به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از ایسنا، «ملیکا برون»، بانوی ملی پوش کانوپولو استان مرکزی که حالا در ۲۳ سالگی یک چهره شناخته شده در ورزش است، در این روزهای کرونایی، ماسک زده، اما سرحال و همچنان پرانرژی میهمان ما شد تا از حال و روز خودش و کانوپولو برایمان بگوید و ما نیز از هر دری با او سخن بگوییم.
او که از عدم حمایت مسئولان از این رشته گلایه دارد و معتقد است با تداوم این روند، رشته جذابی چون کانوپولو دیگر در استان وجود نخواهد داشت، کسب مدال طلای قهرمانی جوانان آسیا در هنگ کنگ ۲۰۱۵، کسب عنوان خانم گل مسابقات ۲۰۱۵ هنگ‌کنگ، کسب مدال نقره جوانان قهرمانی آسیا در مالزی ۲۰۱۷، کسب مدال طلای بازی‌های آسیایی جاکارتا ۲۰۱۹، کسب مدال برنز کاپ آسیایی در چین بزرگسالان ۲۰۱۹، کسب چندین مدال طلای رقابت‌های قهرمانی کشور و لیگ برتر و کسب رده چهارم گلزنان برتر مسابقات جهانی را در کارنامه ورزشی خود دارد.
شروع کانوپولو از ۱۱ سالگی
متولد ۷۶ هستم و از ۱۱ سالگی در این رشته فعالیت داشته‌ام. ابتدا فقط در رشته کانوپولو فعالیت می‌کردم، بعد از آن پنج سال کانوپولو و اسلالوم را با هم ادامه دادم و در اسلالوم هم چند قهرمانی کشور دارم، اما در نهایت به این نتیجه رسیدم که تنها رشته کانوپولو را تا سطح قهرمانی ادامه دهم.
متولد اصفهان هستم و به دلیل شغل پدرم از شش‌ماهگی به اراک آمدم؛ مادرم اصفهانی و پدرم خوزستانی است و پیشنهادهایی برای حضور در تیم‌های اصفهانی داشته‌ام، اما به شخصه اراک را دوست دارم. علاقه زیادم به ادامه فعالیت در اراک برای بسیاری سوال برانگیز شده است، ولی از صمیم قلب دوست دارم در این شهر به فعالیت بپردازم.
دوست و همسایه قدیمی، بهانه ورود به کانوپولو
یکی از دوستانم که همسایه ما بود به من پیشنهاد ورود به رشته قایقرانی را داد. یکی از اقوام این دوست من رئیس هیات قایقرانی استان مرکزی بود و من را به ایشان معرفی کرد و همین موضوع بهانه‌ای برای حضورم در رشته کانوپولو شد و البته از این اتفاق بیش از ۱۱ سال می‌گذرد.
کانوپولو مظلوم و گران‌قیمت
اصلا نمی‌توانم بگویم ار ورود به رشته کانوپولو پشیمان هستم. شاید در رشته‌های دیگری هم استعداد داشته‌ام ولی اگر به گذشته برگردم باز هم کانوپولو را انتخاب می‌کنم، هر چند که این رشته خیلی مظلوم واقع شده و ارزش و جایگاه خوبی در جامعه ندارد و البته هزینه‌های خیلی بالایی هم دارد.
خوشبختانه قایق در اردوهای تیم ملی شخصی نیست، اما در اراک قایق‌های ما کیفیت خوبی ندارند البته باید پاروی مورد استفاده در این ورزش را خودمان بخریم ولی خرید پاروی کانوپولو الان حدود چهار میلیون تومان هزینه دارد و کاور روی قایق برای بستن دور کمر که آب وارد قایق نمی‌شود نیز حدود یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان قیمت دارد. کلاه بازیکنان کانوپولو که در ایران تولید می‌شود هم یک میلیون تومان قیمت دارد و می‌توان گفته که در مجموع کانوپلو یک رشته پر هزینه است و در کنار هزینه‌های تجهیزات ورزشی، هزینه‌های مکمل و هزینه باشگاه‌هایی که می‌خواهیم در آنها تمرین کنیم نیز وجود دارد.
از کاردانی گرافیک تا ارشد تربیت بدنی
همیشه فکر می‌کردم که نصف زندگی من هنر و نصف دیگر آن ورزش باشد ولی بعدا به این نتیجه رسیدم که ترکیب این دو ایده‌آل نیست و نمی‌توان در کنار یکدیگر آنها را انجام داد. ابتدا فوق دیپلم گرافیک گرفتم و در ادامه لیسانس تربیت بدنی را اخذ کردم و هم‌اکنون دانشجوی کارشناسی ارشد تربیت بدنی در دانشگاه اراک هستم.
