به گزارش ایسنا، در یکی از میدانچه‌های اصلی روستای هدف گردشگری خاوه، در ۳۵ کیلومتری جنوب ورامین، در روستای تابع بخش جواد آباد، «ابراهیم تاجیک» که حالا ۷۸ سال سن دارد، چند سالی می‌شود با جمع‌آوری ابزار و ادوات کشاورزی در منطقه‌ای که بیشتر آن‌ها متعلق به خود و خانواده‌اش بوده، موزه‌ای از "ادوات کشاورزی" برپا کرده است.
علاقه‌اش به این‌کار آن‌قدر هیجان در مردم روستا ایجاد می‌کند که به مرور مردم محلی هم اشیای قدیمی‌شان که حتی ارث به آن‌ها رسیده را به موزه می‌سپارند.
چراغ، ساعت، علاالدین، زنگوله، قفل، سماور، ساعت، داس، استکان و سینی، ادوات کشاورزی، ترازو و سبدهایش، نقشه قالی، کوزه، کلوخ کوب، سه پایه، قداره، نفت کش، علف‌بر، از هر کدام یکی یا یک مجموعه در کنار هم قرار گرفته‌اند.
تاجیک، نفیس‌ترین اثر موزه‌اش را یک صندلی ۸۰ ساله بدون پیچ و مهره معرفی می‌کند. او سکه‌های احمد شاهی و بعد از آن خمره بزرگی را نشان می‌دهد و آن‌ها را جزو نفیس‌ترین آثار موزه‌اش می‌داند. او علاقه خاصی هم به مجموعه قفل‌هایش دارد.
موزه، بازدید کننده خودش را دارد، هم بازدیدکنندگانی که از هر نقطه به خاوه می‌آیند و هم نوجوانان روستا که همراه با هر بازدیدکننده یک بار دیگر، موزه را مرور می‌کنند.
صاحب این موزه خصوصی که هیچ اعتقادی به گرفتن بلیت ورودی از بازدیدکننده‌های موزه‌اش ندارد، با صبر و حوصله در مورد تاریخچه موزه و آثارش توضیح می‌دهد.
تاجیک اهل ورزش زورخانه‌ای هم هست. او ۴۰ سال پیش کنار خانه‌اش زورخانه‌ای ساخته که مردم روستا در آن این ورزش باستانی را انجام می‌دهند.
او مهم‌ترین انگیزه‌اش برای نگهداری این آثار را آشنایی نسل‌های بعدی با آداب و رسوم پیشین می‌داند و می‌گوید: دوست دارم امروز که فناوری آمده و بچه‌ها هیچ نسبتی با کشاورزی سنتی ندارند، بدانند که آبا و اجدادشان برای برداشت و خرید و فروش محصولات کشاورزی چه زحمت‌هایی کشیده‌اند، از چه وسایلی استفاده می‌کردند و چگونه محصولات را نگهداری می‌کردند.
او گاهی مهمان خارجی هم دارد، گردشگرانی که با ورود به خاوه از دیدن یک موزه روستایی آن هم با این سبک و سیاق ذوق‌زده می‌شوند و عکس‌های یادگاری می‌گیرند.