به گزارش همشهری آنلاین به نقل از خراسان، کشوری که در کتاب جان بولتون، مشاور سابق امنیت ملی دولت آمریکا نام آن بیش از بقیه ذکر شده، «ایران» است که بیشتر از ۷۵۰ بار تکرار شده است. همچنین ۲۸ بار عنوان یا نام رهبر معظم انقلاب اسلامی (۲۰ بار ترکیب آیت ا... خامنه ای و ۸ بار عنوان «رهبر عالی») آمده و ۲۶ بار از حسن روحانی رئیس جمهور ایران و ۴۳ بار از محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه ایران نام برده شده است. بخش‌هایی از کتاب وی توسط برخی منابع خبری ترجمه شده که قسمت هایی از آن را می‌خوانید:
[با اشاره به سفر «محمد جواد ظریف» به فرانسه طی برگزاری نشست «گروه ۷» در سال ۲۰۱۹]: ترامپ در ابتدا از رئیس جمهور فرانسه درباره سفر وزیر خارجه ایران سوال کرد و پس از آن رئیس جمهور فرانسه ترامپ را به دیدار با وزیرخارجه ایران دعوت می‌کند و به گفته بولتون، رئیس‌جمهور آمریکا واقعاً می‌خواست با ظریف دیدار کند.
«ترامپ می‌خواست به هر نوع توافقی که شده با ایران و کره شمالی برسد تا از آن به عنوان یک پیروزی برای خود یاد کند...استراتژی تعریف شده برای رسیدن به این هدف آن بود تا از طریق افزایش فشارها بر تهران و پیونگ یانگ، ایران و کره شمالی بر سر میز مذاکره حاضر شوند. این استراتژی برای کره شمالی جواب داد اما در مورد ایران نه و تهران فعالیت هسته‌ای خود را افزایش داد.»
[با اشاره به ماجرای انهدام پهپاد متجاوز آمریکایی در خلیج فارس در سال ۹۸]: «جلسه [کنگره] ساعت ۴:۲۰ عصر به پایان رسید و تدارکات برای حمله [به ایران] سرعت گرفت. با این تصور که ممکن است مجبور شوم تمام شب را در کاخ سفید باقی بمانم، ساعت ۵:۳۰ عصر تصمیم گرفتم برای تعویض لباس به خانه بروم. ژنرال دانفورد (رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا) ساعت ۷ شب را برای تست حمله به سه سایت در ایران تایید کرده بود؛ بنابراین قبل از حمله واقعی که قرار بود ساعت ۹ شب انجام شود، زمان کافی را در اختیار داشتم.حدود ساعت ۵:۳۵ عصر از طریق سرویس مخفی با ترامپ تماس گرفتم و همه‌چیز را درباره حمله به او گفتم و او با گفتن «اوکی» موافقت خود را اعلام کرد. ساعت ۵:۴۰ عصر با پاتریک شاناهان (وزیر دفاع موقت) درباره جزئیات بیانیه‌ای که او و دانفورد باید بلافاصله پس از حمله صادر می‌کردند صحبت کردم و این که آیا آن‌ها باید در پنتاگون به سوالات [خبرنگاران] هم پاسخ دهند یا فقط به قرائت بیانیه اکتفا کنند.به خانه رسیدم، لباس‌هایم را عوض کردم و فورا راهی کاخ سفید شدم. در مسیر بازگشت، سوار بر اتومبیل بودم که شاناهان با من تماس گرفت و گفت سفارت انگلیس در ایران هدف حمله قرار گرفته و به همین دلیل با دانفورد تصمیم گرفته‌اند که زمان حمله را یک ساعت به عقب (ساعت ۱۰ شب) بیندازند. بعدا مشخص شد که گزارش حمله به سفارت انگلیس در تهران نادرست بوده و فقط «یک تصادف جزئی» در مقابل ساختمان آن رخ داده است. حدود ساعت ۷:۲۰ عصر بود که ترامپ روی خط آمد و گفت تصمیم گرفته است حمله [تلافی‌جویانه به ایران] را لغو کند، چون از نظر او این حمله [با حمله‌ای که ایران به پهپاد گلوبال‌هاوک] کرده بود، «متناسب» نبود. ترامپ گفت یک نفر به او گفته که ممکن است در این حمله ۱۵۰ ایرانی کشته شوند و او مایل نیست این ریسک را در مقابل سرنگون شدن یک پهپاد بدون‌سرنشین بپذیرد. پمپئو با استدلالات خود سعی کرد ترامپ را برای انجام حمله قانع کند اما او توجهی نکرد و با گفتن این که “همیشه برای حمله کردن زمان هست” تلفن را قطع کرد. تلاش من هم برای تغییر نظر او به جایی نرسید. این غیرمنطقی‌ترین تصمیم یک رئیس‌جمهور بود که به چشم دیده بودم!
حسام الدین آشنا هم با ترجمه صفحه ۱۲ این کتاب نوشت: «این جمع بندی دلیل اصلی خروج ترامپ از برجام است: این معامله(برجام) ناشی از یک تصور نادرست بود، شیوه نگارش متن و مذاکره درباره آن قابل قبول نبود و صرفا برای ایران سودمند بود؛ قابلیت اجرایی شدن و راستی آزمایی نداشت و از نظر طول دوره زمانی و فراگیری کافی نبود. این توافق اگر چه به ظاهر باید تهدیدات ناشی از برنامه تسلیحات هسته ای ایران را حل می‌کرد اما هیچ کاری نکرد بلکه در حقیقت، با ارائه یک راه حل قلابی، توجهات را از خطرات منحرف می کرد و موجب رفع تحریم‌های اقتصادی می شد.»
[با اشاره به ماجرای سفر سال گذشته شینزو آ به نخست وزیر ژاپن به ایران و با شکست خورده بودن این سفر]:...او(شینزوآبه) فکر می‌کرد روحانی واقعاً می خواهد با آمریکا گفت و گو کند و گفت که روحانی پس از اتمام جلسه با رهبر ایران در راهرو دنبالش دویده و گفته لغو تحریم‌ها می تواند برای بازشدن راه گفت و گو مفید باشد... بلافاصله بعد از سفر به تهران، آبه گزارش شخصی از سفرش به ترامپ داد و نوشت مادامی که تحریم های اقتصادی وجود داشته باشد، هیچ گونه تمایلی نه از سوی روحانی رئیس جمهور و نه از سوی آیت ا... خامنه ای رهبر عالی ایران برای مذاکره با آمریکا وجود نخواهد داشت. بدتر از همه این که آبه معتقد بود که موضوع ایران و کره شمالی دو موضوع کاملا متفاوت است و اعتقاد داشت که باید در قبال ایران، رویکرد متفاوتی اتخاذ شود.