تیم ملی فرانسه بعد از آلمان، با دو قهرمانی در جام ملتهای اروپا، بهترین آمار را به‌خود اختصاص داده است. فرانسوی‌ها بعد از دهه 70، فوتبال را جدی‌تر گرفتند. تیمی با استعداد از نیروهای جوان و باتجربه، در جام جهانی 1982 به مرحله نیمه‌نهایی رسید و در نبردی دراماتیک مغلوب آلمان شد.
همان تیم با اندکی تغییر، دو سال بعد در ورزشگاه پارک دو پرنس برای نخستین بار جام نقره‌ای ملتهای اروپا را بالای سر برد. ستاره آن تیم میشل پلاتینی، رئیس کنونی یوفا است. کسی که در آن تورنمنت به معنای واقعی یک فوق‌ستاره بود و بسیار دوست دارد که روز نهم تیر در وین جام را به هموطنانش بدهد.
بعد از کسب رتبه سوم در جام جهانی 86 مکزیک، دوران افول شدید فرانسه آغاز شد. عدم‌تولد ستارگان جدید چیزی حدود یک دهه فوتبال فرانسه را از جمع تیمهای بزرگ اروپا دور کرد تا اینکه با همت امه ژاکه آبی‌پوشان مجدداً اوجگیری را شروع کردند.
گام اول یورو 96 بود که تا مرحله نیمه‌نهایی ادامه دادند. فرانسه برای آنکه یک جام دیگر را در دستان خود ببیند، امتیاز میزبانی را گره‌گشا دید و در جام جهانی 98 در خانه با فوق‌ستاره‌ای که نامش زیدان بود، قهرمانی را جشن گرفت. دو سال بعد در یورو 2000 همان نسل از بازیکنان فرانسه که آبدیده‌تر شده بودند، با انجام بازی‌هایی تماشایی قهرمان اروپا شدند که این تنها قهرمانی تیم ملی فرانسه خارج از خاک فرانسه بود.
جام جهانی 2002 و در پی آن یورو 2004 با شکست‌هایی حقارت بار برای سه‌رنگها به پایان رسید و روژه لمه و ژاکه سانتینی به‌ترتیب کارشان را از دست دادند. جام جهانی 2006 بار دیگر محل طلوع بازیکنان جوان و مستعد فرانسوی بود که در کنار یاران باتجربه نظیر زیدان، ویرا، تورام، ماکه‌له‌له و آنری خود را مطرح کردند.
در چند سال گذشته فوتبال فرانسه از دیدگاه تولد بازیکنان جوان، جای هلند را به خوبی پر کرده است. اگر در دهه 80، مدرسه فوتبال آژاکس را سمبل پرورش بازیکنان می‌دانستند، در دهه 90 و بعد از آن مدارس فوتبال کان، اوسر و لیون به نمونه‌های برتر تبدیل شدند. برگزاری تورنمنت سالانه تولون که هر ساله اواخر بهار انجام می‌شود، محل بال‌گشایی خروسهای جوان فرانسوی است.
موضوع مهم دیگر در مورد فرانسه، مهاجرپذیر بودن این کشور است. در حال حاضر بیش از نیمی از اسکلت فوتبال باشگاهی و ملی فرانسه را بازیکنان با اصلیت آفریقایی تشکیل می‌دهند. تا دو سال پیش زین‌الدین زیدان الجزایری مظهر این دسته از بازیکنان بود، در حال حاضر اکثر نفرات تیم ملی فرانسه اجدادی خارج از این کشور داشته‌اند.
تیم فرانسه کنونی، تیم جام جهانی 2006 ولی بدون زیدان است که البته شاهد پختگی چند پدیده سالهای اخیر فوتبال فرانسه بوده است. سیستم موردعلاقه ریموند دومنک، مربی پر سر و صدای فرانسه، 1-3-2-4 است.
