در حالی که مذاکره‌کنندگان درباره آزادی گروگان‌ها با گروگان گیران مشغول گفت‌وگو بودند، نیروهای ویژه فرانسوی با چتر نجات در اقیانوس هند فرود آمدند و به ناوگانی متشکل از کشتی‌های آمریکایی، بریتانیایی، کانادایی، آلمانی و پاکستانی پیوستند.
این ناوگان از سال ۲۰۰۲ و در چارچوب یک نیروی واکنش سریع، مشغول گشت‌زنی در منطقه بوده است. نمی توان این عملیات را یک درگیری توصیف کرد، چه رسد به آنکه آن را جنگ بنامیم. اما این عملیات، نوعی شیوه برخورد نظامی است که این روزها از ارتش‌های غربی خواسته می‌شود تا هر چه بیشتر به این شیوه عمل کنند.
نوعی برخورد که طی آن، واحدهای رزمی بسیار حرفه‌ای و نسبتا کم تعداد، در محل مورد نظر مستقر می‌شوند و با هماهنگی با نیروهای نظامی کشورهای دیگر در چارچوب پیمان‌های مختلف، تلاش می‌کنند تا وظیفه خود را در میانه آشوب‌ها و بحران‌ها انجام دهند.
این کاری است که فرانسوی‌ها در آن تبحر دارند و به این خاطر است که نقش آنها در پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) به شکل فزاینده‌ای پررنگ‌تر و مهم‌تر شده، سازمانی که پس از پایان دوران جنگ سرد به شکلی جدی دچار تغییر شده است.
نیکلا سارکوزی، رئیس‌جمهوری فرانسه، طی یک سالی که از انتخاب وی به‌عنوان رهبر این کشور می‌گذرد، با بهره گیری از روابط گرم خود با واشینگتن و با به کار گیری موفق نیروهای نظامی فرانسه در آفریقا و بالکان، تلاش کرده است تا نقش فرانسه را به‌عنوان یک بازیگر برجسته در ناتو در افکار عمومی و به شکلی رسمی دوباره تعریف کند.
بیش از ۴ دهه پیش، شارل دوگل، رئیس‌جمهوری وقت فرانسه، این کشور را از فرماندهی نظامی پیمان ناتو خارج و ستاد‌های آن را در پاریس تعطیل کرد.
با این حال، سارکوزی تلاش می‌کند تا فرانسه را به‌عنوان پیشتاز نیروهای دفاعی اتحادیه اروپا درآورد و نفوذ این کشور را به سوی شرق، تا خلیج فارس و جنوب آسیا گسترش دهد.
اگر فرانسه واقعا می‌خواهد تا خود را به این شکل در عرصه‌های جهانی نشان دهد، زمان و موقعیتی را بهتر از حال حاضر نخواهد یافت.
نیروهای آمریکایی خسته و فرسوده شده‌اند و تنها چند ارتش دیگر از مهارت‌های کافی، پایگاه‌های مناسب، سازماندهی و از همه مهم تر، اراده لازم برای کشتن و کشته شدن در دورترین نقاط جهان برای جلو گیری از تبدیل شدن جنگ‌های محلی به تهدید‌های جهانی برخوردارند. فهرست کوتاه این ارتش‌ها، تنها شامل ارتش‌های بریتانیا و فرانسه است.
اینک سارکوزی با گنجاندن همزمان همکاری با ناتو و حضور فعال فرانسه در نیروی دفاعی اروپا در برنامه‌های دولت خود، می‌خواهد نفوذ این کشور و منابع محدود آن را در عرصه‌های بین‌المللی افزایش دهد.
وی قصد دارد تا به جای رد کردن تصمیمات ناتو، خود پشت میز تصمیم‌گیری مهم‌ترین پیمان همکاری کشورهای غربی بنشیند.
نقش ایدئولوژیک
فرانسه، تنها در سطح نظامی، از اوایل دهه ۱۹۹۰، نقش عمده‌ای را در عملیات‌های چند ملیتی ایفا کرده است.
هر چند تا پیش از آغاز حکومت سارکوزی، استقلال فرانسه از روند تصمیم‌گیری‌های ناتو همواره از اهمیتی ایدئولوژیک برای این کشور برخوردار بوده است و از این‌رو فرانسوی‌ها به نقش آفرینی نظامی خود در معادلات بین‌المللی چندان بها نمی‌دادند.
هفته نامه نیوزویک
۱۰ می ۲۰۰۸