فینال مسکو در ماه آینده، چهارمین فینال متوالی لیگ قهرمانان با حضور یک تیم انگلیسی است و تیم‌های قاره باید از فرمول تیم‌های لیگ برتری نکته‌برداری یا حتی تقلید کنند. شاید آنها این روش را دوست نداشته باشند، ولی دیگر نمی‌توانند آن را کتمان کنند.
به زبان ساده می‌توان آن را در ریتم بازی (Tempo) خلاصه کرد. ذهنیت بریتانیایی عاشق دوندگی، بازی فیزیکی و سرعت است و با تکنیک وارداتی بازیکنان خارجی آمیخته شده. بارسلونا در مقایسه با آن، صحنه آهسته بازی می‌کند. حتی آرسنال با همه هنرش، آهنگ بازی‌اش را بسیار بالا برده است.
در این نیمه‌نهایی، اشتباهات فردی زیادی دیده شد، از جمله لغزش یان آرنه‌ریسه در دقیقه 95، ولی دلیل اصلی این موضوع نه ضعف فنی بازیکنان بلکه تاکتیک‌های دو تیم بود. حتی اگر از بزرگترین بازیکنان، فضا و زمان را بگیرید، دچار اشتباه می‌شوند. در این بازی هر 2 تیم نقشه مشابهی داشتند؛ حریف را وادار به اشتباه کنند. بهترین راه برای این کار، بستن بلافاصله حریف است.
به‌ویژه بازیکنان لیورپول برای این هدف، دوندگی بدون توپ زیادی داشتند. تعجبی نداشت که این بازی در اوج سرعت برگزار می‌شد. مسابقه‌ای با ویژگی‌های مسابقات لیگ برتر که به دلیل حساسیت، تنش بیشتری برای بازیکنان داشت. در تیم فعلی لیورپول جایی برای یان مولبی (ستاره این باشگاه در دهه 80) وجود نداشت که آهسته و با حوصله بازی می‌کرد. مسابقه‌ای را به یاد ندارم که ضربات آزاد با این سرعت شروع شده باشد.گل درک کویت، چکیده وضعیت این بازی بود.
سریع و منقطع، نتیجه انحراف چندباره توپ و مجموعه‌ای از اشتباهات. زمینه این گل زمانی به‌وجود آمد که لمپارد سعی کرد بر روی توپ مسلط شود، ولی آن را از دست داد. در فضای این بازی که بازیکنان مجبور بودند توپ را به سرعت بگیرند و بدهند، جایی برای این کار نبود.لیورپول مستحق گل به خودی ریسه نبود. ولی به مراحل قبلی این مسابقات فکر کنید و شانسی که به کمک لیورپول آمده بود. شاید این بار نوبت بدشانسی آنها بود.
تایمز - 32 آوریل 2008