به گزارش همشهری آنلاین به نقل از مهر، شیوع ویروس کرونا خیلی چیزها را تغییر داده است. دیگر در سطح شهرها نه خبری از آیین و مراسم شادباش ازدواج است و نه محفل سوگواری و عزا؛ کرونا نه فقط معادلات جاری در اجتماع را که حتی شمایل زندگی فردی را هم دستخوش عجیب‌ترین تغییرات سده اخیر قرار داده است. سرگرمی و هنر هم از شوک این تغییرات در امان نمانده و آرام‌آرام دومین ماه تعطیلی سراسری سالن‌های سینما هم رو به پایان است.
در چنین شرایطی نه فقط چرخه اقتصاد سینما از حرکت بازایستاده که مهم تر از آن عمیق‌تر شدن فاصله میان تازه‌ترین محصولات سینمای ایران با سبد مصرفی مخاطبان بالقوه خود، نگرانی‌هایی را رقم زده است. هرچند توقع تجویز نسخه‌ای شفابخش از سوی مدیران سینمایی طبق تجربه، از ابتدا انتظاری بی‌جا بود، اما فعالان سینمای ایران می‌دانستند این پیکر نیمه‌جان، برای احیای خود در زیر سایه کرونا حداقل نیازمند یک «مسکن» است؛ پیشنهاد «عرضه اینترنتی فیلم‌های اکران‌نشده» با چنین انگیزه‌ای پیش کشیده شد تا شاید بخشی از خسران ناشی از تعطیلات تحمیلی سالن‌های سینمایی در سراسر کشور، جبران شود. ایده‌ای که برای اجرایی شدن آن، «خروج» پیش‌قدم شد.
- تجربه جهانی
جریان تغییرات در سطح جهانی با ترک‌تازی پدیده‌ای به نام «نتفلیکس» چنان شتابی داشت که خیلی زود به رغم انتقادات و مخالفت‌ها، آکادمی اسکار هم ناگزیر از تغییر قوانین خود شد تا از سال ۲۰۲۰ فیلم‌های عرضه شده در این سرویس ارائه برخط محصولات سینمایی را هم در کنار فیلم‌های اکران شده در سینماها به رسمیت بشناسد.
نتفلیکس که در آغاز یک شرکت اینترنتی «سفارش فیلم» بود، با بهره‌گیری از تجربه «تلویزیون‌های کابلی» توانست بر بستر اینترنت فضایی را ایجاد کند که مخاطبان در هر نقطه‌ای از جهان بتوانند به جای سفارش فیلم و دریافت نسخه دی‌وی‌دی آن، به‌صورت آنلاین فیلم درخواستی خود را از طریق تلویزیون، رایانه شخصی و یا حتی تلفن همراه به تماشا بنشینند و این شاید چیزی شبیه کابوس برای فیلمسازانی بود که زمانی می‌گفتند «مگر می‌توان لذت وسترن را جز روی پرده نقره‌ای بزرگ درک کرد؟ »خیلی زود کمپانی‌های بزرگ فیلمسازی برای راه‌اندازی سرویس‌های مشابه وسوسه شدند، برندهای قدیمی‌تر جان دوباره گرفتند، شبکه‌های تلویزیونی وارد میدان رقابت شدند و اینگونه صنعت سینمای جهان بیشتر و بیشتر به سوی «خانگی شدن» سوق پیدا کرد.
- تجربه ایرانی
«ما پیشگامان این مسیر در سینمای ایران محسوب می‌شویم. » اگر ملاک را ارتباط با مخاطبان در نظر بگیریم و دایره آثار را هم به فیلم‌های داستانی محدود کنیم، این اظهارنظر ابراهیم حاتمی‌کیا درباره پیشگامی «خروج» در زمینه تجربه «اکران اینترنتی» در ایران گزاره صحیحی است؛ اما واقعیت این است که علاقمندان فیلم‌های کوتاه و مستند چند سالی می‌شود که از طریق چند سایت تخصصی، با خریداری بلیت به تماشای آنلاین فیلم‌های منتخب خود می‌نشینند.
