به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ایرنا، ساخت فیلم‌هایی با سوژه‌های جدید و متفاوت نسبت به گذشته می‌تواند یکی از ویژگی‌های مثبت جشنواره فیلم فجر باشد. ما در سال‌های اخیر شاهد آثار امنیتی- تاریخی- سیاسی بوده‌ایم که نه تنها در جشنواره موفق به دریافت سیمرغ شده‌اند، بلکه مورد استقبال مردم هم قرار گرفته‌اند؛ آثاری چون ماجرای نیمروز، رد خون، شبی که ماه کامل شد، دیدن این فیلم جرم نیست و ... نمونه‌های بارزی از این رویکرد هستند.
- جشنواره ۳۸ و چند فیلم امنیتی
در سال‌های گذشته هم شاهد آثاری با تم امنیتی نسبتا موفق بوده‌ایم؛ «آژانس شیشه‌ای»، «به رنگ ارغوان»، «نفوذی» و ... اما این فیلم‌ها به‌صورت متوالی و بر اساس وقایع تاریخی- سیاسی ساخته نشده بودند. ساخت و استقبال از دو اثر «روز صفر» و «لباس شخصی» در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر نشان می‌دهد ذائقه فیلمسازان و حتی مردم به سوی چنین سوژه‌هایی کشش پیدا کرده و حرفی برای گفتن دارند.
- روز صفر خوش‌ساخت‌تر
عزیزالله حاجی‌مشهدی منتقد فیلم و مدرس سینما درباره گرایش کارگردان‌ها به ساخت آثاری با سوژه‌های امنیتی در سال‌های اخیر و کیفیت چنین فیلم‌هایی گفت: امسال با موضوع مشخص مسائل امنیتی، شاهد یکی دو نمونه جدید (لباس شخصی و روز صفر) بوده‌ایم، جز در مورد فیلم‌های «ماجرای نیمروز؛ رد خون» به‌طور معمول، این آثار با استفاده از عوامل فنی و حرفه‌ای نه‌چندان باسابقه و به‌طور مشخص با دعوت از کارگردان یا عواملی تولید می‌شود که هنوز کارنامه چندان پُر و پیمانی در فیلم‌سازی حرفه‌ای ندارند. از میان دو فیلم امسال، به لحاظ کیفیت و ساختار سینمایی، روز صفر (ساخته سعید ملکان) کار خوش‌ساخت‌تر و منسجم‌تری به نظر می‌رسد.
- رنگ و بوی سیاسی-عقیدتی فیلم‌های امنیتی
وی درباره ضرورت ساخت و کیفیت این فیلم‌ها بیان کرد: اگرچه سینمای ما به انواع موضوعات و مضامین، گونه‌ها و شاخه‌های مختلف نیاز دارد اما نباید فراموش کرد در حالی که در جامعه صدها موضوع، مشکل و مسئله مهم برای مطرح کردن در فضای یک فیلم سینمایی یا مستند وجود دارد، پرداختن به موضوعی مثل رفتار و عملکرد فلان گروه چپ در نخستین سال‌های دهه ۶۰ شاید چندان اولویت نداشته باشد. متأسفانه در ساخت این‌گونه آثار، اصلی‌ترین دغدغه نویسنده و کارگردان، پُررنگ کردن وجوه اعتقادی و به‌اصطلاح معمول جنبه‌های سیاسی و عقیدتی این آثار است. به همین دلیل از سایر جنبه‌های فنی و هنری غفلت می‌شود و نتیجه کار، حداکثر به آثار میان‌مایه‌ای بدل می‌شود که بود و نبودشان در رشد و اعتلای سینمای ایران، نقش چندان تعیین‌کننده‌ای ندارد.
- جوایز جشنواره و یک پیام غیرمستقیم
این منتقد درباره اینکه سیاست‌گذاری‌های جشنواره تا چه اندازه در ترویج ساخت چنین آثاری و تغییر ذائقه کارگردانان و مردم دخیل بوده است، عنوان کرد: معتقدم جشنواره هیچ‌گاه برای تولید فیلم سیاست‌گذاری نمی‌کند. البته اعطای برخی جوایز در مراسم پایانی جشنواره فیلم فجر، ممکن است غیرمستقیم به برخی فیلمسازان این پیام را بدهد که داوران جشنواره به چه نوع آثاری عنایت بیشتری داشته‌اند. اما به هر روی، جشنواره در مسیر تولید فیلم هیچ‌گونه دخالت و نفوذی ندارد؛ به‌ویژه که می‌دانیم بعد از آماده شدن یک اثر و تنها پس از ثبت‌نام و پذیرفته‌شدن یک فیلم در بخش مسابقه سینمای ایران است که جشنواره از ساخته‌شدن یک فیلم باخبر می‌شود.
صدالبته کنار گذاشتن برخی آثار متفاوت گاه به دلیل وجود یک صحنه یا گفت‌وگو که از دیدگاه شورای نمایش و پخش، نیاز به اصلاح دارد، باعث می‌شود که فیلم‌های میان‌مایه و گاه خنثی و ضعیف به‌جای فیلم‌های حذف شده از جریان رقابت، درخششی کاذب پیدا کنند. تغییر ذائقه مردم نیز به عوامل متعددی از جمله به تأثیرپذیری از برخی آثار نازل تلویزیونی و بسیاری مسائل فرهنگی دیگر مربوط می‌شود که نیاز به بررسی و پژوهش‌های جدی‌تر دارد.