همشهری‌آنلاین - علی‌اصغر درویش: این آیین که نشانه‌ای از شادی مردم در زمان شادی اهل بیت(ع) است و شب نیمه ماه مبارک رمضان و هم‌زمان با سال‌روز میلاد امام حسن مجتبی(ع) در روستای خورهه استان مرکزی اجرا می‌شود.
اگرچه با گذشت سال‌ها، برخی آداب و رسوم سنتی ماه رمضان در ایران کم‌رنگ شده، اما مراسم اُهو اُهو به عنوان یکی از سنت‌های کهن اهالی روستای خورهه همچنان به قوت خود باقی است.
بر اساس شواهد موجود، پیشینه سکونت در محوطه تاریخی روستای خورهه شهرستان محلات، به هزاره دوم پیش از میلاد می‌رسد.
سنت کهن پیشواز ماه مهربانی خدا، قرآن‌خوانی، اطعام نیازمندان و بیدار کردن روزه‌داران در وقت سحر و افطار، سحرخوانی در خمین و دلیجان، آیین الم‌ترانی در ساوه، کلوخ‌اندازان در فراهان و نخل‌گردانی در تفرش از دیگر آیین‌های ویژه این ماه در استان مرکزی است.
نقش نوجوانان روستا
این آیین به این صورت است که نوجوانان روستا در دسته‌های چند نفری به در خانه اهالی رفته و یک ترانه عامیانه را اجرا می‌کنند. آن‌ها کوچک‌ترین فرزند پسر خانواده را مورد خطاب قرار داده و ترانه را به نام او می‌خوانند.
در نهایت صاحب‌خانه مقداری آجیل، شیرینی، پول یا اقلام دیگر به آن‌ها می‌دهد. در این شب، همه خانواده‌ها منتظرند تا دسته‌های مختلف به در خانه آن‌ها بروند.
آیین اُهو اُهو در واقع نوعی شادباش و تبریک تولد امام حسن مجتبی (ع) است که به صورت نمادین اجرا می‌شود. اشعاری که نوجوانان هر سال در این مراسم می‌خوانند، ثابت است.
قسمت اصلی ترانه را یک نفر می‌خواند و قسمت اُهو اُهو را همه تکرار می‌کنند و با فرض این‌که کوچک‌ترین فرزند پسر خانواده، مثلا محمود نام دارد ترانه به شرح زیر است.
محمود خان شمایید، اُهو اُهو
از قله در نیایید، اُهو اُهو
که مردم دشمنتن، اُهو اُهو
به قصد کشتنتن، اُهو اُهو
خرکی خریدم، اُهو اُهو
دمبکش بریدم، اُهو اُهو
یه چوب می‌زنم می‌خوابه، اُهو اُهو
یه چوب می‌زنم پا می‌شه، اُهو اُهو
بلبلا ریختن بر سر چنار، اُهو اُهو
جیرجیر می‌کنن اشرفی بیار، اُهو اُهو
قلیونو آب نم کن، اُهو اُهو
آتیش به سرش بند کن، اُهو اُهو
تا ما بکشیم دودی، اُهو اُهو
آجیلو بیار زودی، اُهو اُهو
به گفته اهالی، رسم است که پول‌های جمع شده از آیین اُهو اُهو به فقیرترین خانواده روستا داده می‌شود.