حمایت خانواده و حضور در اردوی تیم ملی بزرگسالان با ۱۳ سال سن!
خانواده از همان ابتدا پشتیبان من برای ورزش بودند و حتی در اردوهای مختلف همراهی ویژه‌ای با من داشتند و هیچ‌گاه بابت حضور در اردوهای تیم ملی و تمرینات تحت فشار نبودم.
این حمایت باعث شد که با داشتن ۱۳ سال سن در رده بزرگسالان حضور داشته باشم. در سال ۲۰۱۵ تیم ملی جوانان تشکیل شد و برای مسابقات آسیایی هنگ‌کنگ در این تیم حضور داشتم که خوشبختانه طلا گرفتیم و خانم گل و بهترین بازیکن آسیا در رده زیر ۲۱ سال شدم و بعد از آن تیم جوانان شکل گرفت و در مسابقات جهانی ایتالیا حضور پیدا کردیم که به دلیل مشکلاتی که وجود داشت به مقام نهم دست پیدا کردیم و در همان مسابقات چهارمین گلزن برتر مسابقات شدم.
در سال بعد در مسابقات آسیایی مالزی به مدال نقره دست پیدا کردیم. در این دوره تیم بسیار کم سنی داشتیم که بزرگترین عضو تیم از نظر سنی من بودم و با اختلاف یک گل در فینال، بازی را واگذار کردیم. بعد از آن در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا اندونزی که کانوپولو به صورت آزمایشی در این رقابت‌ها حضور داشت، به مقام قهرمانی دست یافتیم.
مسئولانی که به وعده عمل نکردند
پس از قهرمانی در بازی‌های آسیایی جاکاراتا، متاسفانه ارزشی برای قهرمانی ما قائل نشدند و مسئولان از جمله استاندار و سایر مسئولان به وعده‌هایی که داده بودند عمل نکردند در حالی که در شهرهای دیگر هم‌تیمی‌های من پاداش‌های خود را گرفتند.
ابتدا به ما گفتند در صورت کسب مدال طلا ۲۰ میلیون تومان جایزه پرداخت خواهد شد ولی در ادامه اعلام شد چون کانوپولو رشته تیمی بوده، میزان جایزه کمتر از رشته‌های انفرادی است، اما همان مقدار کمتر را هم به ما ندادند. تنها جایزه‌ای که به من داده شد، از سوی مدیرکل ورزش و جوانان و در مراسم تجلیل از قهرمانان بود که در قالب کارت هدیه داده شد.
کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش به دلیل این که مدال ما در رنکینگ محاسبه نشد، جایزه‌ای به ما ندادند. چندین‌بار برای دریافت جایزه پیگیری کردم و مصاحبه‌های مختلف هم انجام دادم ولی نتیجه‌ای نداشت.
رویای حضور در المپیک ۲۰۲۴
کانوپولو در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا به صورت آزمایشی حضور داشت که با استقبال خیلی خوب تماشاگران و مسئولین همراه شد و به احتمال بسیار زیاد در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ این رشته به صورت رسمی حضور پیدا خواهد کرد. این احتمال وجود دارد که در بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ فرانسه هم این رشته را جمع رشته‌های المپیکی ببینیم که در صورت تحقق این مهم، رویای همیشگی من محقق خواهد شد.
کانوپولو رشته سختی است، اما اگر کسی بتواند سختی‌های آن را تحمل کند، احتمال اینکه خیلی زود به رده‌های ملی برسد، زیاد است. شاید کسی که بسکتبال کار می‌کند با پنج سال تمرین باز هم نتواند به تیم ملی برسد، اما ماندگاری در رشته کانوپولو خیلی کم است و ورزشکاران در این رشته باید سختی‌های بسیاری را تحمل کنند تا به رده‌های ملی برسند. برای مثال در اراک در جریان استعدادیابی که انجام شد ۱۱۰ بانوی مستعد شناسایی شدند، اما در نهایت ۱۵ نفر از آنان باقی ماندند. البته مطمئنا حمایت خانواده بسیار مهم است و بدون حمایت خانواده نمی‌توان در کانوپولو پیشرفت کرد.
پست در تیم ملی کانوپولوی ایران
در کانوپولو همه بازیکنان باید بر همه کارها حتی بر دروازه‌بانی مسلط باشند. بازیکن خط جلوی یک تیم کانوپولو می‌بایست همیشه جلوی تیم پارو بزند و پاسکاری تیم حریف را قطع کرده و ضد حمله را طراحی کند. من معمولا در این پست بازی می‌کنم ولی در پست‌های دیگر هم در مواقع نیاز قرار می‌گیرم.
