به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از فارس، «پاتریک کینگسلی»، خبرنگار روزنامه نیویورک‌تایمز ضمن انتشار گزارشی در این روزنامه خبر داده که توانسته است از اردوگاه گروهک تروریستی منافقین در آلبانی بازدید کند. بخش عمده گزارش نیویورک‌تایمز به روایت تاریخچه این گروهک تروریستی اختصاص دارد اما در میان سطور این گزارش، نکات جدیدی هم به‌چشم می‌خورند.
نویسنده در تشریح چگونی ورود خود به کمپ منافقین می‌نویسد: «در ابتدا، گروه درخواست‌های متعدد برای دسترسی را نادیده گرفت. بنابراین بدون چندان امیدی به سوی پایگاه آنها حرکت کردم و مدارک خود را به محافظین ارائه دادم. سه ساعت بعد، اندکی پیش از غروب آفتاب، تماسی دریافت کردم. به شکل تعجب‌آوری اجازه ورود یافته بودم. بنابراین، شروع به یکسری مصاحبه، شرکت در جلسات تبلیغاتی و تورهایی کردم که تا ساعت ۱:۳۰ بامداد به طول انجامید. یک عکاس نیویورک‌تایمز نیر چند روز بعد اجازه ورود دریافت کرد. »
نویسنده بر این باور است که شاید اجازه ورودش به کمپ منافقین تلاشی از سوی این گروهک برای تصحیح چهره‌اش پس از مواجهه با خبرنگار نیویورک‌تایمز در سال ۲۰۰۳ بوده است، زمانی که شخص مورد مصاحبه این خبرنگار از روی نوشته صحبت می‌کرده و خبرنگار اجازه گفت‌وگوی خصوصی با اعضای این گروهک را نیافته بود.
یکی از نکاتی که در این گزارش می‌تواند مورد توجه قرار گیرد، شیوه پاسخ‌گویی اعضای گروهک تروریستی منافقین به سوال در خصوص سرنوشت «مسعود رجوی»، سرکرده این گروهک است که به نوشته نیویورک‌تایمز از سال ۲۰۰۳ ناپدید شده است. «علی صفوی»، نماینده گروهک تروریستی منافقین در واشنگتن وقتی با این سوال مواجه می‌شود، می‌گوید: «خوب، ما نمی‌توانیم در مورد این مساله حرف بزنیم ...» او سخنانش را قطع می‌کند و نگاهش را به پاهایش می‌دوزد. سوال مجددا این‌گونه مطرح می‌شود: «آیا او زنده است؟ آیا او در آلبانی است؟ » پس از چند ثانیه سکوت، پاسخ صفوی باز هم این است: «ما نمی‌توانیم درباره آن حرف بزنیم. »
در میان اشاره به سوابق گروهک تروریستی منافقین، نیویورک‌تایمز به نظر مورخی به‌نام «یرواند آبراهامیان» در خصوص وضعیت منافقین در افکار عمومی ایران اشاره می‌کند. «این گروه ادعا می‌کند که هنوز از حمایت زیادی برخوردار است اما آقای آبراهامیان گفت که محبوبیت این گروه پس از روی آوردن به خشونت در اوایل دهه ۱۹۸۰ سقوط کرده است. وقتی با مردمی گفت‌وگو می‌کنید که در دوران انقلاب زندگی کرده‌اند و نام "مجاهدین" را می‌برید، آنها برآشفته می‌شوند. »
خبرنگار نیویورک‌تایمز پس از اشاره به نحوه انتقال منافقین از عراق به آلبانی با نقش‌آفرینی آمریکا، می‌نویسد: «وقتی من از پایگاه بازدید کردم، به‌شکل عجیبی خالی به‌نظر می‌رسید. گروه ادعا می‌کند که [این پایگاه] میزبان ۲۵۰۰ نفر است اما در طول دو روز، ما بیش از ۲۰۰ نفر در آنجا ندیدیم. »
به نوشته این روزنامه آمریکایی، ده‌ها نفر از اعضای سابق گروهک تروریستی منافقین اکنون به‌صورت مستقل در آلبانی زندگی می‌کنند. «من با ده نفر از آنها دیدار کردم که هرکدام از آنها توضیح می‌داد که با شست‌وشوی مغزی تجرد اختیار کرده بود. »
این افراد می‌گویند، روابط رمانتیک و افکار جنسی ممنوع بوده‌اند، تماس با خانواده به شدت محدود شده بود و از دوستی برحذر داشته می‌شدند. همگی روایت کردند که مجبور به شرکت در مراسم‌های انتقاد از خود بوده‌اند که در آن اعضا در خصوص هرگونه تفکر جنسی یا غیروفادارانه‌ای که داشتند در برابر فرماندهانشان اعتراف می‌کردند.
