جمعیت این ایالت در سرشماری سال ۲۰۱۱ بیش از ۱۲٬۵۴۸٬۹۲۶ نفر بوده‌است. سرینگر، به عنوان پایتخت تابستانی بیش از یک میلیون و جامو، پایتخت زمستانی با بیش از ۹.۵ میلیون نفر پرجمعیت‌ترین شهرهای این ایالت هستند. پایتخت منطقه تحت کنترل پاکستان، ظفر آباد است و مناطق تحت کنترل چین این ایالت خالی از سکنه است.
جامو و کشمیر تنها ایالت هند با اکثریت مسلمان است. ۶۷٪ جمعیت این ایالت پیرو اسلام هستند و در دره کشمیر این آمار به ۹۵٪ می‌رسد. این ایالت اجتماع پرتحرکی از هندوها، سیکها و بوداییها را داراست.
منطقه کشمیر از سال ۱۳۲۰ میلادی برابر با ۶۹۹ هجری شمسی به مدت دو قرن یک کشور مستقل اسلامی بود، اما در سال ۱۵۸۶ میلادی به تصرف حاکمان مغولی هند درآمد، سپس افغان‌ها، کشمیر را از تسلط حاکمان مغول هند خارج کرده در ادامه سیکهای پنجاب، بر این منطقه حکومت کردند.
منظقه جامو و کشمیر تا پیش از استقلال هندوستان در سال ۱۹۴۷ یک دولت سلطنتی تحت‌الحمایه بریتانیا داشت. در جریان جدایی پاکستان از هند هر دو کشور مدعی حکومت بر این منطقه بودند که به وقوع چندین جنگ بین این دو کشور انجامید.
اختلاف نظر هند و پاکستان بر سر کشمیر تا کنون منجر به سه جنگ رسمی میان این دو کشور شده که آخرین آن جنک سال ۱۹۷۱ بود
در پی آتش‌بس سال ۱۹۴۹، حدود یک سوم از سرزمین کشمیر، در تصرف پاکستان باقی ماند و هند نیز در سال ۱۹۵۴ انضمام رسمی بخش تحت کنترل خود - موسوم به جامو و کشمیر - را به خاک خود اعلام کرد.
بیشتر مردم جامو و کشمیر به زبان‌های کشمیری، اردو، دوگری، پاهاری، بالتی، لاداکی، پنجابی، گوجری، و دادری صحبت می‌کنند. اما زبان اردو با الفبای اردو زبان اداری این ایالت است و اغلب مردم به زبان‌های هندی و انگلیسی به‌عنوان زبان دوم تکلم می‌کنند.
دولت هند، مرداد ماه سال ۹۸ خودمختاری این منطقه را که در قانون اساسی هندوستان بدان تاکید شده بود، لغو کرد.