آن روزها جلسه‌های بحث و گفت‌وگوی علمی و تشکیل کلاس درس و مناظره‌های علمی و خواندن و نوشتن و رونویسی و تکثیر متن‌های علمی رونق داشته و لابد، هرروز، ده‌ها نکته‌ی تازه هم کشف می‌شد. راستی چه شگفت بود که علم روز به روز در این منطقه پیشرفت می‌کرد.
چه خوب بود که بعد از دوره‌هایی کم‌اعتنایی به بحث و کوشش علمی، روزگارِ رونق و گسترش تحقیق و خواندن و دانش آموختن و مباحثه‌ی علمی رسیده بود. فکر می‌کنم آن‌هایی که به علم علاقه‌مند بودند با خودشان می‌گفتند این نعمت، گوشه‌ای از نعمت‌های بهشت است.
راستی، جدای از آن همه فرصت برای کسب علم و دانش، حضور خود شما گویی دری از بهشت به روی مردم می‌گشود و دوستداران دانش و تفکر را به سیر و سیاحت در بهشتی رؤیایی می‌برد و نعمت‌های بهشت دانش را در دسترسشان قرار می‌داد. راستی، چه نعمتی زیباتر از این که در محضر شما علم بیاموزیم؟
حالا در روز رفتن شماییم. روزی که مجالس علم و دانش از نعمت عالمی بزرگ چون شما محروم می‌شوند و دوستداران مکتب اهل بیت پیامبر (ص) در بهت از دست دادن رئیس مذهبشان فرو می‌مانند. تو اما راه را چنان باز کرده‌ای که پیروان و دوستدارانت تا همیشه بتوانند در این مسیر پیش بروند. پیشینیانِ ما گاه تند و گاه آهسته در این راه پیش آمدند و کوشیدند آن‌چه را که از تو آموخته‌اند از دست فرونگذارند؛ امیدوارم ما نیز هم‌چنان به کسب علم ادامه دهیم. این راه شما بوده و ما نباید از نیمه‌ی راه برگردیم.