نویسندگی و کارگردانی بهار می‌آد را «محمد برومند» برعهده دارد.
شانزدهمین جشنواره‌ی بین‌المللی رایان، از امروز تا ۲۷ آذرماه با حضور گروه‌هایی از کشورهای آفریقای‌جنوبی، استرالیا، استونی، اسلوونی، انگلیس، ایران، بنگلادش، تایلند، ترکیه، جمهوری چک، دانمارک، روسیه، زامبیا، زیمباوه، سریلانکا، سنگاپور، کانادا، کرواسی، ونزوئلا و هند در دهلی‌نو برگزار می‌شود.
گروه تئاتر سیمرغ، روز گذشته هم نمایش «معجزه‌ی دوستی» (کاکلی) را در دومین جشنواره‌ی تئاتر کلکته به روی صحنه برده بود.
- بز در آیین‌های نمایشی و نیایشی ایران
محمد برومند، نویسنده وکارگردان نمایش بهار می‌آد معتقد است: «حضور ارزشمند و تأثیرگذار زن (از دوران ایران‌باستان) در فرهنگ و هنر این سرزمین کهن، نشانگر باور متعالی و فرهنگ غنی ایرانیان است. زنان، رؤیاها، آرزوها و تقدیرشان را بر گِل ، فرش و پارچه نقش می‌زدند.
در حوزه‌ی نشانه‌شناسی، نقش « بز» در داستان آفرینش (شیردادن به مشی و مشیانه)، گفت‌وگوی بز با درخت آسوریک، طرح بز حکاکی‌شده بر سنگ نگاره‌های باستانی، نقوش بز بر کهن‌ترین سفالینه‌های ایران، بز در هیبت رب‌النوع باستانی (بهرام) بز در آئین‌های نمایشی هم‌چون «جیگی‌جیگی»، «تکم» و... حکایت از حضور ارزشمندش در زندگی و باورهای مردم ایران زمین دارد.
بزکوهی نماد ایران‌باستان با مضمون آب‌خواهی، زایندگی، فراوانی نعمت و محافظت است. بز در فرهنگ‌های گوناگون نماد آتش، پارسایی، پرتو خورشید، پیروزی، دلاوری، گرما، تابستان، روان زندگی، قدرت و نیروی ابرانسانی، خردمندی و دانایی نیز است. نمایش بهار می‌آد با محور قراردادن رابطه‌ی عاطفی دختر و بز به معرفی آئین‌های نمایشی ایرانی می‌پردازد.