جدی‌ترین تجربه در فضای رسانه‌ای هم مربوط به نمایش مستند «توران خانم» به کارگردانی مشترک رخشان بنی‌اعتماد و مجتبی میرتهماسب بود؛ مستندی که از ۲۶ خردادماه سال ۹۷ ابتدا برای ۴۸ ساعت در دسترس علاقمندان قرار گرفت و استقبال از نمایش اینترنتی آن به اندازه‌ای بود که تا چند روز نیز تمدید شد. بلیت‌فروشی برای این مستند حتی از طریق سایت «سینما تیکت» صورت گرفت و مخاطبان بعد از خریداری بلیت کدی را دریافت می‌کردند که با استفاده از آن می‌توانستند در فاصله زمانی ۷ ساعت، برای یک بار به تماشای آنلاین فیلم بنشینند.
- افتتاحیه اکران «توران خانم»
دو ماه بعد و زمانی که این مستند برای دومین بار آماده عرضه در قالب اکران اینترنتی می‌شد، مجتبی میرتهماسب گزارش کرد که در نوبت اول و در فاصله یک هفته نمایش آن لاین، برای این مستند در مجموع ۱۳ هزار و ۳۰۵ بلیت در داخل و خارج به فروش رفت. در کنار این تجربه شاخص اما در سال‌های اخیر سایت‌های تخصصی مانند «هاشور» هم در حوزه عرضه فیلم‌های کوتاه و مستند فعالیت مستمری داشته‌اند که بنابر گزارش صبح امروز مرکز گسترش سینمای تجربی در روزهای قرنطیه، مراجعه مخاطبان برای تماشای مستند به این سایت ۳۰۰ درصد افزایش داشته است.
با وجود این سابقه اما باید پذیرفت سینمای ایران امروز در آستانه تجربه‌ای تازه قرار دارد. از امروز ساعت ۲۰ علاقمندان سینما می‌توانند با مراجعه به دو سامانه «فیلیمو» و «نماوا» (فارغ از اشتراک یا عدم اشتراک) با پرداخت مبلغ ۱۲ هزار تومان، بلیت تهیه‌کننده و در حدفاصل ۶ ساعت پس از خرید، به‌صورت آنلاین به تماشای فیلم «خروج» بنشینند. مهم ترین چالش انتشار نسخه غیرقانونی فیلم «خروج» در حداقل زمان پس از آغاز اکران است. این اتفاق خیلی زود طیف گسترده‌ای از مخاطبان بالقوه فیلم را میان دو انتخاب مختار می‌کند؛ پرداخت هزینه و تماشای فیلم در یک بازه زمانی محدود و یا دانلود رایگان نسخه غیرمجاز فیلم و در اختیار داشتن آن برای تماشا در مدتی نامحدود!
بی‌تردید مهم ترین این چالش‌ها هم انتشار نسخه غیرقانونی فیلم در حداقل زمان پس از آغاز اکران است. این اتفاق خیلی زود طیف گسترده‌ای از مخاطبان بالقوه فیلم را میان دو انتخاب مختار می‌کند؛ پرداخت هزینه و تماشای فیلم در یک بازه زمانی محدود و یا دانلود رایگان نسخه غیرمجاز فیلم و در اختیار داشتن آن برای تماشا در مدتی نامحدود! این چالش زمانی جدی‌تری می شود که به این واقعیت توجه داشته باشیم؛ مصرف‌کنندگان فضای مجازی در ایران و فیلم‌بازهای حرفه‌ای که فیلم‌های روز سینمای جهان را از طریق اینترنت رصد و دانلود می‌کرده‌اند، عادت به مصرف «رایگان» دارند! برای همین ابراهیم حاتمی‌کیا هم ترجیح داد روز گذشته و در ویدئوی دعوت از علاقه‌مندان به تماشای فیلمش، آرزو کند «خروج» قربانی انتشار نسخه غیرقانونی نشود.
