به گزارش همشهری انلاین به نقل از مهر غلامحسین ابراهیمی دینانی، چهره ماندگار فلسفه ایران در خصوص دعا معتقد است: انسان موجودی تاریخ مند به ذات است که تعریف ندارد. چون ماهیتش مشخص نیست تقاضاهایش هم مشخص نیست. دعا همان خواستن است و ما باید سطح این خواستن‌ها را بالا ببریم تا به این مقام معنوی برسیم. بنابراین نفس خواستن از خدا زیباست اینکه انسان، از غنی ذات چیزی را طلب کند خوب است. نکته دیگر اینکه بر اساس قاعده حکمی و عرفانی، عطیات به قدر قابلیات، انسان با دعا می‌تواند قابلیت‌های خودش را بالا ببرد. یکی از فلسفه‌های دعا این است که انسان ظرفیت‌های خودش را بالا ببرد. هر چه ظرفیت افزایش پیدا کند فیض وعنایت پروردگار بیش‌تر می‌شود.
دعا نوعی خواست انسان است که گاه با زبان حال، گاه با زبان قال و گاه با زبان استعداد بروز پیدا می‌کند. گاه انسان در مقامی است که بدون داشتن درخواست و تنها با زبان حال دعا می‌کند؛ به‌عنوان مثال زمانی که حضرت ابراهیم با سوختن در آتش فاصله‌ای نداشت هر یک از فرشتگان به نزد او آمدند و خواستند به او کمک کنند. اما حضرت ابراهیم (ع) درخواست هیچ‌یک از آنان را نپذیرفت و با زبان حال و دعای خاموش، تسلیم امر پروردگار شد؛ به همین دلیل پروردگار فرمود: «یا نار کونی بردا و سلاما علی ابراهیم». چنانچه یک انسان، مرتبه وجودی خود را بشناسد دعای او به‌طور قطع مورد استجابت قرار خواهد گرفت اما اگر یک لفظ، دعا، از مرتبه و معنای حقیقی وجود انسان برنخاسته باشد به‌طور قطع اجابت نخواهد شد؛ به عبارتی گوینده سخن از شرایطی برخوردار است که اگر شرایط به تمامی در گوینده وجود نداشته باشد سخن او نیز چون تیر بر هدف نخواهد نشست.