به گزارش همشهری آنلاین به نقل از sciencealert، یافته جدید به کمک یک فناوری اسکن به نام رادار زمین‌نفوذ (GPR) که برای آشکارسازی کانتورهای مخفی موجود در زیر سطح زمین استفاده می‌گردد، ممکن شده است. بدین‌ترتیب، دانشمندان با این روش به توانسته‌اند به یک دید کلی درباره زندگی انسان‌های اولیه در حدود ۱۲۰۰۰ سال پیش (پایان دوره پلیستوسن) دست یابند.
البته روش GPR، تکنولوژی جدیدی نیست، برای اینکه از این فناوری برای کنترل ترک‌های موجود در خطوط راه‌آهن، مطالعات زمین‌شناسی و باستان‌شناسی استفاده می‌شود؛ اما تابه‌حال از آن برای بررسی ردپاهای فسیل‌شده استفاده نشده است. با این روش، دانشمندان قادر به دسترسی به ردها و نشانه‌هایی می‌شوند که برای چشم عادی غیرقابل رویت هستند.
این ردپاهای مخفی می‌توانند اطلاعات بسیار زیادی را درباره اینکه چه کسی (یا چه چیزی) به کجا رفته است در اختیار ما قرار دهند: یک ردپا می‌تواند اندازه حیوانات و نحوه راه رفتن آنها، روشی که انسان‌ها و حیوانات با یکدیگر تعامل داشته‌اند و همچنین جزییات زیادی درباره نوع زندگی در عصر یخبندان را برای ما آشکار سازد.
Thomas Urban، دانشمند محقق از دانشگاه کرنل می‌گوید: ما هرگز فکر نمی‌کردیم که بتوانیم زیر ردپاها را مشاهده کنیم، اما مشخص شد که خود رسوبات دارای حافظه‌ای هستند که اثرات وزن و نیروی حیوانات را به روش بسیار زیبایی ثبت می‌کند. این امر، امکانی برای ما فراهم می‌آورد تا بیومکانیک حیوانات منقرض شده را درک کنیم.
بخشی از زیبایی تکنیک GPR این است که می‌تواند زیر سطح زمین را بدون نیاز به خاکبرداری اسکن کند؛ این مثل آن است که حیوانات منقرض شده را به آزمایشگاه ببریم و آنها را روی باسکول فشارسنج قرار دهیم.
چنین داده‌هایی بسیار نادر هستند و همین باعث می‌شوند تا یافته‌های جدید بسیار هیجان‌انگیز باشند. در بین ردپاهای کشف‌شده، حدود ۸۰۰ متر ردپای انسان وجود دارد که از روی جای پای یک فیل‌سان (proboscidean) بزرگ -شاید یک ماموت کلمبیایی عبور کرده است. چنین به نظر می‌رسد که ماموت‌ها در این مناطق به دنبال غذا بوده‌اند.
این یافته‌ها با آنالیزهایی که سال پیش توسط همین گروه انجام شده بود مطابقت دارند. اما این‌بار، جزییات و عمق‌های بیشتری آشکار شده است؛ سرنخ‌های بیشتری درباره رسوبات زیرین که می‌توانند به آشکار شدن چگونه راه رفتن حیوانات اولیه کمک کنند.
Urban می‌گوید: تحقیق حاضر نشان می‌دهد که تکنیک GPR احتمالا بتواند برای سایت‌های دیگری در سراسر دنیا که دارای ردپاهای فسیل‌شده هستند به کار گرفته شود؛ به‌ویژه در مورد آنهایی که شامل نشانه‌هایی از دایناسورها می‌شوند. ما قبلا این روش را با موفقیت در مکان‌های مختلف پارک ماسه‌های سفید تست کرده‌ایم.
با وجود روشی مانند GPR، محققین دیگر مجبور نیستند که تا فراهم شدن شرایط ایده‌آل برای کشف و آنالیز ردپاها صبر کنند. این فناوری، به‌ویژه در مورد ماسه‌های لغزان پارک ملی ماسه‌های سفید بسیار سودمند بوده است؛ با این‌حال ممکن است در جاهای دیگر کاربرد چندانی نداشته باشد.
ماموت‌هایی که زمانی در این قسمت از دنیا پرسه زده‌اند، دیگر هیچ‌وقت به اینجا برنگشته‌اند؛ اما ردپاهایی که بر جای گذاشته‌اند می‌توانند به ما کمک کنند تا بفهمیم آنها چگونه به این طرف و آن طرف رفته‌اند و انسان‌ها چگونه آنها را دنبال کرده‌اند.
گرچه ممکن است ما هرگز موفق به پیدا کردن بقایای فسیل‌شده حیواناتی که ردپاهای مذکور را ایجاد کرده‌اند، نشویم، اما ما حالا می‌دانیم که آنها چگونه حرکت کرده‌اند، چقدر بزرگ بوده‌اند و چقدر سریع راه رفته‌اند. این نکته را باید به خاطر داشته باشیم که یک حیوان، تنها یک اسکلت از خود باقی می‌گذارد، اما پتانسیل این را دارد که نشانه‌ها و ردپاهای بی‌شماری را در طول زندگی‌اش بر جای بگذارد که سودمندی اینها برای دانشمندان هرگز کمتر از یک اسکلت نخواهد بود.