محمدمهدی طباطبایی‌نژاد معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی و رییس شورای عالی اکران چندی قبل در واکنش به این نگرانی در گفتگو با ایسنا اینگونه توضیح داد: «آن چیزی که خود سامانه‌ها می‌گویند و مدعی آن هستند این است که به شکل حرفه‌ای مطلقاً امکان دانلود یا کپی کردن فیلم‌ها وجود ندارد، مگر اینکه از روی تصویر، تصویر دیگری گرفته شود که طبیعتاً آنقدر کیفیت پایین و نازل است که هیچ مخاطب عاقلی چنین فیلمی را نمی‌بیند. ضمن اینکه فیلم اکران شده در دسترس است و تجربه چند وقت اخیر هم نشان داده چند فیلمی که نسخه پرده‌ای آن بیرون آمد هیچ التهابی را به وجود نیاورد و مورد استقبال قرار نگرفت به طوری که ما حتی آن را به عنوان یک سرقت هنری هم نگاه نکردیم چون الان دیگر مدل تصویربرداری از پرده و فیلم جواب نمی‌دهد و مردم کالای مرغوب می‌خواهند. »
- مخالفان چه می‌گویند؟
فارغ از مسائل مربوط به امنیت فرآیند عرضه فیلم‌ها در اینترنت اما فراگیرشدن اقبال سینماگران به «اکران اینترنتی» همچنان مخالفانی جدی دارد. گروهی از مخالفان که بیشتر نگاهی کلاسیک به آداب فیلم دیدن دارند، هنوز از منظر اصالت «تماشای فیلم در سالن تاریک سینما»، به مخالفت با اکران اینترنتی می‌پردازند و معتقدند محصول سینمایی از نظر ساختار و قالب ماهیتی متفاوت با یک اثر تلویزیونی دارد و به همین دلیل هم «اکران اینترنتی» نمی‌تواند آلترناتیو «اکران در سینما» باشد. از همین منظر هم عوامل فیلم «خروج» در اولین خبر مرتبط با عرضه اینترنتی این فیلم، ابراز امیدواری کرده‌اند تا پس از پایان بحران کرونا، فرصت تماشای فیلم در سالن سینما هم فراهم شود؛ فرصتی که البته به نظر می‌رسد «سینماداران» به‌شدت با آن مخالف هستند.
محمدقاصد اشرفی رئیس انجمن سینماداران در این زمینه گفت: «صاحبان آثار سینمایی مجاز هستند که فیلم‌های خود را به هر نحوی که تمایل دارند در اختیار مخاطبان سینما قرار دهند، اما فیلمی که در فضای مجازی و یا شبکه نمایش خانگی ارائه شده باشد، قطعاً در آینده در سینماها اکران عمومی نخواهد شد. »
گروه دیگر از مخالفان اکران اینترنتی هم نبود زیرساخت‌های مناسب ورود به این میدان را چالش جدی پیش روی سینمای ایران برای قبول این ریسک می‌دانند. زیرساخت‌هایی که بخشی از آن ناظر به همان مباحث مرتبط با «امنیت عرضه» است و بخش جدی‌تر آن متوجه نبود سازوکار اقتصادی تعریف‌شده و شفاف مبتنی‌بر تضمین سود صاحبان آثار برای قبول این فرآیند است.
واقعیت این است که «کرونا» در کنار تمام تحولاتی که در ابعاد مختلف زندگی ما رقم زده، سینمای ایران را ناگزیر از تن دادن به این ریسک کرده است. ریسکی که توفیق در آن می‌تواند در حکم هوایی تازه برای گروه‌هایی از مخاطبان فراموش‌شده سینمای ایران باشد و ناکامی‌اش می‌تواند برای چند سال دیگر میان معادلات سینمای ایران و تجربه‌های جهانی فاصله ایجاد کند.