به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از فارس، صبح است با طلوع آفتاب به راه افتادم، جاده پر و پیچ خم را پیمودم، تا چشم کار می‌کند طبیعت سرسبزی می‌بینم، از پل کوچکی رد شدم به روستا رسیدم، حس آشنایی من را به خود می‌کشاند آری در کودکی چند باری به این روستا آمده بودم هنوز باغ‌های سبزی و لوبیا و زمین‌های گندم و جو را به یاد دارم اکنون فقط علف‌های هرز به چشم می‌خورد، حس دیگری است.
اینجا اهالی با چشم‌های آزرده از زخم‌های قدیمی زندگی می‌کنند، روستایی که خود از تمام کوه‌های اطرافش چشمه‌های روان جاری است ولی مردمانش از بی‌تدبیری مسئولان گریانند.
همینطور که پیش رفتم به پیرزنی را دیدم که با خود سخن می‌گفت نزدیک‌تر رفتم جویای احوال شدم، مادر حالت خوبه؟ آه سردی کشید گفت: نه جان، خوب نیستم، اینجا کربلاست ما آب نداریم!
اهالی از حضورم مطلع شدند ناخودآگاه تعداد زیادی دورم جمع شدند همه یک صدا از مسئولانی می‌گفتند که توان مقابله با یک شخص در روستای بالادست را ندارند.
اینجا یکی از ۹۶ روستای بخش مرزن‌آباد با جمعیت بالغ بر ۴۰۰ خانوار که کمترین مهاجرت را به شهر داشتند اکنون بعد از ۲۰ سال ۶ ماه نخست سال همچنان ۱۳ ساعت در روز از بی‌آبی رنج می‌برند.
اهالی روستای پردنگون مرزن‌آباد از پروژه ملی منطقه‌ای می‌گویند که بعد از ۱۰ سال هنوز به سرانجام نرسیده است.
عبدالله ردائی، دهیار روستای پردنگون از پروژه آبرسانی گفت: سال ۶۱ پس از اخذ مجوز اهالی روستای «برار» بنا به دلایل مختلف از ادامه پروژه ممانعت کرده و جلوی اتمام پروژه را گرفته‌اند اکنون بعد از ۱۱ سال این پروژه ما نا تمام مانده است.
آب شرب، ۱۶۰خانوار این روستا را از این نعمت خدادادی بهره‌مند ساختیم و پس از سالیان متمادی طبیعتا به علت افزایش جمعیت روستا در سال ۱۳۸۸ مجوز آب کشاورزی را از اداره جهاد کشاورزی مطالبه کرده و متعاقب آن حفاری لوله به طول ۱۲ کیلومتر را انجام دادیم و فقط یک کیلومتر که از جاده روستای برار باید بگذرد مانده.
متأسفانه اهالی روستای «برار» بنا به دلایل مختلف از ادامه پروژه ممانعت کرده و جلوی اتمام پروژه را گرفته‌اند اکنون بعد از ۱۱ سال این پروژه ما نا تمام مانده، با تمام مکاتباتی که با مسئولان شهرستان در این بازه زمانی برای یاری رساندن و کمک به اتمام پروژه داشتیم متاسفانه به نتیجه ختم نشد.
یکی از معلمان بازنشسته ساکن روستا به جهش تولید در سال ۱۳۹۹ اشاره کرد و گفت: سال‌های متمادی در بیشتر روستاها به عنوان معلم با افتخار خدمت کردم و بعد از عمری که خداوند پس از این مسئولیت مقدس به من اعطا کرد در روستای خود ماندگار شدم تا پیرو فرمایشات مقام معظم رهبری در سال جهش تولید باشم.
تا من و اهالی روستا با داشتن ۶۰۰ هکتار زمین کشاورزی بتوانیم به تأمین معیشت خود در این شرایط اقتصادی کمک کنیم، چطور می‌شود در روستای مازندران با این همه نعمات وافر الهی نظیر آب زلال و شرب زندگی کنیم اما دریغ از یک باغ و باغچه کوچک!