خداحافظی با کانوپولو در اوج
در رشته کانوپولو سن یک عدد است و تا زمانی که یک ورزشکار توانایی بازی داشته باشد می‌تواند در این رشته فعالیت کند؛ مربی ما در بازی‌های آسیایی جاکارتا متولد ۱۳۶۲ بود و در کنار بازیکنان کم سن تیم به تمرین و مسابقه می‌پرداخت. در کشورهای دیگر بازیکنان حتی با ۴۵ سال سن هم در حال بازی هستند و در کشوری مثل آمریکا اکثر بازیکنان بالای ۴۵ سال هستند. هدف من این است که تا زمانی که در اوج هستم بازی کنم و هر زمان احساس کنم که توانایی افراد دیگر از من بیشتر است، خودم کانوپولو را کنار خواهد گذاشت.
تمرین و ادامه روند قهرمانی حتی با دیسک کمر
من در رشته کانوپولو به دفعات آسیب‌دیدگی داشته‌ام. ابتدا که وارد اردوها شدم از نظر جثه خیلی کوچک بودم و با ۱۳ سال سن دوهای سنگینی را انجام دادم که زانویم مشکل پیدا کرد و بعد از آن هم دچار آسیب‌دیدگی کتف شدم که زیاد جدی نبود، اما در مسابقات آسیایی جاکارتا ضربه‌ای در استارت اول بازی به کمرم خورد که همان ضربه باعث شد دیسک مهره پنج کمرم بیرون‌زدگی پیدا کند که همچنان اذیت می‌کند، اما تحمل می‌کنم.
تلاش برای قهرمانی در مسابقات جهانی ۲۰۲۱ ایتالیا و خوش‌بینی به حضور رسمی در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲
هدف اولم مسابقات جهانی است که بتوانیم در آن مدال بگیریم که در کل رشته‌ها در تاریخ قایقرانی دو بار این اتفاق رخ داده است. در کانوپولو تاکنون مدال جهانی نداشته‌ایم، اما دستیابی به این هدف دور از انتظار نیست. مسابقات جهانی قرار بود شهریورماه امسال برگزار شود که به دلیل شیوع بیماری کرونا به ابتدای سال ۱۴۰۰ موکول شد.
به شخصه معتقد هستم اگر اردوهای خوبی داشته باشیم می‌توانیم در این مسابقات مدال بگیریم. تاکید می‌کنم قطعاً کسب مدال طلای جهانی در دسترس است ولی باید آماده‌سازی خوبی داشته باشیم.
قبل از این مسابقات چندین دوره کاپ جهانی برگزار می‌شود که برای آماده‌سازی می‌توانیم به این رقابت‌ها اعزام شویم.
خیلی خوشبین هستیم که در مسابقات آسیایی ۲۰۲۲ حضور داشته باشیم و در ادامه در المپیک پاریس هم شاهد حضور رشته کانوپولو باشیم که البته احتمال آن خیلی کم است.
امکانات کانوپولو در اراک؛ صفر
امکانات رشته کانوپولو در اراک صفر است. بازیکنان در شرایط خیلی وحشتناکی تمرین می‌کنند، دریاچه‌ای که در آن تمرین می‌کنیم، متعلق به شرکت آلومینیوم اراک است که صرفا با حمایت آقای فراهانی از بیمه رازی به عنوان تنها اسپانسر تیم کانوپولو استان کرایه شده است. دریاچه آلومینیوم استاندارد است، اما باید روی آن اسکله نصب شده و لاین بسته شود و دروازه استاندارد در آن قرار گیرد تا بتوان به شکل اصولی در آن تمرین کرد، البته پس از شیوع بیماری کرونا از بهمن ماه تاکنون تمرین نداشته‌ایم که باعث می شود آمادگی بازیکنان ما کم شود.
خستگی از ادامه راه
استانداری، شورای شهر و شهرداری همه به ما قول کمک داده‌اند، اما از عملی شدن وعده‌ها خبری نیست. ما به استخر نیاز داریم و واقعا در سرما و زمستان نمی‌شود در دریاچه آلومینیوم تمرین کرد. اگر می‌خواهند تیم کانوپولو وجود داشته باشند باید از آن حمایت کنند.
واقعیت این است که ما خسته شده‌ایم و شاید کار به جایی بکشد که تیم منحل شود. با این وضعیت در اراک به آینده رشته کانوپولو خوشبین نیستم و اگر فردی مثل آقای هاشمی‌نژاد به عنوان مربی نباشد، کانوپولو در اراک منحل خواهد شد. متاسفانه اگر تیم کانوپولوی اراک منحل شود مجبورم برای بازی و تمرین به سایر استان‌ها بروم که برخلاف میل باطنی‌ام است. من واقعا دوست دارم در شهر خودم حضور داشته باشم.
