به گزارش همشهری آنلاین، رضایی سال ۶۳ در ایران به دنیا آمده و دانش‌آموخته کارشناسی ارشد سینما از دانشگاه تهران است. او با مستند «من یک بازیگر شادم» در چند جشنواره مهم از جمله سینما حقیقت حضور داشته و جایزه بهترین فیلم را از جشنواره بین‌المللی زنان در افغانستان برده است. والریو کاروسو از پایگاه سینمای اروپا در حاشیه سی و هفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر با رضایی به گفتگو نشسته است.
- چرا تصمیم گرفتید فیلمساز شوید؟
ابتدا برخلاف خواسته پدر و مادرم می‌خواستم بازیگر شوم. از آنجا که به عنوان دختر یک زوج مهاجر افغانستانی فعالیت کردن در عرصه بازیگری بسیار سخت است، تصمیم گرفتم درس فیلمسازی بخوانم. در واقع به خاطر خود سینما فیلمساز نشدم، سینما را بهترین راه برای پرداختن به مضامین اجتماعی یافتم.
- انگیزه‌تان برای ساختن مستند «من یک بازیگر شادم» چه بود؟
می‌خواستم از موقعیت و شرایط مهاجران افغان در ایران بگویم و سراغ دو موضوع هویت و آینده بروم. ایده ساختن فیلم وقتی به ذهنم رسید که در یک آزمون بازیگری شرکت کردم. وقتی به دفتر انتخاب بازیگر رسیدم، ده‌ها زن و دختر افغانستانی شبیه خودم دیدم که در یک برزخ اداری و فرهنگی گرفتار شده و در پی هویت و احترام هستند.
ایران میزبان بیش از یک میلیون پناهنده قانونی و ثبت‌شده است که بخش عمده آنها را افغان‌ها تشکیل می‌دهند. بسیاری از این زنان و مردان از جمله پدر و مادر من از حدود ۴۰ سال پیش در ایران ساکن شده‌اند و این یعنی نسل‌های سوم و چهارم افغانستانی‌ها در ایران به دنیا آمده و رشد کرده‌اند. با این حال، من هم یکی از کسانی هستم که گذرنامه ایرانی ندارند. آنچه مورد ایران را ویژه و جالب توجه می‌کند، موفقیت این کشور در میزبانی از انبوه مهاجران افغانستانی با عزت و احترام حتی با وجود محدودیت‌هاست. هر چند تحریم‌های اخیر کار را به جایی رسانده که افغانستانی‌ها راه اروپا را در پیش گرفته‌اند؛ مهاجرانی که در واقع در ایران به دنیا آمده و رشد کرده‌اند. در شرایطی که اروپا از بحران پناهجویان شکوه می‌کند، جامعه جهانی ایران را به حال خودش رها کرده تا بحران‌هایش را مدیریت کند.
- نظرتان درباره فیلم‌های ایرانی که فیلمسازان ایرانی می‌سازند چیست؟
برخی از بهترین فیلم‌هایی که در سال‌های اخیر درباره ایران ساخته شده، حاصل کار فیلمسازان زن است. موج نوی ایران که در ۲۰ سال گذشته به دنیای سینما روح زندگی بخشیده، مرهون رشته‌ای از فیلم‌های زنانه بسیار قوی است که برخی از آنها را مردان ساخته‌اند.
- آیا سینما زندگی شما را دگرگون کرده و فکر می‌کنید می‌تواند بر زندگی دیگران هم تاثیر بگذارد؟
قطعا بله. فیلم ساختن نوعی درمان بود نه فقط برای من. پس از نمایش «من یک بازیگر شادم» در ایران، بسیاری از ایرانی‌ها پیش من آمدند و از شرایطی ابراز ناراحتی کردند که افغان‌ها در آنها گرفتار شده‌اند. خیلی‌ها حتی گریه می‌کردند و فیلم نقشی اساسی در بهتر کردن روابط میان مهاجران افغان و ایرانی‌ها داشت.
- زندگی‌تان را در یک بازه زمانی پنج تا ۱۰ سال چگونه ارزیابی می‌کنید؟
می‌خواهم فیلم دوم خودم را بسازم اما پیش از آن باید به آرامش برسم. باید هویتم را بیابم؛ اتفاقی که با شرایط فعلی بعید است رخ بدهد.