همشهری‌آنلاین: او از یک خاندان ثروتمند سمنانی بود، چنان‌که به قول خود «صد هزار از ملک پدری و میراث صرف و وقف صوفیان» کرد.
احمد بن محمد بن احمد البیابانکی سمنانی که از لحاظ مقام دینی به لقب رکن‌الدین و به مناسبت خدمات دوران جوانی در دستگاه دیوانی، به علاءالدوله ملقب شد، از عرفای قرون هفت و هشت هجری قمری است.
خواجوی کرمانی از ارادتمندان او بود و گردآوری دیوان اشعار علاءالدوله سمنانی را نیز به وی نسبت داده‌اند.
آخرین سال‌های عمر علاءالدوله در صوفی‌آباد سمنان، در محلی با بنایی موسوم به «برج احرار» سپری شد و در همان‌جا تا هنگام وفات به تألیف کتب و ارشاد مریدان و سرودن اشعار می‌گذراند.
او در سال ۷۳۲ به سفر حج رفت و این آخرین زیارت او از خانه خدا بود.
علاءالدوله سمنانی ۲۲ رجب ۷۳۶ ق در ۷۷ سالگی درگذشت و بیرون خانقاه صوفی آباد در محل حظیره شیخ جمال الدین عبدالوهاب بارسینی به خاک سپرده شد.
آرامگاه علاءالدوله
امروزه بنای آرامگاه شیخ علاءالدوله سمنانی در روستای صوفی آباد از روستاهای شهرستان سرخه در استان سمنان قرار دارد.
بنای آرامگاه فعلی این عارف بزرگ، به دستور عمادالدین عبدالوهاب، وزیر سلطان محمد خدابنده از خشت خام بنا شده و خود شیخ نیز خانقاهی بر آن افزود در آنجا به ریاضت پرداخت و پس از مرگ نیز در همان مکان به خاک سپرده شد.
ساختمان آرامگاه این عارف مشهور از دو قسمت تشکیل شده است. بخش اصلی که امروزه تنها یک فیلپوش در جنوب غربی مقصوره از آن باقی مانده به صورت مربعی شکل است و در قدیم گنبد عظیمی بر روی آن قرار داشت. قسمت دوم هم ایوان ارجمند و رفیع آرامگاه است که در شرق بنا قرار دارد و قبر شیخ نیز بیرون ایوان قرار دارد.
بنای آرامگاه و خانقاه این عارف مشهور اثری از معماری اواخر قرن هفتم و اوایل قرن هشتم هجری است و به شماره ۳۲۰ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.