ماجرای تمرین روی یخ
در زمستان واقعا نمی‌شود در دریاچه آلومینیوم تمرین کرد. چند وقت پیش بود که ما مسابقات کشوری داشتیم و برای تمرین به دریاچه رفتیم، اما هوا خیلی سرد بود و تصمیم گرفتیم اصلا داخل آب نرویم و بیرون آب کار کنیم. دریاچه کلا یخ زده بود و یخ‌ها را شکستیم اما اصلاً نمی‌شد تمرین کرد. فیلمی هم که آن زمان از این تمرین منتشر شد برای این بود که می‌خواستیم واقعیت‌های رشته کانوپولو را نشان دهیم.
در گذشته از نظر امکانات مشکلات زیادی داشتیم اما، خوشبختانه الان در اردوهای تیم ملی به طور کلی از این نظر مشکلی نداریم و دریاچه آزادی هم شرایط خوبی برای تمرین دارد. در تولید قایق و دروازه هم در حال حاضر به شرایط استاندارد رسیده‌ایم و مشکلی نیست.
قطع حقوق ماهیانه ملی پوشان کانوپولو در چهار سال اخیر
در حال حاضر چهار سال است که در اردوی تیم‌های ملی حقوقی دریافت نکرده‌ایم؛ البته در رشته‌های دیگر قایقرانی به ملی پوشان حقوق داده‌اند و دلیل اینکه در اردوهای تیم ملی به ما حقوق نمی‌دهند را هم هیچ وقت به ما نگفتند. ما در طول سال حدود شش ماه به طور مستمر در اردو هستیم و امیدواریم شرایطی فراهم شود که مشکلات مالی در این مدتی که در اردو هستیم حل شود. کانوپولو هزینه‌های زیادی دارد و اگر کسی پشتوانه مالی نداشته باشد قطعاً نمی‌تواند در این رشته ادامه دهد.
تغییر نگاه به ورزش بانوان در چند سال اخیر | با کرونا کنار آمده‌ایم
خوشبختانه نگاه‌ها به ورزش بانوان در چند سال اخیر عوض شده است؛ البته خیلی جاها حتی بانوان از آقایان بهتر ظاهر می‌شوند. در مسابقات آسیایی جاکارتا هم شاهد درخشش بانوان از جمله در رشته کبدی بودیم که مدال طلا گرفتند.
از زمان شیوع بیماری کرونا تمرینات ما اصلا تعطیل نبوده است و در منزل بدنسازی تمرین می‌کردیم. تمرینات هوازی را هم اخیرا به صورت انفرادی در رشته‌های کوهنوردی و دوچرخه‌سواری و دویدن شروع کرده‌ام و در مجموع در وضعیت آمادگی خوبی قرار دارم. حداقل سه روز در هفته و هر روز به مدت دو ساعت بدنسازی انجام می‌دهم و در هفته ۱۵ کیلومتر دوچرخه‌سواری در برنامه دارم.
توصیه من به ورزشکاران این است که ورزش را در این شرایط کنار نگذارند چون ورزش باعث سلامت جسم و روح انسان است و عدم فعالیت ورزشی از نظر روانی باعث آزار ورزشکاران می‌شود. قطعا با هر شکل و با هر امکاناتی هم می‌توان در منزل تمرین کرد، ما هم با شرایط تمرین در کرونا کنار آمده‌ایم.
ایجاد یک شغل برای یک قهرمان خواسته زیادی نیست
در شهرهای دیگر مسئولان برای قهرمانان ورزشی کار و شغل در نظر گرفته‌اند تا اگر در اردوی تیم ملی حضور داشتند درآمدی داشته باشند، اما در اراک این امکان برای ورزشکاران وجود ندارد و اوج حمایت‌ها در همین حد است که ما بتوانیم صرفا از یک پایگاه قهرمانی استفاده کنیم یا از امکانات محدودی بهره‌مند شویم؛ ایجاد شغل برای قهرمانان در استان توقع زیادی نیست و انتظار داریم مسئولان به این درخواست ما توجه کنند.
صحبت پایانی
از مسئولان استان می‌خواهم که از رشته کانوپولو حمایت کنند. استعدادهای زیادی در اراک و استان وجود دارد ولی از نظر امکانات و توجه وضعیت خوبی نداریم. اگر مسئولان توجه لازم را به این مهم داشته باشند و اعتبارات لازم برای توسعه امکانات این رشته را در استان فراهم کنند، من قول می‌دهم چندین و چند بازیکن خوب در این رشته در کشور داشته باشیم.