به گزارش همشهری آنلاین به نقل از گاردین، ژانویه سال ۲۰۲۰ لندن میزبان یک نمایشگاه و مزایده از نقاشی‌های پناهجویانی است که در کمپ موریا در جزیره لسبوس یونان زندگی می‌کنند.
هدف از برگزاری این نمایشگاه، روشنگری در رابطه با زندگی پناهجویان و تاکید بر شان انسانی ساکنان کمپ‌ها است. ۹ اثر بعد از این نمایشگاه، در حراج کریستی(کریستیز) به مزایده گذاشته می‌شوند. مطابق آمار سازمان ملل در اکتبر ۲۰۱۹، حدود ۱۲۶۰۰ نفر در کمپ پناهندگاه در جزیره لسبوس یونان در نزدیکی خط ساحلی ترکیه سکونت دارند، در حالی که این جمعیت، ۵ برابر ظرفیت این کمپ است.
چند نقاشی از این مجموعه به همراه یادداشتی کوتاه از صاحب اثر:
- آینه انسانیت اثر جوزف کانگی، سودان جنوبی ۲۰۱۹
نقاشی درباره مفهوم وحدت و یگانگی است. مردم کشورهای مختلف، از مذاهب و قومیت‌های مختلف باید یکدیگر را بپذیرند. ما باید دست در دست هم دهیم تا بتوانیم جهانی بهتر بسازیم. دنیایی که در آن، رنگ و نژاد و تفاوت‌ها، علت اختلاف‌ها نباشد. ما باید همان‌طور که خود را در آینه می‌بینیم، دیگران را هم به عنوان نوع بشر ببینیم و بپذیریم. انسانیت باید مقدم بر هر چیزی باشد.
- مادری که به دخترش رسیدگی می‌کند اثر ژان پل واروما، کنگو ۲۰۱۸
نقاشی من رابطه میان مادر و فرزند را نشان می‌دهد. این نقاشی یک رفتار ساده و معمولی مادرانه زنی را نشان می‌دهد که در حال شانه کردن موی فرزندش است،ترسیم‌گر یک بند نامرئی که همیشه بین یک بچه و مادرش وجود دارد.
- آرزوهای از دست‌رفته اثر عاطفه فیاضی، افغانستان ۲۰۱۹
من یک خانواده پنج نفره داشتم. من سفرم را در پاییز ۲۰۱۸ آغاز شد. ما در یونان توقف کردیم و من در یک کلاس هنر فوق‌العاده شرکت کردم که به من این فرصت را داد تا استعدادهایم در نقاشی را شکوفا کنم. نقاشی من، پناهندگانی را نشان می‌دهد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند و رویای پا گذاشتن به اروپا و رسیدن به اهدافشان، بر باد می‌رود.
- آرزوی زنده ماندن اثر راضیه غلامی، افغانستان ۲۰۱۹
سخت بتوان در امنیت سفر کرد. اروپا پناهندگان را نمی‌خواهد. فکر می‌کردیم وقتی به اروپا برسیم نجات پیدا می‌کنیم اما اروپا سعی می‌کند ما را به تقلای بیشتری وادارد و می‌خواهد ما را دوباره به دل خطرها بازگرداند.
- بی‌صدا اثر معصومه جعفری، افغانستان ۲۰۱۹
ستایش یک دختر افغان بود که به عنوان پناهنده در ایران زندگی می‌کرد. او توسط یک مرد، مورد آزار و تجاوز قرار گرفت و بعد هم به قتل رسید. من به خاطر او و خانواده‌اش بسیار غمگین شدم. دختران زیادی مثل ستایش هستند که تجربیات مشابهی دارند اما در سکوت گریه می‌کنند چرا که عدالت هرگز از آن‌ها حمایت نمی‌کند. من این نقاشی را برای احترام به خاطره ستایش کشیدم. می‌خواستم اندوهم از این اتفاق را به تصویر بکشم.
- آغوش خدا اثر علیرضا حسینی، افغانستان ۲۰۱۹
من خدا را نمی‌شناختم. بزرگی به من گفت دو صندلی را تصور کن، یکی برای خدا و دیگری برای خودت. به این نصیحت عمل کردم و قلب و ذهنم به سوی خدا گشوده شد. حس می‌کردم یک نفر روی صندلی مقابلم نشسته و به من گوش می‌کند. با عشق و در صلح.
- ما هرگز این وضعیت را انتخاب نکردیم اثر سنائیت موگس، اتیوپی ۲۰۱۹
زندگی ما پناهندگان در اروپا به یک بازی فوتبال تبدیل شده است. سازمان ملل مدعی است که از ما حمایت می‌کند، اما آن‌ها هم دارند بازی می‌کنند. ما هرگز این وضعیت را انتخاب نکردیم.
- امید کودکانه اثر آرتیف آکاری، افغانستان ۲۰۱۹
کودکان در مورای هنوز سعی می‌کنند امیدوار باشند. آن‌ها امید امنیت و آینده‌ای روشن دارند. اما امید آن‌ها زیاد دوام ندارد. آن‌ها توسط قدرت و زور دولت‌ها به ناچار در شرایطی خطرناک مجبور به زندگی در کمپ‌ها می‌شوند. درهای رسیدن به آینده روشن، به روی این کودکان بسته است.
- مادر زمین اثر حمید حیدری، افغانستان-ایران ۲۰۱۹
این تصویر به شما تصویر مادری را نشان می‌دهد که زمین را در شکمش حمل می‌کند. ما جهانی داریم پر از جنگ، که البته بهتر بود جایی باشد پر از صلح و امنیت.
- قدرت زنان اثر نازگل گلمرادی، ایران ۲۰۱۹
این نقاشی قدرت یک زن را نشان می‌دهد. زنان و مردان همه انسانند و باید از حقوق یکسان بهره‌مند باشند.