رقمهای درشت، مثل خیلی وقتهای دیگر به جیب دلالانی که اینبار ظاهر مرتبتری دارند واریز میشود اما در نهایت خروجی این هیاهو، چنگی به دل نمیزند. تعداد مؤسسات کاریابی که بنا بود جامعه جویای شغل را راهی بازارکار کنند، از سال تاسیس آنها (۷۹) تاکنون حدودا ۸برابر شده اما میزان اشتغالزایی در آنها تقریبا هر سال دریغ از پارسال بوده است.
همین که پایتان را به یکی از مؤسسات کاریابی بگذارید، باید براساس نرخ مصوب سال۹۷، ۲۰هزار تومان هزینه ثبتنام و مشاوره شغلی بپردازید که البته این رقم بسته به اینکه سراغ دفاتر کاریابی خارجی رفته باشید یا در مناطق محروم باشید به حداکثر ۳۰ و حداقل ۱۴هزار تومان هم میرسد. اگر شانس بیاورید و به واسطه این ثبتنام در مرکز، شغلی پیدا کنید، براساس قانون باید معادل ۵۰درصد دستمزدماه اول خود را به موسسه کاریابی پرداخت کنید.
آخرین آمارگیریهای وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی از نیروی کار در سال۹۷ نشان میدهد که یکمیلیون و ۸۵۴هزار و۴۱۳ نفر در سال گذشته، در این مراکز ثبتنام کردهاند که اگر هر کدام از این افراد برای یک ثبتنام ساده تنها ۲۰هزار تومان پرداخت کرده باشند، بیش از ۳۷میلیارد و ۸۸میلیون تومان پول پرداخت شده است. از سوی دیگر اگر تنها ۱۰درصد این جامعه یک میلیون و ۸۵۰هزار نفری جذب بازار کار شده باشند، مطابق قانون موظفاند که ۵۰درصد دستمزد خود را به این مراکز بپردازند که با احتساب یک میلیون و ۱۰۰هزار تومان حداقل دستمزد در سال۹۷، این رقم برای هر نفر حدود ۵۵۰هزار تومان تخمین زده میشود.
با این حساب، ۱۰۱میلیارد و ۹۹۲میلیون و ۸۲۵هزار تومان دیگر در این میان پرداخت شده است. یک حساب سرانگشتی در خوشبینانهترین حالت (بدون احتساب هزینههای جانبی که مؤسسات کاریابی برای مراجعان میتراشند) به ما میگوید که بیش از ۱۴۰میلیارد تومان در سالی که گذشت برای شغلهایی که بعضا هم ایجاد نشده، هزینه شده است. همه این اعداد در حالی بهدست میآیند که هزینههای نگهداری دفاتر، هزینههای جانبی که این مؤسسات عموما از مراجعهکنندگان خود طلب میکنند و...
در آنها لحاظ نشده است؛ مثلا اگر هزینه راهاندازی هر کدام از این دفاتر تنها ۱۰۰میلیون تومان بوده باشد، ۸۰میلیارد تومان دیگر به رقم تخمینزده شده افزوده میشود و این چرخه جمعزدن اعداد ۱۱رقمی حالا حالاها ادامه خواهد داشت. آیا میلیاردها تومان پولرفته به جیب صاحبان مؤسسات کاریابی برای ایجاد شغل، جز توسعه فساد، سود دیگری هم داشته است؟ اگر توسعه فساد ادعای گزافی است پس چرا هر سال با وجود اینکه مراجعان بیشتری سراغ این مراکز میآیند و ثبتنام میکنند، درصد کمتری از آنها به بازار کار معرفی میشوند و برای آنها شغل ایجاد میشود؟
- درصد موفقیت در مؤسسات کاریابی هر سال کمتر شده است
در سال۸۸ از بین ۹۴۴هزار نفر ثبتنامکننده در مؤسسات کاریابی، برای ۳۲۷هزار نفر شغل ایجاد شده که نسبت به سالهای اخیر درصد قابل توجهی را شامل میشده است (۳۵درصد) .
در سال۹۵ که سال پایانی برنامه پنجم توسعه هم بود، ۳۲۴هزار نفر در کاریابیها ثبتنام کردند که ۸۲هزار نفر آنها مشغول بهکار شدند(۲۵درصد).
در ششماه اول سال۹۶ تعداد ۲۲۹هزار نفر کارجو به دفاتر کاریابی مراجعه کردهاند که از این میان تنها ۴۰هزار نفر از آنها مشغول بهکار شدهاند (۱۷درصد).
شروع فعالیت کاریابیهای غیردولتی به سال۷۹ برمیگردد که تعداد دفاتر این مؤسسات از حدود ۱۰۰ عدد به ۷۵۰عدد رسیده و حدودا ۸برابر شده است.
در شش ماه اول سال۹۷، ۱۹۲هزار جوینده کار در کاریابیهای سراسر کشور ثبتنام کردهاند که از این میان ۲۲هزار نفر مشغول بهکار شدهاند(۱۱درصد).
گمانهزنیها و بررسیهای همشهری نشان میدهد حدود ۵۰درصد از شغلهای اختصاصیافته به مراجعان مؤسسات کاریابی در حوزه خدمات بوده است.
یک میلیون و ۱۱۸هزار و ۸۷۱مرد از طریق ثبتنام در مراکز خدمات اشتغال و دفاتر کاریابی غیردولتی برای پیداکردن شغل در سال ۹۷اقدام کردهاند.
۷۳۵هزار و ۵۴۲زن از طریق ثبتنام در مراکز خدمات اشتغال و دفاتر کاریابی غیردولتی برای پیداکردن شغل در سال ۹۷اقدام کردهاند.
مراجعه به مؤسسات کاریابی مجاز غیردولتی در سال ۹۷، ۰.۶ درصد نسبت به سال۹۶ کاهش پیدا کرده است.
اطلاعات نتایج طرح آمارگیری نیروی کار در سال۹۷ نشان میدهد که ۲۱درصد از بیکارانی که در جستوجوی شغل هستند از طریق مؤسسات کاریابی غیردولتی اقدام و در این مؤسسات ثبتنام کردهاند.
سهم اقدامات انجامشده برای جستوجوی شغل توسط گروه بیکاران در سال ۹۷به تفکیک نوع اقدام
درحالیکه روزبهروز شغلهای کمتری به واسطه دفاتر کاریابی در کشور به نیروی جویای کار اختصاص پیدا میکند، آمارهای وزارت کار گواهی میدهد که حدود یک چهارم جویندگان شغل از سر ناچاری در سال گذشته نام خود را در این مؤسسات به ثبت رساندهاند که البته مشخص نیست در نهایت چنددرصد آنها به بازار کار هدایت شدهاند.
- در هر کدام از استانهاچند دفتر کاریابی مجاز تاسیس شده است؟