به گزارش همشهری آنلاین به نقل از روزنامه شرق، دی سال ۹۷ خبر درگیری خونینی بین دو مرد جوان در بهارستان اسلامشهر منتشر شد. بلافاصله مأموران پلیس در محل حاضر شدند. مقتول چاقو خورده بود و او را به بیمارستان رسانده بودند اما او جانش را از دست داد.
مدتی بعد از انجام تحقیقات اولیه، مرد جوانی به نام بهزاد که با مقتول درگیر شده بود، خود را به مأموران معرفی کرد و گفت او عامل این درگیری مرگبار است. بهزاد به مأموران گفت: مقتول برای زنم مزاحمت ایجاد کرده بود و من برای اینکه از زنم محافظت کنم، با او وارد درگیری شدم. یک ضربه به پای مقتول زدم و یک ضربه هم به دست او وارد کردم.
بعد از گفته‌های متهم، پزشکی قانونی اعلام کرد علت مرگ، ضربه‌ای بوده که به پهلوی مقتول برخورد کرده و ریه او را پاره کرده است. به‌این‌ترتیب مشخص شد که متهم سه ضربه به بدن مقتول زده است. هرچند متهم مدعی بود ضربه به پهلو، کار او نبود اما درنهایت با توجه به گفته شاهدان پرونده و دیگر مدارک موجود در پرونده کیفرخواست علیه متهم صادر و پرونده برای رسیدگی به شعبه ۸ دادگاه کیفری استان تهران فرستاده شد.
در ابتدای جلسه دادگاه با توجه به اینکه نماینده دادستان حضور نداشت، کیفرخواست از سوی منشی دادگاه خوانده شد. سپس اولیای دم که مادر و خواهران مقتول بودند، درخواست قصاص را مطرح کردند و گفتند حاضر به گذشت نیستند. مادر مقتول گفت: من دو پسر داشتم که هر دو را از دست داده‌ام و شوهرم هم پس از مرگ پسرم شروین دق کرد و مرد و من مانده‌ام با سه دخترم. درخواست قصاص دارم و حاضر به گذشت نیستم.
سپس نوبت به متهم رسید. او گفت: من واردکردن ضربات به مقتول را قبول دارم؛ اما ضربه کشنده را من نزدم. او در توضیح آنچه اتفاق افتاده بود، گفت: مدتی قبل از حادثه یک روز همسرم به من گفت یک نفر در اینستاگرام به نام مینا درخواست دوستی به او داده و او هم قبول کرده است اما بعد از مدتی همان فرد برای همسرم ایجاد مزاحمت کرده و عکسی از او گرفته و گفته است اگر خواسته‌اش را برآورده نکند و پول ندهد، عکس را منتشر می‌کند.
صفحه همسر من در اینستاگرام خصوصی بود و چون آن شخص با نام مینا درخواست دوستی داده بود، همسرم قبول کرده بود. آن فرد از یکی از عکس‌های همسرم که با مادرش به مناسبت روز مادر منتشر کرده بود، کپی گرفته بود و با آن همسرم را تهدید می‌کرد. البته لباس همسرم مناسب بود اما روسری نداشت. آن فرد اعتماد همسرم را جلب کرده بود و حرف‌های زنانه هم با هم زده بودند. بعد از این ماجرا او گفته بود اگر پولی را که می‌خواهد، ندهد، عکس را منتشر می‌کند.
متهم ادامه داد: وقتی همسرم موضوع را با من در میان گذاشت، به او گفتم توجهی نکند. گفتم اگر مدتی به پیام‌هایش جواب ندهی، او خسته می‌شود و می‌رود. اما بعد متوجه شدم او اقوام همسرم را از صفحه همسرم پیدا کرده و به همه آنها پیام داده و حرف‌های زشتی درباره همسرم گفته و همسرم را زنی بد و خیانتکار معرفی کرده است. به کلانتری رفتم و گفتم کسی با زندگی من چنین کرده است. در کلانتری به من گفتند کاری از دست‌شان برنمی‌آید. چون شماره تلفن یا آدرسی از آن فرد ندارم. به شکایت من در کلانتری توجهی نکردند. مجبور شدم خودم اقدام کنم.
متهم گفت: من کاری به کار آن پسر نداشتم. تا اینکه با همسرم تماس تصویری گرفت و به او گفت برود جلوی در خانه. من تا زمانی که او را ندیده بودم، متوجه نشدم کیست. وقتی با تهدیدهایش همسرم را مقابل در کشاند، باز هم نرفتم. وقتی همسرم مقابل در رفت، احساس کردم آن فرد به همسرم حمله کرد. برای اینکه به همسرم کمک کنم، خودم بیرون رفتم و دیدم آن فرد، شروین، همسایه خودمان است که در خیابان روبه‌رو زندگی می‌کند. با او گلاویز شدم و او فرار کرد. با خودم گفتم اگر گوشی را از او نگیرم و عکس را پاک نکنم، دوباره مزاحمت ایجاد می‌کند. به‌همین‌خاطر رفتم دنبالش. وقتی او فرار کرد، من داد زدم دزد. محمود، یکی از همسایه‌ها گفت نگران نباش من او را می‌گیرم و دنبالش دوید. مقتول سه بار زمین خورد. بار سوم محمود چاقو را به من داد. چون شروین هم چاقو داشت، من دو ضربه زدم؛ یکی به دست و یکی به پایش. می‌خواستم وادارش کنم گوشی را بدهد. من ضربه‌ای به پهلوی او نزدم.
قاضی به متهم گفت: اگر ضربه به ریه مقتول قبل از واردکردن ضربات از طرف تو بوده باشد، قاعدتا او توان دویدن نداشته. چون ریه‌اش پاره شده بود. ضمن اینکه تو می‌توانستی به پلیس فتا یا امنیت اخلاقی گزارش کنی بدون اینکه خودت درگیر شوی. متهم گفت: من ضربه‌ای به پهلوی متهم نزدم و این را قبول ندارم. درباره پلیس هم باید بگویم که من به کلانتری شکایت کردم اما حتی من را راهنمایی نکردند که چه کار کنم و فقط گفتند کاری از دست‌شان برنمی‌آید. من با پلیس امنیت اخلاقی آشنایی نداشتم.
در پایان جلسه دادگاه، قضات برای تصمیم‌گیری درباره متهم وارد شور شدند.