همشهری‌آنلاین: این هنرمند تنبور را با استادی تمام می‌نواخت و پدرش «سید لطف‌الله» نیز از استادان برجسته تنبور و همچنین اولین استاد او بود.
شاه‌ابراهیمی علاوه بر پدرش نزد تنبورنوازانی مانند درویش سعدی، سیدهادی اجاق، سیدآقاعزیز ذوالنوری و سید روحتافی تلمذ و دانسته‌های خود را تکمیل کرد.
وی تار و سه‌تار را نیز نزد سیداحمد اعتضادی که از شاگردان استاد غلامحسین درویش (درویش‌خان) بود آموخت و در نواختن این سازها نیز به درجه استادی رسید.
شاه‌ابراهیمی در دهه پنجاه با تشویق «وزارت فرهنگ و هنر» اولین کلاس رسمی آموزش تنبور را در شهر صحنه، استان کرمانشاه برپا کرد.
بسیاری از تنبورنوازان برجسته معاصر از شاگردان سیدامرالله محسوب می‌شوند؛ از جمله سیدخلیل عالی‌نژاد، کیخسرو پورناظری، سید قاسم حقیقت نژاد، سید یحیی رعنایی، سید فرامرز رعنایی، معصوم شربتی، سیدآرش شهریاری.
شاه‌ابراهیمی را می‌توان تاثیرگذارترین هنرمند معاصر در معرفی ساز تنبور در ایران دانست. تا قبل از او، تنبور بیشتر به صورت تکنوازی و در مراسم‌های مذهبی و آیینی و فقط در کرمانشاهان نواخته می‌شد، اما شاه‌ابراهیمی در سال ۱۳۵۲ با تشکیل گروه «تنبورنوازان» که همگی از شاگردان مکتب خودش بودند، توانست تنبور را از انزوای چند صد ساله بیرون بیاورد و به مجامع هنری و بین‌المللی معرفی کند.
او به همراهی گروه «تنبورنوازان» در جشنواره‌های موسیقی کردی در تالار رودکی، جشن فرهنگ و مردم در شهر اصفهان و برنامه موسیقی عرفانی در تالار چهل ستون کنسرت‌هایی را برگزار کرد.
این کنسرت‌ها اولین اجراهای موسیقی تنبور به صورت گروه‌نوازی بود که باعث شناساندن این موسیقی ناب و ساز کهن به مردم دیگر نقاط ایران بود. در سال ۱۳۵۹ گروه تنبور «شمس» به سرپرستی کیخسرو پورناظری و گروه «بابا طاهر» به سرپرستی سید خلیل عالی‌نژاد تشکیل شد، این گروه‌ها از گروه «تنبورنوازان» منشعب شدند که از شاگردان استاد شاه‌ابراهیمی بودند.
از شاه‌ابراهیمی یک آلبوم موسیقی با عنوان «سماع» منتشر شده که شامل ۱۳ قطعه تکنوازی مقام‌های تنبور است.
این هنرمند در سال ۱۳۸۲ درسن ۸۰ سالگی در شهر صحنه درگذشت.