به گزارش همشهری آنلاین به نقل از مهر، حجت الاسلام رسول جعفریان استاد دانشگاه تهران در این یادداشت نوشته است: «در شرایط فعلی، به رغم تلاشی که مراکز رسمی دولتی و به طور کل حاکمیتی در مسیر تأمین سلامت مردم بر اساس اصول علمی می‌کنند، همچنان مداخلاتی از سوی افراد غیر مسئول و از جمله کسانی که خود را حکیم سنتی از میان روحانیون و جز آنها می‌خواهند، صورت می‌گیرد.
بسیاری از این مدعیان طب سنتی، با استفاده از شرایط روحی مردم و نیازهای موجود، اظهارات فضل‌فروشانه اما غیرمتخصصانه خود را در شبکه‌های عمومی بسط می‌دهند. البته که غالب مردم اینها را به چیزی نمی‌گیرند، اما در کل، برخی از دعوت‌های آنها برای ایستادگی در مقابل نهادهای رسمی پزشکی و بهداشتی، می‌تواند در میان اقشاری از مردم مؤثر باشد و اتحاد جامعه را در حفظ حریم‌هایی که لازمه رسیدن به سلامت و کنترل کامل بیماری است، از بین ببرد.
مشکل این است که این قبیل افراد از «دین» سو استفاده کرده و نتیجه کار آنها در نهایت به ضرر دین و دینداری در جامعه تمام می‌شود. اینجاست که باید روحانیت به عنوان مدافع دین، موضع گیری و برخورد کند. این برخورد می‌تواند هم ارشادی و هم قانونی باشد.
به نظر می‌رسد، مدیریت حوزه می‌بایست با قدرت و قوت تمام، جلوی اظهار نظرهای پزشکی را از سوی روحانیونی که در دانش روز پزشکی تخصص ندارند بگیرد. مدیریت حوزه باید با استفاده از ابزارهایی که در اختیار دارد، در این زمینه اقدام کند. در واقع، این نوع مداخله بیجا، باید نوعی جرم تلقی شود، امری که مبنای شرعی هم دارد و آن متوجه کردن این افراد نسبت به مسئولیتی است که در قبال سلامت مردم دارند.
وقتی دادستانی، علیه شخصی اعلام جرم می‌کند که بی دلیل از شربتی در صفحه اینستا گرام خود برای جلوگیری از کرونا تبلیغ کرده، در اینجا هم مدیریت حوزه می‌بایست با همکاری دستگاه قضائی این کار را انجام دهد.
بحث بر سر این است که اگر کسی با توصیه‌های این چنینی آلوده شده، یا بی توجهی به روند درمانی خود کرد و از بین رفت، مسؤولیت آن به عهده این افراد بوده و ضامن هستند. پس چرا نباید از حقوق مردم دفاع کرد. دفاع از حق دین هم امری علاوه است که باز هم نهادهای رسمی دینی، در این زمینه مسؤولیت دارند تا اجازه ندهند کسی در این زمینه سو استفاده کرده و به اسم دین، توصیه‌های پزشکی کند.
حوزه علمیه باید در زمینه این مسأله و موارد مشابه، همان طور که درباره بلایای دیگر عمل می‌کند، رسالت عاطفی و اخلاقی و همدلی و همراهی با بیماران را دنبال کند. این کار با عیادت از مریضها در صورت اجازه مسئولان همراهی در توزیع کمک‌ها میان مردم، و نیز تقویت روحی و اخلاقی مردم باید دنبال شود.
متدینین می‌توانند از ترویج آموزه‌های کلی برای صبر در برابر شدائد، کمک به همنوعان و رفع مشکلات مردم در این وقت حساس که موجی از فقر و ناداری مردم را خواهد گرفت، استفاده کنند. اما به هیچ روی، و به هیچ روی، نباید وارد عرصه پزشکی، بهداشت و اصول سلامت شوند، امری که به نظر می‌رسد، غالب متدینین و روحانیون قبول دارند، اما عده‌ای که بیش از همه طی این سال‌ها، بازاری برای این قبیل کارها یافته اند، همچنان فضا را غبارآلود می‌کنند و اسباب طنز و تمسخر و طعنه می‌شوند.»