به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ایندپندنت، لوئیس همیلتون می‌گوید در دوران کودکی به خاطر سیاه‌پوست بودن، قربانی «قلدری و ضرب و شتم» بوده؛ به حدی که «تاثیرات منفی روانی غیرقابل اندازه‌گیری» بر او داشته است.
قهرمان شش دوره مسابقات «فرمولا وان» که همیشه به خاطر اعتراضات رسای خود به نابرابری نژادی تمجید شده است، افزود که در دوران کودکی مجبور شد کاراته یاد بگیرد تا بتواند در دعواها از خود دفاع کند و گفت که «خاطرات دردآور» آن روزها هنوز بخشی از نیرو و انرژی او برای پیروزی در مسابقات رانندگی است.
پیشتر در هفته جاری، همیلتون از رانندگان همکار خود به خاطر سکوتشان در برابر نابرابری نژادی که بعد از قتل جورج فلوید، مرد سیاه‌پوست غیرمسلحی که با دستانی بسته توسط افسر پلیسی سفیدپوست کشته شد و اعتراضاتی را در سراسر ایالات متحده به راه انداخت، انتقاد کرد.
همیلتون در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «من در این روزها مشغول خواندن هستم تا بتوانم از آنچه در زمینه مبارزه ما علیه نژادپرستی رخ می‌دهد باخبر باشم و خواندن این موارد خاطرات دردآور فراوانی از دوران کودکی‌ام را زنده کرد. خاطرات واضح چالش‌هایی که به عنوان یک کودک با آنها مواجه شدم و مطمئن هستم خیلی از شما هم در زندگی خود، نژادپرستی یا اشکالی دیگر از تبعیض را تجربه کرده‌اید.»
او ادامه داد: «من خیلی کم درباره تجربیات شخصی خود صحبت کرده‌ام، چون یاد گرفته‌ام که آنها را در خود نگاه دارم و هیچ نقطه‌ضعفی نشان ندهم و بدخواهان را در زمین مسابقه شکست دهم. اما وقتی که روی زمین مسابقه نبودم، تحت قلدری و ضرب و شتم قرار گرفتم و تنها راه مقابله با آن این بود که یاد بگیرم از خودم دفاع کنم، برای همین به کلاس کاراته رفتم. تاثیرات منفی روانی این اتفاقات قابل اندازه‌گیری نیست.»
او افزود: «این دقیقا دلیل نوع رانندگی من است، رانندگی برای من کاری بسیار عمیق‌تر از مسابقه دادن و ورزش کردن است، من هنوز در حال مبارزه هستم. شکر خدا من از وجود پدرم در زندگی برخوردار بودم، مرد سیاه‌پوستی با شخصیتی قوی که می‌توانستم او را الگوی خود کنم و می‌دانستم من را می‌فهمد و تحت هر شرایطی کنار من خواهد ایستاد. همه ما از چنین نعمتی برخوردار نیستیم. ولی باید همه با هم باشیم و کنار افرادی بایستیم که ممکن است چنین قهرمانی در زندگی خود نداشته باشند تا از او بیاموزند و از آنها مراقبت کند. ما باید متحد شویم!»
او گفت: «با آغاز سال ۲۰۲۰ مدام به این فکر می‌کردم که چرا این سال باید این قدر نحس باشد. ولی کم کم به این باور رسیده‌ام که شاید سال ۲۰۲۰ مهم‌ترین سال زندگی ما باشد؛ سالی که بتوانیم در آن، شروع تغییر علیه سرکوب اجتماعی و نظام‌مند اقلیت‌ها را کلید بزنیم. ما تنها می‌خواهیم زندگی کنیم، از فرصت‌های تحصیلی و زندگی برابر برخوردار باشیم و هنگام قدم زدن در خیابان یا رفتن به مدرسه یا مغازه یا هر جای دیگر، دچار ترس و وحشت نشویم. ما هم مانند دیگران شایسته این برابری هستیم. برابری امری حیاتی برای آینده ما است و نمی‌توانیم از مبارزه برای دستیابی به آن باز ایستیم، خود من هیچ وقت تسلیم نخواهم شد!»