به گزارش همشهری آنلاین به نقل از بی‌بی‌سی، تصاویری نه چندان خوشایند به طرز عجیبی خانواده‌ها را در کنار مردگانشان به نمایش می‌گذارد. به نظر می‌رسد نوزادان خواب هستند. زنان جوانی که بر اثر بیماری سل به خواب ابدی رفته‌اند، ولی از طرفی مرگ آنها را زیباتر کرده است.
بر اثر شیوع بیماری‌های واگیر مانند دیفتری، حصبه و وبا در دوران سلطنت ملکه ویکتوریا آمار مرگ و میر افزایش چشمگیری پیدا کرده بود و این باعث شد از سال ۱۸۶۱ برای ملکه داغدار یک لباس مخصوص عزاداری طراحی و دوخته شود.
اشیای به جامانده از مردگان هشداردهنده و یادآور مرگ بودند؛ به این معنا که "به یاد داشته باشید خواهید مرد".
تکه‌هایی از مو را می‌بریدند و داخل محفظه‌هایی بر روی انگشتر یا گردنبند می‌گذاشتند. با موم ماسک صورت درست می‌کردند و تصویرها و نمادهایی از مردگان را به شکل نقاشی و مجسمه حفظ می‌کردند.
با اختراع عکاسی در اواسط دهه ۱۸۰۰ عکس محبوبیت خاصی در بین مردم پیدا کرد. مقرون به صرفه بودنش منجر به پیدایش عکاسی پرتره از مردگان شد.
اولین شکل موفقیت‌آمیز عکاسی به صورت دائمی (داگرئوتایپ)، ثبت تصویر کوچک و بسیار دقیق بر روی صفحه آغشته به پودر نقره بود که تجملاتی و گران‌قیمت به حساب می‌آمد؛ اما نه به اندازه هزینه یک پرتره نقاشی‌شده که قبلا تنها راه حفظ و نگهداری تصویر یک شخص بود.
با افزایش تعداد عکاسان، هزینه عکس‌های داگرئوتایپ هم کاهش یافت. در دهه ۱۸۵۰ با استفاده از فلز نازک، شیشه یا کاغذ به جای نقره رویه‌های تازه‌ای برای تولید تصویر داگرئوتیپ ارزان‌تر ابداع شد.
پرتره‌های مرگ به طور فزاینده‌ای در دوره ویکتوریا محبوب شد؛ وقتی که شیرخوارگاه‌ها گرفتار بیماری‌های واگیر کشنده‌ای مثل سرخک، دیفتری، مخملک و سرخجه شدند.
این اولین باری بود که خانواده‌ها به فکر گرفتن عکس با اجساد عزیزانشان افتادند چرا که این آخرین شانس و فرصت برای ثبت دائمی چهره کودک محبوبشان بود.
اما از آنجایی که مراقبت‌های بهداشتی باعث افزایش امید به زندگی در کودکان شد، تقاضا برای عکسبرداری از مرگ کاهش یافت.
ظهور عکس‌های فوری، زنگ مرگ را برای هنر به صدا درآورد؛ زیرا بیشتر خانواده‌ها از آن پس از زندگی عکس می‌گرفتند.
اکنون، این تصاویر به‌جامانده از مردان، زنان و کودکان با حس اندوه از دست دادن زودهنگام یک عزیز، به زندگی خود ادامه می‌دهند.
یادآوری: "به یاد داشته باشید که خواهید مرد".