تصور بر این است که منشا این ویروس از حیوانات احتمالا خفاش‌ها بوده است که از طریق یک حیوان واسط به نام سیوت یا گربه زباد به انسان‌ها منتقل شده باشد. نخستین مورد عفونت انسانی با این ویروس کرونا در ایالت گوانگ‌دونگ در جنوب چین در سال ۲۰۰۲ شناسایی شد.
همه‌گیری ویروس کرونای عامل سارس که به دنبال آمد ۲۶ کشور را در برگرفت و باعث مرگ بیش از ۸۰۰ نفر تا سال ۲۰۰۳ شد.
انتقال انسان به انسان این ویروس در هفته دوم بیماری رخ می‌داد که همزمان با اوج‌گیری ریزش ویروس در ترشحات تنفسی و مدفوع و شدت یافتن علائم در بیماری و بدتر شدن حال بیماران بود.
اغلب موارد عفونت با ویروس سارس در محیط‌های بیمارستانی رخ داد که به علت به کار نبردن احتیاطات کافی برای کنترل عفونت در محل‌های بستری بیماران بود. با اعمال اقدامات کنترل عفونت در بیمارستان‌ها شیوع جهانی سارس به پایان رسید. از سال ۲۰۰۴ به بعد هیچ موردی از عفونت با ویروس کرونای عامل سارس در جهان گزارش نشده است.
علائم بیماران مبتلا به سارس شبیه آنفلوانزا به صورت تب، احساس ناخوشی، درد عضلانی، سردرد، اسهال و لرز بود. هیچ علامت منفرد اختصاصی برای این بیماری وجود نداشت. اما تب شایع‌ترین علامتی بود که در بیماران گزارش شده بود.
در هفته اول و/یا هفته دوم بیماری سرفه (در ابتدا خشک)، تنگ نفس و اسهال در بیماران رخ می‌داد. در موارد شدید بیماری به سرعت پیشرفت می‌کرد و باعث نارسایی تنفسی و نیاز به درمان در بخش مراقبت‌های ویژه می‌شد.
در سال ۲۰۱۹ یک کرونا ویروس شبیه به ویروس سارس در شهر ووهان چین کشف شد. بیماری ناشی از این ویروس جدید کرونا (با نام رسمی «ویروس سارس-کرونا-۲») کووید-۱۹ خوانده شد و در سال ۲۰۲۰ به پاندمی یا همه‌گیری جهانی پیدا کرد.