بررسی اثرات برنامه‌های شهری در چند دهه گذشته در شرایط زندگی گروه‌های مختلف اجتماعی شهر تهران گویای به انزوا کشیدن و پایمال شدن حقوق بخشی از افراد جامعه است. تبدیل شهر به حیات خلوت سودآوری صنایع خودروسازی، جولان خودروها، تسخیر زمین توسط بزرگراه‌ها و پارکینگ‌ها، عدم توسعه فضاهای سبز و...، حق تجربه و بهره‌مندی زندگی راحت و سالم را از شهروندان سلب کرده است.
گفتمان «تهران شهری برای همه» که خط مشی سیاستگذاری شهری تهران در دوره جدید مدیریتی را مشخص کرده است، «نه» بزرگی است به انحصار ایجاد شده و بازگشت شهر به صاحبان واقعی آن است که همان شهروندان هستند. این گفتمان شهر را به مثابه فضایی تعریف می‌کند که ارتقای کرامت انسانی در کانون برنامه‌های آن قرار دارد. در این چارچوب حق بهره‌مندی برابر تمام شهروندان از فضا به رسمیت شناخته می‌شود و مدیریت شهری وظیفه دارد صدا و مطالبه تمامی شهروندان را بشنود و در تمامی ابعاد برای تحقق این اصل برنامه عملیاتی ارائه دهد.
تحقق این رویکرد مستلزم ایجاد فضای گفتمانی شفاف، خلاقانه و مشارکتی است؛ شرایطی تسهیلگر که در آن گفتمان پرورش یابد و بتواند تصویری از نقشه راه تحقق رویکرد ارائه دهد. بدیهی است این امر شاکله هم‌افزایی و تقرب آرا و نظرات خواهد بود، شرایطی که آرای متفاوت هر کدام سهمی در خلق پیکره این گفتمان خواهد داشت؛ گفتمانی مشارکتی و برآمده از خرد جمعی که دربرگیرنده خواست‌ها، نیازها و آمال تمامی اقشار و گروه‌های اجتماعی است.
منبع:ویژه نامه شهرپژوه