هیات رده بندی سنی فیلم؛ در کشورهای صاحب سینما یک مرجع راهنماست و به لحاظ تعدد و سابقه رسانه و همچنین پیشینه کلان هنرهفتم در این کشورها؛ والدین نسبت به تصمیمات این شورا اطمینان کافی و وافی دارند. از دیگر سو این شورا نه برای صنعت سینما در کل و نه برای سینماگر و تهیه کننده قرار نیست مشکل آفرین باشد.
در سینمای ما نیز همین روند باید طی شود. والدین مایلند بدانند کدام فیلم کمترین آسیب را به فرزندانشان می‌زند و کدام اثر سینمایی می‌تواند دست برقضا برای کودکانشان دارای بهترین پیام باشد.
هیات رده بندی سنی فیلم به مرور در این راستا می‌تواند به یک مرجع تبدیل شود تا با کارشناسی دقیق بتواند این مطالبه به حق را به والدین تقدیم کند.
از دیگر سو مطالبه سینماگران نیز باید لحاظ شود. قرار نیست هیات رده بندی سنی فیلم سازمان سینمایی؛ دخلی در سانسور و قیچی کردن آثار سینمایی داشته باشد. طرفه اینکه ذات این هیات با این روند منافات عمیق و ضدیت دارد.
قواعدی کلی در تمام سیستم‌های رده بندی سنی فیلم در دنیا حاکم است که سینمای ما نیز می‌تواند بر اساس عرف و فرهنگ مختص خود؛ از آنها نهایت استفاده را ببرد. برای مثال نملیش سیگار کشیدن یک کاراکتر؛ از سال ۲۰۰۵ در سینمای اروپا و از سال ۲۰۱۱ در سینمای آمریکا؛ به صورت اوتوماتیک فیلم را دارای درجه بندی سنی می‌کند. که این درجه می‌تواند بالای ۹ یا ۱۲ سال باشد.
نمایش خشونت و ترس و خون و استفاده از گفتار هتاک و دشنام و ناسزا از دیگر المان‌هایی است که فیلم را دارای رده بندی سنی می‌کند. در نظر داشته باشیم اعمال این رده بندی سنی هیچ ربطی به بد بودن یا خوب بودن ساختار یک اثر سینمایی ندارد.
چنانچه عمده فیلم های فاخر سینمای جهان دارای رده بندی سنی هستند.
رده بندی سنی فیلم یک کار تشریفاتی نیست. یک اقدام فرهنگی موجه است و تعامل والدین و مدیران و معلمان حوزه تعلیم و تربیت همراه با نقد و بررسی و دریافت نظرات اصحاب رسانه و مطبوعات و دریافت نظرات اهالی شریف سینما می‌تواند در این مسیر بسیار راهگشا باشد.
*مدرس و منتقد سینما و عضو هیات رده بندی سنی فیلم سازمان سینمایی