همشهری آنلاین- رسول بهروش: پرسپولیس با پیروزی بر سایپا سه امتیاز دیگر به اندوخته‌هایش اضافه کرد تا همچنان صاحب بیشترین تعداد پیروزی در لیگ نوزدهم باقی بماند. سرخ‌ها یک برد بیشتر از استقلال و یک پیروزی بیشتر از سپاهان و شهرخودرو دارند. آنها اگر بازی عقب‌افتاده‌شان برابر نساجی را با موفقیت پشت سر بگذارند، حتی شانس چشمگیری برای قهرمانی نیم‌فصل دارند؛ یک عنوان کاغذی که ارزش خاصی ندارد، اما لااقل نشان می‌دهد تیم در مسیر درستی حرکت کرده و خودش را با موففیت به نیمه راه رسانده است.
با این همه اما، توجه رسانه‌ای و حتی حمایت هواداری از پرسپولیس کالدرون هرگز به اندازه این دستاورد نبوده و نیست؛ پیروزی‌های این تیم اغلب تبدیل به تیترهای باشکوه نمی‌شود و تلاش و سختکوشی قرمزها به ندرت مورد تحسین قرار می‌گیرد. سایت‌ها و مطبوعات شاید به اقتضای ضرورت‌های حرفه‌ای ترجیح می‌دهند بعد از چند سال استیلای قرمزها بر لیگ ایران، به استقبال چرخش قدرت بروند و با تمرکز روی سایر رقبا، بخش مغفول‌تر مخاطبان را پای کار بیاورند. این وسط اما رفتار بخش زیادی از هواداران پرسپولیس غیرقابل درک است؛ آنها که هفته‌های اول به خون کالدرون تشنه بودند و چشم‌بسته اخراج فوری او را طلب می‌کردند، اما حالا هم که وضعیت تیم به سامان شده، شور و حال همیشگی برای حمایت از سرخپوشان را ندارند. انگار که نوعی رخوت و سیری یا حس اشباع‌شدگی از موفقیت‌های گوناگون گریبان این گروه از هواداران را گرفته و آنها را در خوابی عمیق فرو برده است.
حمایت‌ها از پرسپولیس در ورزشگاه و حتی فضای مجازی کمرنگ است و البته برخی هنوز در خواب عصر باشکوه برانکو باقی مانده‌اند. این جماعت، تصویری بی‌عیب و نقص و اغراق‌آمیز ار تیم دوران برانکو در ذهن ساخته‌اند؛ تصویر تیمی که همه رقبا را با یک بازی سراسر تهاجمی و با اختلاف چند گل شکست می‌داد. بنابراین تیم کالدرون هر چه که باشد، به گرد پای شاهکار برانکو هم نمی‌رسد! البته که مربی کروات عملکرد موفقیت‌آمیزی روی نیمکت سرخپوشان داشت، اما سرانجام هواداران باید بپذیرند او رفته و تیمش به خاطرات پیوسته است. هیچ قوم عاقلی هم در جهان، آینده را فدای گذشته نمی‌کند. مهم این است که گابریل کالدرون به عنوان جانشین برانکو، مربی کارنامه‌داری است که فعلا هم در پرسپولیس بد کار نکرده. او یک تیم کم‌انگیزه را بعد از سه قهرمانی تحویل گرفته و با هر ترفندی که بوده، کماکان به شکلی شایسته در کورس قهرمانی نگه داشته، اما مربی آرژانتینی به اندازه زحمتی که می‌کشد قدر نمی‌بیند. نه مدیریت باشگاه، نه پیشکسوتان، نه رسانه‌ها و نه حتی بخش زیادی از هواداران پشتیبانی چندانی از او نمی‌کنند؛ پیروزی‌هایش عادی جلوه داده می‌شود و ناکامی‌هایش را بزرگ و فاجعه‌بار نشان می‌دهند.
پرسپولیس در مسابقات لیگ و حذفی امسال مجموعا ۲۰ گل زده که منهای دو پنالتی، تمام آنها در جریان بازی بوده؛ بدون کاشته، کرنر یا اوت بلند. آمار نشان می‌دهد این تیم با ابزاری که برانکو نیم‌فصل دوم پارسال در اختیار داشت، به مراتب جذاب‌تر از تیم فصل قبل بازی می‌کند، بیشتر موقعیت می‌سازد، گل می‌زند و حداقل به همان اندازه امتیاز گرفته، اما برای برخی هواداران گذشته‌نگر انگار هیچ چیز جای پالتوی نخودی‌رنگ برانکو را نمی‌گیرد. فقط کاش این مردم می‌دانستند تباه کردن دوره گذار، ممکن است هزینه گزافی داشته باشد؛ گزاف، شاید به اندازه بازگشت به دوران دایی‌ها و درخشان‌ها. حواس‌تان هست چه می‌کنید؟