به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ایرنا، این مطالعه بی‌سابقه که که توسط سازمان فضایی آمریکا (ناسا) با همکاری آژانس فضایی فرانسه طی ۱۰ سال بطول انجامید می‌تواند بینش جدیدی در مورد اوضاع اقیلمی زمین ارائه دهد.
هر روز با طلوع و غروب آفتاب، بسیاری از موجودات کوچک میکروسکوپی طی کوچی که DVM نام دارد، اقدام به مهاجرت می‌کنند. DVM به عنوان بزرگترین مهاجرت موجودات در جهان شناخته می‌شود. معمولا دسته‌های بزرگی از کریل‌ها، هشت‌پاهای کوچک، لاروهای خرچنگ‌ها و ماهی‌های کوچک در این DVMها شرکت می‌کنند. اما دیدن آن‌ها کار بسیار سختی است، زیرا ابعاد میکروسکوپی آن‌ها اجازه نمی‌دهد که به سادگی آن‌ها را بررسی و مطالعه کرد.
به زبان ساده، این موجودات کوچک میکروسکوپی که به آن‌ها Zooplankton نیز گفته می‌شود، به سطح آب آمده و از گیاهان کوچکی که فیتوپلانکتون نام دارند تغذیه می‌کنند. در هنگام بازگشت، آن‌ها به اعماق دریا می‌روند تا از گزند موجودات بزرگ‌تر در امان بمانند.
محققان در این مطالعه با کمک ماهواره کالیپسو و سیستم لیزری LIDAR، تا عمق ۲۰ متری از سطح آب نفوذ کرده و تحرکات این موجودات ریز را از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۷ بررسی کردند.
آن‌ها خاطرنشان کردند: سیستم لیدار به ما اجازه داد تا نحوه مهاجرت این موجودات را در سطح جهانی و به مدت ۱۶ ساعت در هر ده روز، نمونه‌برداری کنیم. ما تاکنون هیچ گاه نتوانسته بودیم در این سطح، رفتار، توزیع و تحرک این موجودات را زیر نظر بگیریم.
دلایل زیادی برای بررسی DVM وجود دارد. در طول دهه‌ها همواره دریانوردان می‌خواستند منشاء و دلیل این تحرکات را بررسی کنند، زیرا مهاجرت موجودات ریز، باعث می‌شود تا سر و صدای زیادی تولید شده و سیستم‌های سونار مختل شوند. در نتیجه این بخش از دریا به بهترین مکان برای مخفی شدن زیر دریایی‌ها تبدیل می‌شود.
از دیگر دلایل این است که زوپلانکتون‌ها یکی از عمده‌ترین منابع غذایی ماهی‌های بزرگ‌تر به حساب می‌آیند و به کمک آن‌هاست که می‌توان تشخیص داد کدام مکان در دریا برای صید ماهی بهتر است. همچنین فیتوپلانکتون‌ها به عنوان منبع تغذیه موجودات ریز، حاوی مقادیر زیادی کربن هستند که به درک بهتر سیستم چرخه کربنی در کره زمین کمک می‌کند.
به گفته محققان، بررسی نحوه مهاجرت این موجودات کمک می‌کند تا در آینده نیز بتوانیم تغییرات آن‌ها را در سیستم مهاجرت بررسی کنیم. همچنین بررسی ماهواره‌ای اجازه می‌دهد تا تاثیرات و مدل‌های مهاجرت را بهتر درک کرده و در آینده بتوان چرخه کربن و وابستگی آن به مهاجرت جانداران را ارزیابی کرد.