در دوره جنگ از افراد مسئول در ارتباطات بین لبنان و سوریه شد. بعد از تایید انقلاب سمیر جعجع و ایلی حقیبه حزب کتائب را ترک کرد و پس از آن از دوستان نزدیک ایلی حقیبه شد. در سال 1992 در حکومت رشیدالصلح به عنوان وزیر اطلاع‌رسانی و توریسم انتخاب شد.
همچنین در کابینه رفیق حریری به عنوان وزیر اطلاع‌رسانی انتخاب شد. پس از توافق طائف در سال 1992 در اولین انتخابات به عنوان نماینده انتخاب شد. در انتخابات 1996 و 2000 در برابر آنتوان حداد شکست خورد. در سال 2003 دوباره به عنوان وزیر اطلاع‌رسانی انتخاب شد و تا سال 2006 در این منصب باقی‌ماند. در سال 2007 حکومت آمریکا به بهانه ارتباط در ناآرامی‌های لبنان و همکاری با تروریست‌ها وی را به همراه چند تن از شخصیت‌های سوری و لبنانی ممنوع‌الورود اعلام کرد.
-
نتایج نشست دوحه را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
نتایج گفت‌وگوها مثبت بود و از کشور قطر جهت تلاشهایش در این زمینه متشکریم. در این توافق اکثریت گروه حاکم که دولتی غیرقانونی بودند به مشروع بودن خواسته‌های مخالفان اعتراف کردند و گروههای مخالف به تمام خواسته‌های خود رسیدند.
اگر گروه حاکم پس از پایان جنگ 33 روزه لبنان با اسرائیل که به برکت تلاش‌های مقاومت به پیروزی لبنان انجامید، خواسته‌های مخالفان را برآورده می‌کرد و حکومت را تنها برای خود نمی‌خواست امور به شکل طبیعی خود پیش می‌رفت و روابط دوستانه‌ای بین گروههای لبنانی ایجاد می‌شد.
آنچه از نوامبر 2006 تا توافق دوحه اتفاق افتاد نشان‌دهنده آن است که این گروه (گروه حاکم) با گروههای خارجی همراهی می‌کرد و جزیی از طرح آمریکا در منطقه بود و تصمیماتی را اتخاذ می‌کرد که گروه مقاومت را مورد تهدید قرار می‌داد، جنبش‌هایی که صورت گرفت علیه این تصمیمات بود و این مبارزه‌ای بین دو خط مشی سیاسی بود که یکی از آنها لبنانی مستقل بود و دیگری با اهداف آمریکا پیش می‌رفت.
کشورهای عربی سعی کردند که این گروه را از این اقدام بازدارند ولی نتوانستند تا اینکه قطر و رئیس این کشور وارد عمل شدند و تلاش‌های مجدانه‌ای را همراه با دیگر کشورهای عربی انجام دادند تا از طریق این نشست مشکلات و اشتباهات پیش آمده را اصلاح کنند.
-
آیا این توافق یک راه‌حل اساسی بود یا یک آتش‌بس؟
ما این توافق را به اعتبار یک صلح بلندمدت و دائمی در نظر می‌گیریم. گروه مقابل آن را به عنوان آتش‌بس می‌پذیرد که بتواند به اهداف خود نائل شود و در این راه به موفقیت نخواهد رسید.
-
آیا لبنان به مرحله ثبات و آرامش رسید؟
لبنان پس از پیروزی 2006 گام‌های بلندی را جهت رسیدن به ثبات و آرامش برداشته است و این از طریق تلاش‌های مقاومت و همچنین از طریق توافق دوحه صورت گرفت. امیدوارم که بعد از این توافق همه لبنانی‌ها هوشیار باشند و هیچ بخشی از تشکیلات حکومت از نو در خدمت طرح آمریکایی - صهیونیستی قرار نگیرد.
زیرا این توافق می‌تواند کشور را به سوی یک ثبات و آرامش همراه با رقابت سیاسی و دموکراسی بر اساس قانون اساسی پیش ببرد. به همه اطراف تشکیل‌دهنده حکومت و به اصول و مبادی آنها و حق مسلم آنها در مقابله اسرائیل و مسئولیت‌پذیری آنها در برابر چالش‌هایی که جهان عرب و جهان اسلام با آنها روبه‌روست، احترام می‌گذارم.
-
آیا توافق دوحه را می‌توان با توافق طائف مقایسه کرد؟
توافق طائف در شرایط دیگری صورت گرفت و برای پایان دادن به یک جنگ داخلی و برای رسیدن به یک ساختار حکومتی با مشارکت واقعی پس از معاهده 1943 صورت گرفت ولی توافق دوحه برای تایید این ساختار و تغییر آن برای رسیدن به یک توازن مطلوب در حکومت انجام شد که در این راستا یک اکثریت می‌خواست با نیرنگ آن را به کشور تحمیل کند تا نمایندگان شیعه و مسیحی را برای ایفای یک نقش دکوری در حکومت به کار گیرد و لبنان را در خدمت برنامه آمریکایی- اسرائیلی قرار دهد و تسلیم لبنان را به اسرائیل اعلام کند و گروه مقاومت که اسرائیل را در سال 2000 از سرزمین‌های لبنانی بیرون راند، تخریب کند. مقاومت با تلاش مبارزان آن و با همپیمانی با ملت لبنان مانند سدی در برابر اسرائیل ایستاده است و این ایستادگی را در جنگ 33 روزه ثابت کرد.
اسرائیل در جنگ 33 روزه به دنبال نابودی نیروهای لبنانی بود. توافق دوحه توافق بسیار مهمی است که خواسته‌های مقاومت را تحقق بخشید.
-
نقش ایران را چگونه می‌بینید؟
نقش ایران در این دوره و موضع جمهوری اسلامی در قبال کشورهای عربی و اسلامی در شکل روابط با جهان عرب مثبت بود. بعضی از کشورهای عربی در ابتدای دهه هشتاد وارد استراتژی آمریکا شدند، سیاستی که نام آن سیاست دوگانه بود و صدام حسین را برای شکست جمهوری اسلامی ایران ترغیب کردند و به وی کمک مالی کردند تا انقلاب را از اهدافش باز دارد ولی نتوانستند انقلاب اسلامی را از ادامه مسیرش متوقف کنند. ایران همپیمان گروههای مقاومت در لبنان و فلسطین است.
گروههای مقاومت در لبنان و سوریه در دهه نود پیروزی‌های متوالی به دست آوردند. در جنگ 1993 و آوریل 1996 و در سال 2000 اسرائیل را از سرزمین‌های لبنان بیرون راندند. گروههای مقاومت خواستار آزادی اسیران و بیرون راندن دشمن از بقیه سرزمین‌های اشغالی هستند و کشور ایران همچنان از آنها حمایت می‌کند. ایران همراه با حمایت سیاسی نقش مثبتی را ایفا کرد. ایران به عنوان یک طرف سیاسی مهم در منطقه بر آزادی تصمیم‌گیری در لبنان تاکید می‌کند و ما از تلاش‌های ایران سپاسگزاریم