به گزارش همشهری آنلاین به نقل از خبرگزاری فرانسه این بررسی با داروی هیدروکسی کلروکین روی کهنه سربازان آمریکایی مبتلا ویروس جدید کرونا انجام شده بود، بزرگترین در نوع خودش است.
گرچه این بررسی محدودیت‌های مهمی دارد، اما به مجموعه شواهدی می‌افزاید که درباره تاثیربخشی این دارو که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا آن را تبلیغ می‌کند، تردید ایجاد می‌کنند.
پژوهشگران سوابق پزشکی ۳۶۹ کهنه‌سرباز بستری‌شده در سراسر آمریکا به علت بیماری کرونا را بررسی کردند که یا درگذشته بودند یا بهبود یافته و مرخص شده بودند.
میزان‌های مرگ در میان بیماران درمان شده با هیدروکسی کلروکین ۲۸ درصد بود، و در بیمارانی که علاوه بر هیدروکسی کلروکین، آنتی‌بیوتیک آزیترومایسین هم دریافت کرده بودند، میزان مرگ ۲۲ درصد بود.
در بیمارانی که فقط درمان حمایتی استاندارد را دریافت کرده بودند، میزان مرگ فقط ۱۱ درصد بود.
گرچه هیدروکسی کلروکین با یا بدون آزیترومایسین با احتمال بیشتر برای افراد دچار بیماری شدیدتر تجویز می‌شود، اما این پژوهشگران نشان دادند حتی پس از تعدیل آماری برای این عامل، باز هم میزان مرگ‌ومیر افرادی که با هیدروکسی کلروکین درمان شده بودند، بالاتر است.
یک محدودیت دیگر این تحقیق این است که یک آنالیز گذشته‌نگر است، یعنی رویدادهایی را بررسی می‌کند که از قبل رخ داده‌اند، بنابراین امکان تصادفی کردن دریافت یا عدم دریافت هیدروکسی کلروکین بین بیماران وجود ندارد.
همچنین نتایج این بررسی را نمی‌توان به سادگی تعمیم داد، زیرا جمعیت مورد بررسی آن بسیار ویژه بودند: اغلب بیمارن مردانی با میانه سنی ۶۵ سال بودند یعنی گروهی که بیش از سایر افراد دچار بیماری‌هایی مانند دیابت و بیماری قلبی هستند.
در گروه افرادی که فقط هیدروکسی کلروکین دریافت می‌کردند، نیاز بیشتری به استفاده از دستگاه تنفس مصنوعی پیش نیامده بود، بنابراین ممکن است افزایش مرگ‌ومیر در این گروه مربوط به عوارض جانبی دارو در خارج از دستگاه تنفس باشد.
پژوهش‌های پیشین نشان داده‌اند که هیدروکسی کلروکین برای افرادی که مبتلا به برخی اختلالات ریتم قلب هستند، خطرناک است و ممکن است باعث غش کردن، تشنج و گاهی ایست قلبی در این گروه شود.
هیدروکسی کلروکین و ترکیب خویشاوندش کلروکین دهه‌ها برای درمان مالاریا و نیز درمان اختلالات خودایمنی مانند لوپوس و آرتریت روماتوئید به کار رفته‌اند.
این داروها در میانه پاندمی ویروس جدید کرونا توجه زیادی را به خود جلب کرده‌اند و در محیط‌های آزمایشگاهی نشان داده شده است که مانع از ورود ویرسو به سلول‌ها می‌شوند و جلوی تکثیر ویروس را می‌گیرند- اما در دنیای داروسازی، نتایج امیدوارکننده «در آزمایشگاه» لزوما به موفقیت در آزمایش «در بدن انسان» نمی‌انجامد.
البته به برای رسیدن به پاسخ قطعی درباره تاثیربخشی این داروها نیاز به کارآزمایی‌های بالینی بسیار بزرگ تصادفی شده است که در آن بیماران به دو گروه دریافت‌کننده دارو و دریافت‌کننده دارونما (داروی بی‌تاثیر) تقسیم شوند.
چندین بررسی از این نوع بر روی این داروها در آمریکا، اروپا، کانادا و بریتانیا در دست انجام است.