همشهری آنلاین- محمد بلبلی: مرحوم خانگل از زنان آوازخوان ایل کرمانج در خراسان شمالی بود و او را بیشتر با لالایی‌هایش می‌شناختند.
زندگی او از کودکی همواره با سختی‌ها و فشارهای سنگین همراه بود. جوانی خانگل به کارکردن در باغ‌های گردو برای گذران زندگی گذشت.
او دو بار ازدواج کرد که هر دوبار به جدایی انجامید. همین مساله او را بیشتر به انزوا برد.
وی در خاطراتش مدام به دوستی به نام مدینه اشاره می‌کند که همراهش آواز می‌خوانده است. همه این افراد از دنیا رفتند و خانگل تنها در کوچه خلوت روستا می‌نشست و زیر لب آواز می‌خواند.
خانگل آواز خواندن را خوب بلد بود و وقتی از او می‌خواستند آواز بخواند چشمانش از خوشحالی برق می‌زد، اندکی به فکر فرو می‌رفت و از اعماق ذهنش آوازی انتخاب می‌کرد. با یک نفس عمیق شروع می‌کرد و با تمام وجود می‌خواند. حرکات و حالات او هنگام آوازخواندن منحصر به فرد بود.
او یکی از بسیار هنرمندان موسیقی شمال خراسان است که به معنای واقعی کشف نشد و استعداد و توانایی‌اش از بین رفت. محدودیت‌هایی که برای زنان وجود داشته، مانع رشد و دیده‌شدن خانگل و سایر زنان هنرمند شد.
خانگل در کمال شایستگی می‌توانست سفیر فرهنگی زنان کرمانج باشد.
او مجموعه‌ای بی‌نظیر از آوازها و اشعار کرمانجی در سینه داشت که متاسفانه به دلیل آلزایمر بیشتر آنها را از یاد برد و تنها آلبوم ضبط شده، کاری است با عنوان «آوازهای زنان کرمانج» که تنها گوشه‌ای از آوازهای خانگل را در بر دارد و تلاشی برای حفظ همین گنج محدود است.
سه قطعه آواز موجود در این آلبوم، حاصل چندین مرتبه ملاقات با خانگل و ساعت‌ها ضبط است.
خانگل می‌گفت: وقتی تنهام، وقتی ناراحتم یا خوشحالم، فقط و فقط آواز می‌خوانم، برای دلم می‌خوانم و با همین آوازها زنده‌ام.
او ۲۷ اسفند ۱۳۹۸ در سکوت تنهایی از دنیا رفت.