همشهری آنلاین: شهرها قلب تپنده جوامع امروز به شمار می‌روند و همه هنر مدیریت شهری در عصر حاضر بسامان کردن شهر از وجوه گوناگون و فراهم کردن بستری مناسب برای حیات و پویایی زندگی شهروندان است. در جهان امروز با سیطره و غلبه تکنولوژی بر وجوه مختلف زندگی، توجه به دغدغه‌های واقعی انسان ضرورت تردیدناپذیری دارد.
پیچیدگی و سرعت حاکم بر زندگی شهری و کمرنگ شدن تعاملات اجتماعی، اهمیت نقش بی‌بدیل محیط‌زیست شهری و فضاهای گوناگون جمعی را مشخص می‌کند. زمانی اهمیت این نکته بیشتر می‌شود که اولاً با توجه به شرایط خاص اقتصادی کشور و نبود مجاری اطمینان بخش برای جذب سرمایه‌ها در بیش از یک دهه پیشین شاهد گسیل منابع مالی و سرمایه‌های سرگردان به بازار زمین و مسکن و انباشت آنها در امر ساختمان‌سازی بوده‌ایم.
ثانیاً با نبود ساز و کار مناسب برای درآمدهای پایدار با هدف گذران امور شهری عملاً شاهد اتکای بیش از پیش شهرداری‌ها به درآمدهای ناشی از عوارض حاصل از ساخت‌وساز بوده‌ایم. همچنان که اتکا اصلی دولت‌ها به تک محصول نفت بوده، اتکای شهرداری‌ها (مدیریت‌های محلی) هم به تک محصول ساختمان بوده است. این دوگانه در دهه گذشته موجب از بین رفتن ذخایر عظیم محیط‌زیستی تهران و دیگر شهرها که عملاً از تهران الگو می‌گیرند شده است.
خوشبختانه در دوره جدید مدیریت شهری علاوه بر گام‌های مؤثری که در مسیر اتکای شهرداری به درآمدهای پایدار برداشته شده شاهد لغو مصوبه برج باغ هستیم که بیش از یک دهه موجب ویرانی باغ‌های انبوه و ارزشمند شهر شده بود. رویکرد محدودیت ساخت‌وساز به همراه اعمال تشویقات گوناگون برای صاحبان باغ‌های باقیمانده شهر دریچه‌ای امیدوارکننده به روی شهروندان گشوده است.
سیاست دیگری که افق امید را به روی ما می‌گشاید. الزام به کاشت درخت در املاک بر مبنای میزان مساحت درساخت‌وسازها برای دریافت پایان کار است. بنابراین پافشاری بر حفظ سرمایه‌های طبیعی شهر و همیاری مجموعه مدیریت شهری برای حفاظت فعال، احیا و مداومت سیاست‌های حمایتی از صاحبان باغ‌ها و عرصه‌های سبز شهری و البته به همراه فرهنگسازی مستمر از مطالبات بحق شهروندان تهرانی است.
منبع:ویژه نامه شهرپژوه