کینگسلی به نقل از «عبدالرحمان محمدیان»، فردی ۶۰ ساله که در سال ۱۹۸۸ به عضویت گروهک تروریستی منافقین درآمده و در سال ۲۰۱۶ از آن جدا شده، می‌نویسد: «شما کم‌کم می‌شکنید. خود را فراموش می‌کنید و شخصیتتان را تغییر می‌دهید. تنها از قوانین پیروی می‌کنید. شما خودتان نیستید. شما تنها یک ماشین هستید. »
خبرنگار نیویورک‌تایمز با اشاره به اینکه گروهک منافقین برای افزایش نفوذ خود روی به اینترنت آورده است می‌گوید در جریان بازدیدش از اردوگاه مزبور، یک استودیوی ضبط به او نشان داده شده که در آن دو آهنگساز مشغول ساختن آهنگ‌ها و ویدئوهایی علیه نظام جمهوری اسلامی ایران هستند تا در شبکه‌های اجتماعی منتشر شوند.
کینگسلی در ادامه می‌نویسد: «سوئیت‌های کامپیوتر که جداشدگان می‌گویند چیزی شبیه به "ترول فارم" (مجموعه‌ای از اعضای دون‌پایه که با اکانت‌های متعدد در فیسبوک و توییتر پیام‌هایی را در انتقاد از دولت ایران، تشویق سران گروهک تروریستی منافقین و تقویت لابی‌گرانی که از آنها پول می‌گیرند تایپ می‌کنند) است، به من نشان داده نشد.»
وی می‌افزاید: «زمانی که جولیانی و بولتون در سال‌های اخیر سخنرانی عمومی داشتند، به اعضا دستور داده شده بود که خط مشخصی را [از سخنان آنها] ۱۰ بار از اکانت‌های مختلف توییت کنند. »
نویسنده می‌گوید منافقین بین او و سه نفر از آمریکایی‌هایی که از اردوگاه آنان در عراق حفاظت می‌کرده ارتباط برقرار کرده‌اند، اما «کاپیتان متیو وودساید» در بین ایبن سه نفر نبوده است. کینگسلی با وودساید در خصوص وضعیت اردوگاه منافقین در عراق گفت‌وگو کرده است. او بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵ ناظر آمریکایی‌ها در اردگاه منافقین بوده است.
به گفته وودساید، آمریکایی‌ها در واقع به ساختمان‌های اردوگاه منافقین و اعضای آن که بستگانشان می‌گفتند به زور در اردوگاه نگهداری می‌شوند، به صورت منظم دسترسی نداشته‌اند.
بر اساس گفته‌های وودساید، سران منافقین پس از چند روز تاخیر به اعضا اجازه دیدار با مقامات آمریکایی و خویشاوندانشان را می‌داده‌اند.
وودساید می‌گوید فرار از اردوگاه برای اعضا به خصوص زنان بسیار سخت بوده تا آنجا که دو نفر از آنان تلاش کرده بودند با کامیون تحویل بار از آنجا فرار کنند.
وی در پایان می‌گوید: «من آن سازمان را کاملا نفرت‌انگیز یافتم. از اینکه آنها در آلبانی حضور دارند، متعجبم. »