سلاحهای ضد ضورش را میتوان به این چند دسته تقسیم کرد:
- محرکهای شیمیایی
محرکهای شیمیایی شامل گاز اشکآور و اسپری فلفل میشوند که باعث احساس سورش، درد و التهاب در راههای هوایی میانجامند. از آنجایی که این محرکهای شیمیایی میتوانند به طور گستردهای منتشر شوند، افراد ناظر و در حاشیه تظاهرات نیز ممکن است در معرض آنها قرار گیرند.
۱- گاز اشکآور: گاز اشکآور یک وسیله رایج مورد استفاده پلیس برای پراکنده کردن تظاهرات است. از جمله مواد شیمیایی که به عنوان گاز اشکآور استفاده میشوند میتوان به گاز CS (کلروبنزالمالونونیتریل) و گاز CN (فناسیل کلراید) اشاره کرد. این گازها باعث احساس سوزش در چشمها و دهان میشوند و افراد را از پا میاندازند.
۲- اسپری و گلوله فلفل: اسپری فلفل از لحاظ شیمیایی با گاز اشکآور متفاوت است اما اثر مشابهی دارد: تحریک پوست و به اشک انداختن و سوزاندن چشمها. ترکیب فعال در این اسپریها و گلولهها کاپاسایسین نام دارد که یک ماده شیمیایی به دست آمده از میوه گیاهانی مانند فلفل است.
گلولههای فلفل- پرتابههای کوچکی حاوی مواد محرک شیمایی هستند. این گلولهها ممکن است حاوی اسپری PAVA (حاوی ماده شیمیایی نونیوامید که یک ماده آلی شبیه کاپاسایسین در اسپری فلفل است) و نیز گاز CS باشند. این گلولهها از پرتابگرهای دستی پرتاب میشوند.
- پرتابههای ضربهزننده
پرتابههای ضربهزننده شامل گلولههای لاستیکی، پلاستیکی، چوبی و اسفنجی میشوند که از پرتابگر شلیک میشوند. این گلولهها ممکن است به صورت تکتیر یا رگباری شلیک شوند و در برخورد با پوست میتوانند باعث کبودی یا زخم شدن پوست شوند.
نارنجکهای ضربهای (sting-ball) هنگام انفجار گلولههای پلاستیکی را در اطرافشان پرتاب میکنند. این نارنجکها ممکن است حاوی مواد شیمیایی محرک باشند یا با نور درخشان و صدای بلند منفجر شوند.
- وسائل گیچکننده
وسائل گیجکننده شامل نارنجکهای صوتی یا نارنجکهای نورزا میشوند که با نور درخشان و صدای بلند منفجر میشوند و تظاهرکنندگان را گیج میکنند. این نارنجکها در صورتی که از فاصله نزدیک پرتاب شوند ممکن است باعث سوختگیهای شدید شوند.
این نارنجکها هنگامی به میان جمعیت انداخته میشوند باعث ایجاد نوری درخشان و صدایی بلند میود که باعث نابینایی و ناشنوایی موقت و از دست رفتن تعادل افراد میشود. بخشی از این وسیله ممکن است آتش بگیرد و مانند یک ترکش حرکت کند.