مثل متینه خداوردی که به کنکور رسیده و از دوچرخه خداحافظی کرده. مطلبی برای دوچرخه نوشته و در مقدمه‌اش گفته: «امسال آخرین دوره‌ی خبرنگار افتخاری من بود. این رو به عنوان خداحافظی نوشتم. توی سال کنکور در فعالیت‌هایی که مربوط به دوچرخه می‌شه، وقفه می‌افته.»
و مثل محمدصادق کاشفی که کنکورش را داده و برگشته و نوشته: «تلاشم بر این است که فعالیتم را در دوچرخه ادامه دهم...» و نوشته: «نمی‌دانم با گذر از دوران نوجوانی، جایگاهم در دوچرخه به چه صورت است و باز هم می‌توانم همانند گذشته برایت بنویسم یا نه و صد البته اگر بدانم افزایش سنم چیزی را تغییر نمی‌دهد، بار دیگر تلاش می‌کنم تا بهترین‌هایم را برایت بنویسم....»
بله... دوچرخه این‌طوری است. همیشه کسانی سلام می‌کنند و کسانی می‌گویند خدانگه‌دار و دوچرخه چشم‌به‌راه می‌ماند تا آن‌ها که رفته‌اند، دوباره برگردند، چون دوچرخه همیشه برای بچه‌هایش جا دارد.
تصویرگری: موژان سعادتمندمنشادی، ۱۵ساله از تهران