به گزارش همشهری آنلاین به نقل از عصر ایران، «حواسمان به کرونا بود. این که بیرون نیاییم، این که ماسک بزنیم و دستکش دست کنیم، این که فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت کنیم تا دچار کرونا نشویم. حواسمان به کرونا بود و پراید کم‌کم خود را بالا کشید. حالا شده است خودروی ۹۰ میلیونی! یک نفس دیگر بزند ۱۰۰ میلیونی هم می‌شود.
۹۰ میلیون تومان برای خیلی از ما مردم، پول زیادی است و این یعنی دیگر باید دور خرید پراید را هم خط بکشیم. نمی‌دانم آنهایی که پراید ۹۰ میلیونی می‌خرند، از آن استفاده می‌کنند یا قابش می‌کنند و روی دیوار می‌زنند. بالاخره اثر هنری عجیبی است این پراید؛ پرایدی که قرار بود جایگزین پیکان شود و دست خانواده‌های کم‌درآمد را بگیرد، حالا شده است خودروی لاکچری. پسران در مراسم خواستگاری می‌توانند پز بدهند که پراید دارند؛ پراید ۹۰ میلیونی!
البته ما جان‌سخت هستیم و هنوز عادت نکردیم. وقتی در جنوب تهران قیمت خانه‌ها به میلیارد می‌رسد باید قیمت پراید این چنین فضایی شود.
وقتی قیمت پراید به اینجا می‌رسد یعنی باید آماده شویم که کم‌کم آنهایی که اهل تولید هستند، در کارگاه خود را گل بگیرند و به سمت دلالی بروند. اوضاع تولید که درام است و چه شغلی در این کشور بهتر از دلالی. پراید را می‌خری ۹۰ میلیونی، کمی صبر می‌کنی و گران‌تر می‌فروشی. بدون هیچ استرسی. دیگر نه نگران پول کارگر هستی، نه نگران کالای چینی و نه نگران مالیات، عوارض و اجاره. کارگران بیچاره هم که همیشه سنگ زیر آسیاب هستند، بیکار می‌شوند و دیگر همان نان بخور و نمیر را هم ندارند.
یک زمانی در این کشور، به کسی پول‌دار می‌گفتند که کارخانه داشت. چندین کارگر زیر دستش کار می‌کردند. چرخ تولید را می‌چرخاند. حالا اما متاسفانه کسی پول‌دار است که پارکینگش پر از ماشین‌های مختلف است. ماشین‌هایی که امروز خریده است و قرار است فردا گران‌تر بفروشد. کسی پول‌دار است که خانه‌ای را می‌خرد و چند ماه بعد گران‌تر میفروشد و این چرخه برای او و جیبش ادامه دارد. تولیدکننده اما دربه‌در گرفتن یک وام است که با آن پول کارگر بدهد یا کمی کارش را به جلو هُل بدهد. بعد از چندی هم توان بازپرداخت وامش را ندارد و بانک به سراغش می‌آید، کارخانه یا کارگاهش را مصادره می‌کند و تمام.
به همین راحتی اهالی تولید به تاریخ سپرده می‌شوند و دلالی و واسطه‌گری، سکه رایج کشور می‌شود. از دیدن فاصله طبقاتی ایجاد شده در کشور زیاد تعجب نکنید. همین گرانی‌ها و همین درآمدها هر روز فاصله بین طبقات مختلف مردم را زیاد می‌کند. بخشی از جامعه تنها به فکر نان شبشان هستند و برخی دیگر نمی‌دانند با پول‌های جیبشان چه کنند.
البته دولت می‌تواند از ابزارهای مالیاتی خود استفاده کند و از کسانی که به‌واسطه دلالی به سودهای بادآورده رسیده‌اند، مالیات بگیرد و به افراد نیازمند یارانه بیشتری بدهد؛ یارانه‌ای که بتواند کمک حالی برای آنها در روزهای سخت کرونا و اقتصاد باشد.