قربانی تنها داور زن ایرانی است که یک مسابقه فوتبال مردان را نیز قضاوت کرده است.
قربانی سال گذشته در گفت‌وگو با ورزش سه از علایق‌اش به فوتبال و مسیر رشدش گفت:
- چطور شد که به داوری فوتبال علاقه مند شدید؟
من از بچگی شخصیت داور برای خودم تصور می کردم؛ همیشه هر وقت فوتبال نگاه می کردم، داورها مورد توجه ام بودند. وقتی به مرحله ای رسیدم که احساس کردم می توانم در این زمینه فعالیت کنم، با مشورتی که با اطرافیان و مربیانم داشتم تصمیم گرفتم تا خودم بازی کنم. اینطور شد که دو سال به صورت آماتور در یکی از تیم های شهر تهران گلر بودم و از سال ۸۶ داوری را شروع کردم.
- در خانواده شما فردی که ورزشکار باشد وجود دارد؟
هیچ فرد ورزشکاری نداریم. من ۵ تا خواهر دارم که در زمینه هنر به صورت حرفه‌ای فعالیت می‌کنند ولی در زمینه ورزش نفر اول هستم.
- پس نفر آخر هم خواهید بود؟
نه نفر آخر نیستم. چون بعد از من، اقوامم زیاد در مورد حرفه‌ام پرس و جو می کردند. البته وقتی جلوتر رفتم و برخی سختی‌ها را که می دیدند، دودل می‌شدند که آیا این مسیر می‌تواند درست باشد یا نه؛ ولی واقعا از این موضوع خوشحالم که متوجه شدند، خانم‌ها هم می‌توانند در ایران فعالیت حرفه‌ای داشته باشند و با مردها برابر باشند؛ پیشرفت من نشان داد که می‌توان به این هدف رسید.
- چه زمانی به صورت حرفه‌ای داوری را آغاز کردید؟
من همزمان با لیگ ایران، قضاوت فوتبال زیر ۱۴ ساله‌های آسیا را هم آغاز کردم. زمانی که من قضاوت را شروع کردم کنفدراسیون فوتبال آسیا نامه‌ای به فدراسیون ارسال کرده بود که داور زیر ۲۵ سال می خواستند و یک سری فاکتورهایی برای آنها اهمیت داشت. خوشبختانه من فاکتورهای مورد نظر آنها را داشتم و توانستم ۵ سال به صورت پیاپی در مسابقات زیر ۱۴ سال آسیا شرکت کنم؛ تا دو سال دعوت نامه برای فدراسیون از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا فرستاده می‌شد ولی چون عملکردم مورد قبول آنها قرار گرفته بود، از سال سوم دعوت نامه مستقیم به اسم خودم فرستاده می‌شد. ضمن اینکه در این مدت، یک دوره آموزشی دو ساله نیز برگزار شد که خیلی به پیشرفتم کمک کرد.
- با توجه به اهمیت زبان انگلیسی برای AFC چطور در ۱۸ سالگی این توانایی را احزار کردید؟
بله این فاکتور برای آنها بسیار پر اهمیت بود، چون پیش‌تر برای آنها مشکلات زیادی به خاطر همین مسئله و عدم آشنایی برخی داورها با زبان انگلیسی رخ داده بود و روی تسلط بر زبان تاکید زیادی داشتند ولی در مورد خودم از بچگی همیشه پدر و مادرم فشار زیادی روی یادگرفتن زبان و کامپیوتر داشتند و تاکید می‌کردند که این دو توانایی برای پیشرفت ما کلیدی است. به همین خاطر کلاس‌های زبان را تا پایان دوران مدرسه ادامه دادم.
- چه زمانی به عنوان داور الیت معرفی شدید؟
دوره‌های دو ساله کنفدراسیون فوتبال آسیا در سال ۲۰۱۶ تمام شد و کنفدراسیون فوتبال آسیا در سال ۲۰۱۷ نام من را به عنوان داور بین‌المللی معرفی کرد و بعد از پشت سر گذاشتن یک سری دوره‌ها به عنوان داور الیت انتخاب شدم.
- شما طی یکی دو سال اخیر قضاوت های مهمی مثل داوری در نیمه نهایی جوانان بانوان آسیا و همینطور رقابت سیاسی دو کشور کره جنوبی و کره شمالی را تجربه کرده اید. در مورد این تجربیات توضیح می‌دهید.
