همشهری آنلاین - بهروز رسایلی: اخیرا یکی از فعالان سرشناس اقتصادی و اجتماعی در اظهارنظری جالب گفته است: «تا عادل فردوسی‌پور را به شبکه من‌وتو نفرستیم، ول‌کن او نیستیم»؛ جمله‌ای کنایه‌آمیز راجع‌به رفتار نامهربانانه صداوسیما با بهترین گزارشگر و مجری تلویزیون ایران. صد البته چنین پیش‌بینی‌هایی اصلا هم بیراه نیست؛ همانطور که شنیده شد هدف اصلی شبکه ایران‌ایتنرنشنال قبل از جذب مزدک میرزایی، صید عادل فردوسی‌پور بوده، اما تهیه‌کننده و مجری نود با این پیشنهاد مخالفت کرده است.
این وسط اما یک نکته کلیدی وجود دارد؛ اینکه نباید گمان کنیم کنار هم نشاندن دو اسم عادل فردوسی‌پور و شبکه من‌وتو، موجب لرزیدن دل مسوولان سیما و تجدید نظر آنها در سیاست‌های تنگ‌نظرانه اخیر خواهد شد. در حقیقت تجربه نشان داده چیزی که اصلا برای آقایان اهمیت ندارد، اصل حفظ سرمایه‌های حرفه‌ای و اجتماعی است. همان مزدک که از دست تنگ رفقا لغزید و رفت، مگر گزارشگر بدی بود؟ بدون او حالا چه داریم؟ مگر غیر از این است که کوچ میرزایی، خیابان «جواد» را برای ارایه گزارش‌های بی‌کیفیت تعریض کرده؟ اما اهمیتی ندارد. فوقش قرار است مخاطب زجر بکشد که این هم چیز مهمی نیست.
جای عجیبی است این تلویزیون؛ دوستان قبلا با سیاست‌های شگفت‌انگیزشان رضا عطاران را توی بغل سینما انداختند و او را تبدیل به پول‌سازترین ستاره تاریخ گیشه در ایران کردند، اما حالا با هزینه‌های میلیاردی و عز و جز و التماس، دنبال کشاندن سایر سلبریتی‌ها روی آنتن هستند تا «دو زار» بیننده جذب کنند. خب عطاران که بود و داشت راحت کارش را می‌کرد؛ چکارش داشتید؟ جالب است که رضا را «ظاهرا» به خاطر ساخت سریال خط قرمزی بزنگاه از صداوسیما راندند، اما در یک دهه گذشته تمام شبکه‌های سراسری و استانی تلویزیون ده‌ها بار این سریال را بازپخش کرده‌اند. درست مثل ساختمان پزشکان که تولید آن منجر به حذف پیمان قاسمخانی از تلویزیون شد، اما همین سریال هم در سال‌های اخیر جزو رکوردداران بازپخش بوده است. یک سوال به زبان عامیانه؛ اصلا می‌دانید با خودتان چند چندید؟
دیروز معاون سیما گفته سرنوشت عادل فردوسی‌پور را به علی فروغی، مدیر شبکه سه سپرده‌اند؛ کسی که در روزهای آغازین پخش نود، کلاس چهارم دبستان بوده و حالا باید برای برنامه‌ای که بدون سلبریتی و سکه و ستاره و مربع بیننده جذب می‌کرد، تعیین تکلیف کند. خدایا شکرت!