به گزارش رویترز این نخستین بار است که تصویری از این اجسام کیهانی که میدان‌های جاذبه‌شان آنقدر قوی است که هیچ ماده یا نور نمی‌تواند از آنها بگریزد، گرفته می‌شود.
مشاهدات این گروه دانشمندان از سیاهچاله‌ای که در مرکز Messier 87، یک کهکشان عظیم در مجاور خوشه کهکشانی ویرگو (Virgo) قرار دارد، شاهدی قوی در حمایت از نظریه نسبیت عمومی اینشتین است که در سال ۱۹۱۵ برای توضیح قوانین گرانش و رابظه‌شان با سایر نیروهای طبیعی منتشر شد.
این پژوهش بوسیله پروژه «تلکسوپ افق رویداد» (EHT) انجام شد که یک همکاری بین‌المللی شروع‌شده در سال ۲۰۱۲ با هدف مشاهده مستقیم محیط اطراف یک سیاهچاله با استفاده از شبکه‌ای جهانی از تلکسوپ‌های مستقر در کره زمین است.
اعلام گرفتن این تصویر در کنفرانس‌های خبری همزمان در شهرهای واشنگتن، بروکسل، سانتیاگو، شانگهای، تایپه و توکیو اعلام شد.
شپرد دولمن، اخترفیزیکدان و مدیر ٍ EHT در مرکز اخترفیزیک هاروارد و اسمیتسونین در این باره گفت: «ما به چیزی دست یافته‌ایم که که تا فقط یک نسل قبل دستیابی به آن ناممکن شمرده می‌شد.»
این سیاهچاله در فاصله ۵۴ میلیون سال نوری از کره زمین قرار دارد. هر سال نوری معادل فاصله‌ای است که نور در طول یک سال می‌پیمای یعنی ۹.۵ تریلیون کیلومتر.
سیاهچاله‌ها که اجسام کیهانی فوق‌العاده متراکمی هستند، را با وجود جرم بالایشان مشکل می‌توان مشاهده‌شان کرد. «افق رویداد» یک سیاهچاله نقطه‌ای است که فراتر از آن هیچ چیزی از جمله ستاره، سیاره، گاز، غبار و همه اشکال پرتوهای الکترومغناطیسی به درون سیاهچاله فروکشیده می‌شوند.
با توجه به این حقیقت که سیاهچاله‌ها نمی‌گذارند نور از آنها بگریزد، دیدنشان بسیار مشکل است. دانشمندان در این پروژه به جستجوی حلقه‌ای از نور - ماده از هم گسیخته و پرتوهای در حال چرخش با سرعتی فوق العاده در لبه «افق رویداد» - در اطراف منطقه تاریکی که سیاهچاله واقعی را نشان می‌دهد- گشتند. این منطقه را سایه سیاهچاله می‌نامند.