وقتی داور الیت شدم، اولین مرتبه برای دور مقدماتی جام ملت‌های آسیا معرفی شدم. در واقع عید سال ۹۶ اولین تجربه بین‌المللی رسمی من بود. بعد از آنجا در مسابقات دانشجویان جهان قضاوت داشتم که داوری خوبی میان دو تیم آفریقای جنوبی و امریکا انجام دادم؛ بعد از آنجا هم مرحله نهایی نوجوانان آسیا بین کره جنوبی و ژاپن به من رسید. مسابقه بعدی‌ام که از نظر سیاسی هم بسیار حساس بود، بین دو کشور کره جنوبی و کره شمالی بود، که در مجموع توانستم عملکرد قابل قبولی داشته باشم. شروع ۲۰۱۸ هم با قضاوت حساس دو تیم کره جنوبی و ویتنام برایم رویایی شد؛ حساسیت این مسابقه به این دلیل بود که کره جنوبی با پیروزی در این مسابقه می‌توانست به جمع تیم‌های حاضر در جام جهانی راه یابد. ضمن اینکه طی این مدت ۴ مرتبه هم به عنوان داور ناظر در مسابقات بین‌المللی حضور داشته‌ام.
- شما رکوردار اولین قضاوت بانوان ایرانی در یک مسابقه از فوتبال مردان هستید؟
ببینید در این مورد یک سوء تفاهمی پیش آمده؛ در دوره ۲ ساله چشم انداز آسیا که در زمان قضاوت من برای فوتبالیست‌های زیر ۱۴ سال برگزار شد، یکی از دوره‌ها در کشور مالدیو برگزار شد که باید یک مسابقه میان مردان را قضاوت می‌کردیم و من هم یک مسابقه میان دو تیم از لیگ دسته دو کشور مالدیو را قضاوت کردم.
- با این تجربه، تفاوت قضاوت در فوتبال بانوان و مردان چه چیزی است و آیا نگاه متفاوتی در زمین مسابقه نسبت به شما وجود داشت؟
نگاه که طبیعتا جدید بود و شاید این حس را داشتند که یک خانم شاید نتواند قضاوت خوبی داشته باشد. اگرچه در کشورهای دیگر این شرایط برای قضاوت فراهم شده و خانم اشتاین هوس هم امسال برای اولین بار در بوندسلیگا قضاوت کرد که این موضوع نشان از توانایی‌های فوتبال بانوان دارد. در آن مسابقه تمام فکر و ذکرم این بود که کار خودم را به بهترین شکل انجام دهم و کمتر از ۱۰ دقیقه نگذشته بود که توانستم شرایط را کنترل کنم و آنها (بازیکنان) هم فهمیدند که باید کار خوشان بکنند و اینکه مرد سوت بزند یا زن هیچ فرقی ندارد.
- وضعیت بانوان فوتبال ایران را چطور می‌بینید؟
خب امسال من کمتر قضاوت کردم و بیشتر در رقابت های برون مرزی بودم ولی در تعداد کمی از مسابقات داخلی هم حضور داشتم. به خوبی می‌شود احساس کرد که مسابقات با کیفیت بهتری دنبال می‌شود و رو به رشد است. با توجه به اینکه عمر فوتبال ما در بحث بانوان ۱۰ سال بیشتر نیست، رشد خوبی را در این مدت شاهد بوده ایم.
- داوران فوتبال مردان که زیاد از شرایط مالی رضایت ندارند؛ شرایط مالی در داوری بانوان چطور است؟
در مورد شرایط مالی دوست ندارم صحبت کنم ولی چیز زیادی نیست و نمی‌توان اصلا روی آن برای زندگی حساب باز کرد.
- بزرگترین آرزوی شما در داوری؟
طبیعتا هر داوری قله آرزوهایش رسیدن به جام جهانی و فینال این مسابقات است. تمام تلاشم را می‌کنم که علیرغم تمام محدودیت‌ها بهترین عملکرد را داشته باشم و خوشبختانه با توجه به زمان کوتاهی که کار می‌کنم، توانسته ام شرایط خوبی برای خودم ایجاد کنم.
- محبوب ترین داور در دنیای فوتبال از دیدگاه شما؟
محبوب‌ترین داور با توجه به چهره خاصی که داشت، کولینا بوده، ولی هر کدام از داورها را با دقت نگاه می کردم و از نکات مثبت آنها الگو برداری می کردم. اما در نهایت محبوب ترین چهره و الگوی من آقای علیرضا فغانی است که در کار خود بی نظیر هستند.
- صحبت پایانی؟
صحبت خاصی نیست ولی هر لحظه دوست دارم از پدر و مادرم تشکر کنم چرا که اگر حمایت‌های آنها نبود نمی توانستم اینجا باشم. هر چند اول راه هستم و هنوز اهداف بسیاری پیش روی من هستند ولی همیشه این آرزویم بوده که حمایت آنها را در کنار خودم احساس کنم و داشته باشم. همینطور امیدوارم نگاه به ورزش بانوان در میان مسئولین فدراسیون تغییر کند؛ بانوان در رقابت‌های مختلف جهانی و المپیک توانایی‌های خود را نشان داده‌اند و امیدوارم نگاه مسئولین هم مطابق با این افتخارات و موفقیت‌ها باشد.