همشهری‌آنلاین: شیون در سال ۱۳۴۶ وارد سپاهی دانش در طارم شد و یک سال بعد به استخدام ادارهٔ آموزش و پرورش استان مازندران درآمد و در سال ۱۳۴۸ ازدواج کرد.
در کوچی مدیریت و تدریس در یکی از مدارس فولادمحله ساری را به‌عهده داشت و تا سال ۱۳۵۱ به کار تدریس مشغول بود. پس از آن نیز در دیگر نقاط گیلان به این شغل ادامه داد.
شیون فومنی به عنوان یکی از شاعران موفق دو زبانه، شعر محلی و بومی گیلکی را که داشت در محاق فراموشی قرار می‌گرفت سینه به سینه تا آن سوی مرزهای کشورمان اشاعه داد و از سوی دیگر در حوزهٔ شعر فارسی با انتشار مجموعه‌های شعر فارسی و ارائه قالب‌های معمول و مرسوم شعر فارسی از شاعران تأثیرگذار و توانای شعر معاصر به‌شمار می‌رود.
تحقیق و پژوهش در زمینه فرهنگ و ادب گیلان و ارائه مجموعه اشعار گیلکی در قالب غزلیات، منظومه‌ها و دو بیتی‌های محلی از جمله آثار اوست.
علاوه بر این‌ها، ترانه‌سرایی یکی از جنبه‌های ادبی و هنری شیون است. به‌خاطر مهارت، چیرگی و تسلط بر موسیقی، آواها و ملودی‌های محلی و فارسی، از شیون فومنی به‌عنوان موفق‌ترین شاعر ترانه‌سرا که در این حوزه ترانه‌های متعددی از وی به وسیله خوانندگان نامور خوانده شده، نام برده شده‌است.
شیون در کنار شعر گیلکی و شعر فارسی فعالیت‌های پردغدغه‌ای در سایر حوزه‌های ادبی داشته است که از آن جمله به شعر و ادبیات کودکان، قصه، داستان کوتاه و فیلمنامه (سناریو) که طبعاً برشی دیگر از توانایی‌های وی می‌توان اشاره کرد.
او چهار فرزند به نام‌های حامد، کاوه، دامون و آنک – دختر قصیده نذر – به یادگار نهاد.
فخری‌نژاد در سال ۱۳۷۲ مبتلا به بیماری نارسایی کلیه شد و یک سال بعد برای درمان این نارسایی به وسیله دیالیز به تهران کوچ کرد و در همین سال با وجود درد شدید موفق به اخذ مدرک تحصیلی لیسانس در ادبیات فارسی، از دانشگاه تربیت معلم شد.
او در سال ۱۳۷۶ پس از سال‌ها تدریس، بازنشسته شد.
شیون در شهریور ۱۳۷۷ پس از یک دوره بیماری مزمن کلیوی و انجام پیوند کلیه در یکی از بیمارستان‌های تهران از دنیا رفت.
آرامگاهش در بقعه سلیمان داراب رشت بنا به وصیتش در کنار مقبره میرزاکوچک جنگلی قرار دارد.