به گزارش همشهری آنلاین به نقل از تسنیم، نزدیک به دو ماه است که از شیوع گسترده ویروس کرونا در کشور و به تبع در اردبیل سپری شده است. به توصیه پزشکان با توجه به سرعت قابل توجه انتقال بیماری از فردی به فرد دیگر، قرنطینه خانگی بهترین گزینه قلمداد شده و از تمامی شهروندان خواسته شده در خانه بمانند.
شعار «در خانه می‌مانیم» که با هدف قطع انتقال زنجیره توزیع مطرح شد، در فاز نخست مدارس و دانشگاه‌ها و در مراحل بعدی اصناف را به تعطیلی کشاند. اتفاقی که تجربه نخست کشورها بود و هیچ تدبیری برای عواقب آن اندیشیده نشده است.
هر چند در خانه می‌مانیم، به اعتقاد پزشکان تاثیر قابل توجهی در کاهش شیوع بیماری داشته اما در مجموع عواقبی نیز به دنبال داشته است.
در خانه ماندن کودکان بار روانی، عاطفی و مشکلات جسمی و حرکتی قابل توجهی برای آن‌ها رقم زده و به نظر می‌رسد بی‌توجهی به آن عواقب چشمگیری به دنبال خواهد داشت.
کودکان در آپارتمان‌ها قادر به بازی نیستند
رعنا ۱۰ سال دارد و می‌گوید از قرنطینه به شدت بدش می‌آید.
این کودک که تا چند روز پیش به بهانه مدرسه می‌توانسته در حیاط مدرسه با دوستانش بازی کند، امروز به دلیل قرنطینه خانگی نزدیک به ۴۰ روز است از خانه بیرون نرفته و در گفت وگوی تلفنی، بی‌تابی او کاملا قابل لمس است.
منزل رعنا یک آپارتمان ۹۰ متری است و یک برادر کوچکتر نیز دارد. زمانی که می‌خواهد درس بخواند برادر کوچکترش مانعش می‌شود و زمانی که می‌خواهد بازی کند با برخورد والدین مواجه است.
مادر رعنا می‌گوید در آپارتمان نمی‌توان بازی‌های پرسر و صدا را اجازه داد و در کمترین زمان همسایه‌ها اعتراض می‌کنند.
محمدی اضافه کرد: از طرفی به دلیل شیوع بیماری نمی‌توان به بچه‌ها اجازه داد در حیاط یا پارکینگ آپارتمان بازی کنند. به همین دلیل مرتب مراقب سر و صدای بچه‌ها هستیم تا باعث آزار و اذیت کسی نشود.
علیرضا ۱۵ سال دارد و می‌گوید بزرگ‌ترین آرزویش خلاصی از قرنطینه است. از زمانی که بیماری شیوع یافته ارتباطش با همکلاسی‌هایش محدود به فضای مجازی شده و دلش برای یک قدم زدن ساده در خیابان تنگ شده است.
علیرضا می‌گوید آپارتمان جای تکان خوردن نیست و نمی‌توان حتی یک موسیقی را با صدای بلند گوش داد.
به دلیل وضعیت قرنطینه ساعت‌های طولانی می‌خوابد و یا بر روی تخت خود دراز کشیده است.
مادر علیرضا نگران افزایش وزن پسرش و دو دختر دیگرش است و می‌گوید در شرایط قرنطینه بچه‌ها فقط می‌خورند و می‌خوابند و در واقع خوردن تنها تفریح بچه‌ها شده است.
بی‌توجهی به آسیب‌های روحی روانی کودکان
گفته می‌شود خانه امن‌ترین مکان برای ممانعت از گرفتار شدن به کرونا است. در وهله نخست به لحاظ بهداشتی این نظر منطقی و قابل دفاع است اما بخشی از مشکلاتی که زیر پوست خانه‌ها متوجه کودکان شده است، بی‌پاسخ مانده و مشخص نیست چرا هیچ نهاد تربیتی توجهی به آن ندارد.
هر چند خانه مکان امن برای مقابله با ویروس است اما مصادیق کودک آزاری موجب شده برای کودکانی که تا دیروز از خانه به مدرسه پناه می‌بردند، امروز زیر فشار آزارها دچار مشکلات جدی و عدیده شوند.
پدر فاطمه معتاد است و تا به یاد دارد پدرش به طور مستمر الکل مصرف می‌کرده است. فاطمه ۱۲ سال سن دارد و از رفتارهای پدر خسته شده است.
می‌گوید فقط لحظه شماری می‌کند تا بتواند دوباره به مدرسه برود و با دوستانش بازی کند. فاطمه به دلیل شیوع ویروس حتی قادر به رفتن به خانه اقوام از جمله مادربزرگ خود نیز نیست و به همین دلیل تنها امید این کودک اتمام روزهای قرنطینه است.
آتوسا ۱۷ سال سن دارد و می‌گوید از رفتار خواهر و برادر بزرگتر خود به ستوه آمده است. امر و نهی‌های مداوم و رفتارهای قلدر مابانه خواهر و برادرش باعث شده تا به شدت افسرده شود.
وی می‌گوید پدر و مادرم هیچ دفاعی از من نمی‌کنند و به شدت احساس تنهایی می‌کنم. قرنطینه برای من مثل زندان شده است و فقط از خدا می‌خواهم زود تمام شود.
بسیاری از کودکان در کمال تاسف زیر فشارهای ناشی از کودک آزاری در روزهای قرنطینه روزهای تلخی سپری می‌کنند.
بی‌توجهی نهادهای تربیتی به مشکلات روحی و جسمی کودکان
هر چند اولویت امروز نهادهای تربیتی و بهداشتی قطع زنجیره شیوع است. اما به زودی و قبل از آن که تصور می‌شود، بار عظیمی از مشکلات تربیتی گریبان گیر نسل کودک و نوجوان خواهد شد. برخی شیوه‌های سنتی تربیتی که به دلیل ارتباط کودک با مدرسه تعدیل می‌شد، مجددا رواج یافته و حتی تنبیه بدنی در شرایطی که بی‌قراری و عصبیت اعضای خانواده در قرنطینه خانگی شدت گرفته، افزایش یافته است.
در این میان مدارس صرفا برنامه خود را محدود به برگزاری کلاس‌های درسی مجازی کرده‌اند. در حالی که ارتباط مداوم مشاوران و مربیان پرورشی با والدین در این مقطع زمانی به مراتب ضروری‌تر است.
از سویی ارتباط دهی کودکان در فضای مجازی با یکدیگر و در محیطی کنترل شده می‌توانست از بار منفی شرایط قرنطینه بکاهد.
برخی کودکان حتی اگر گرفتار کرونا نشوند، رنج‌های بسیاری به واسطه شیوع این ویروس منحوس متحمل شده و خواهند شد و لازم است نهادهای تربیتی به این مهم با توجه جدی مداخله کنند.
با توجه به تداوم شرایط قرنطینه و نامشخص بودن زمان قطعی اتمام آن، توجه به حال و روز کودکانی که مرتبا در بمباران اخبار کرونایی هستند و اجازه تکان خوردن به آن‌ها داده نمی شود در واقع پویا، با نشاط و سرزنده ساختن نسلی است که قرار است در دوران پساکرونا حیات خود را ادامه دهد. نسلی که شاید به دلیل اینکه قد و قواره کافی برای عرض اندام ندارد، زیر دست بی مهری بزرگسالان قرنطینه شده است.
گزارش از ونوس بهنود