افراد مبتلا به اسکیزوفرنی گاهی صداهایی می‌شنوند که دیگران نمی‌شوند، اعتقاد دارند که دیگران افکار آنها برای جهان پخش می‌کنند یا متقاعد می‌شوند که دیگران برای آزاردادن آنها دارند نقشه می‌کشند.
این تجربیات آنها را هراسان و منزوی می‌کند و ارتباط آنها را با دیگران مختل می‌کند.
این بیماران ممکن است حرف‌هایی بزنند که بی‌معنا به نظر رسد، ساعت‌ها بدون حرکت یا حرف زدن در جایی بنشینند، یا اینکه ممکن است که کاملا سالم به نظر آیند تا هنگامی در مورد چیزهایی که واقعا درباره آنها دارند فکر می‌کنند، شروع به صحبت کنند.
علائم این بیماری معمولا در مردان در انتهای نوجوانی و اوائل دهه بیست زندگی و در زنان در دهه سی و چهل زندگی بروز می‌کند، اما در موارد نادری بیماری ممکن است در دوران کودکی هم تظاهر کند.
علائم این بیماری می‌تواند شامل توهم، هذیان، مختل‌شدن فکر، خلق و خوی بی‌تفاوت، انزوای اجتماعی، و نقصان‌های شناختی است.
گرچه علت یا علت‌های ایجادکننده این بیماری هنوز به طور دقیق معلوم نیست، اما درمان‌های فعلی می‌توانند بسیاری از علائم این بیماری را رفع کنند و به افراد مبتلا امکان دهند که به طور مستقل زندگی کنند.
گرچه بسیاری از علائم بیماری با مصرف داروی‌های ضدروانپریشی موجود مهار می‌شود، اما اغلب مبتلایان به اسکیزوفرنی باید علائم باقیمانده بیماری در طول عمرشان کنار بیایند.
پژوهشگران همچنین در حال ساختن داروهای موثرتر و استفاده از ابزارهای پژوهش جدید برای درک علل این بیماری و یافتن راه‌های برای پیشگیری و درمان آن هستند.