همشهری آنلاین- سجاد میرزامهدی تهرانی؛ موسیقی زیرزمینی یک روزی از زیرزمین‌ها آغاز شده اما این عنوان کم کم به یک اصطلاح تبدیل می‌شود. در واقع الآن ممکن است که یک موسیقی در مجهزترین استودیوی شهر تولید شود اما موسیقی زیرزمینی باشد و لازم نیست که موسیقی زیرزمینی مراحل تولیدش را حتماً در زیرزمین بگذراند چون تعریف موسیقی زیرزمینی در ایران یک مقدار متفاوت‌تر از تعریفی است که در سطح بین‌المللی وجود دارد.
در حالت کلی به هر سبک از موسیقی که از نظر قانونی به فروش یا مورد حمایت ناشرین موسیقی قرار نگیرد را موسیقی زیرزمینی می‌گویند. این نوع موسیقی عملا ضد موسیقی عامه‌پسند است و در این نوع سبک بیشتر به موضوعاتی پرداخته می‌شود که برای بسیاری از ناشرین موسیقی جذاب نیست.
متن ترانه‌ای این دسته از هنرمندان اکثرا بیان ناهنجاری‌های اجتماعی با زبان تند و تیز و نقد کردن سیاست‌مداران است. از همین رو هرچند بیان در این نوع سبک بسیار پرمحتوا و با منظور است ولی ناشرین موسیقی به دلیل عدم استقبال مردم بسیاری از هنرمندان این سبک را نادیده می‌گیرند.
در حالت کلی این نوع موسیقی از سوی نظام حاکم به رسمیت شناخته نشده‌است و در مکانی که موقعیت رسمی ندارد و در استودیوهای خانگی به صورت مخفیانه و با مضامین اعتراض‌گونه تولید می‌شود.
این سبک های موسیقی معمولا پس از آن که توسط افراد و شرکت های مستقل کوچک به عموم مردم عرضه می شود، از سوی جمع (و حتی طبقه متوسط) مورد پذیرش قرار می گیرد و شرکت های مهم ضبط و پخش موسیقی، روی به عرضه گسترده آن آثار می آورند.
در حالت کلی موسیقی زیرزمینی سبک ناجوری نیست یا اینکه فکر کنید که ترانه‌های خلاف شرع یا عرف جامعه می‌زنند. در حقیقت به خاطر حرف‌ها و واقعیت‌هایی که در این نوع موسیقی وجود دارد مورد توجه ناشرین قرار نمی‌گیرد. ناشرین موسیقی در ایران مخصوصا فقط به دنبال جذب نمیه استعدادهایی هستند تا با خواندن ترانه‌های عاشقانه نامتناهی پول زیادی به جیب بزنند. بسیاری از مردم کشور ما هم به دلیل عدم شناخت کافی فکر می‌کنند که موسیقی زیرزمینی ناجور و منحرف کننده است.