فرانسوی‌ها برای راهیابی به مرحله نهایی یورو 2008 در مشکل‌ترین گروه مسابقات با ایتالیا، اسکاتلند، اوکراین، لیتوانی، گرجستان و جزایر فارو همگروه شدند. بازی رفت فرانسه با ایتالیا که با نتیجه قابل توجه 1-3 به‌سود فرانسه به پایان رسید، دلیل اصلی حضور فرانسه بود. چون آنها در ماه‌های پایانی بازیها، آن کیفیت دور رفت را نداشتند و در نهایت با سه امتیاز اختلاف نسبت به ایتالیا به رده دوم رسیدند.
فرانسه در مرحله انتخابی بازیها به‌وسیله اسکاتلند به‌شدت تحقیر شد، چون هم در بازی رفت و هم در بازی برگشت، با یک گل مغلوب این تیم شد. بازی برگشت دو تیم یکی از بازیهای عجیب مرحله انتخابی بود، چرا که فرانسه در تمام دقایق مسابقه تیم برتر زمین بود، اما در نهایت روی یک ضدحمله مغلوب جزیره‌نشینان شد.
در تیم ملی کنونی فرانسه، گرگوری کوپه که به گمان خیلی‌ها در جام جهانی هم باید به‌جای فابین بارتز درون دروازه می‌ایستاد، جای ثابتی دارد. کوپه اخیراً هفتمین قهرمانی پیاپی در له‌شمپیونا و قهرمانی جام حذفی فرانسه را در کلکسیون افتخاراتش قرار داد. او شش ماه اول فصل را به‌دلیل آسیب‌دیدگی شدید از دست داد. کوپه احتمالاً به یکی از بهترین دروازه‌بانهای جام بدل خواهد شد.
در خط دفاع فقط مدافع راست فرانسه هنوز تعیین نشده است و در سایر پستها نفرات ثابت از مدتها پیش تعیین شده‌اند. برای قرار گرفتن در سمت راست دفاع ویلی سانیول هنوز شانس زیادی دارد. وی در شروع فصل آسیب دید و شش ماه از میادین دور بود و در زمان بازگشت هم به‌وسیله اوتمار هیتسفلد، مربی‌اش در بایرن به نیمکت رانده شد. با این وجود، تجربه او نسبت به باکاری سانیا که فصل خوبی را در آرسنال پشت سر گذاشت و فرانسیوس کلرک، مدافع راست لیون بیشتر است.
در میانه خط دفاع زوج لیلیان تورام و ویلیام گالاس مدتها است که به‌وسیله دومنک مورد استفاده قرار می‌گیرد و بسیار هماهنگ به‌نظر می‌رسد. در سمت چپ هم اریک آبیدال جلوتر از پاتریس اورا که یک فصل رؤیایی را در منچستر یونایتد پشت سر گذاشته، مدافع اصلی تیم است.
دو هافبک دفاعی فرانسه نامهای بسیار بزرگی دارند. پاتریک ویرا و کلود ماکه‌‌که‌له در جهان فوتبال در این پست سرآمده بوده‌اند، اما اجازه بدهید در اینکه آنها کیفیت بازی خود را حفظ کرده باشند، کمی شک کنیم.
ماکه‌له‌له 35 ساله شده و به‌طور قطع آخرین مسابقات ملی خود را پشت سر می‌گذارد، فصلی متوسط در چلسی سپری کرده و پت ویرا هم که در اینتر بازی می‌کند، بیشتر درگیر آسیب‌دیدگی‌های گوناگون بود. ویرا در حضور لیلیان تورام که رکورددار بازی در تیم ملی فرانسه است، بازوبند کاپیتانی را بر بازو می‌بندد.
برای قرار گرفتن در پست هافبک نفوذی تیم ملی، فرانسه ریبری نفر اول است، او در کناره‌ها یک مهره مهارنشدنی است. فلورن مالودا با تخصص بازی در سمت چپ یکی از بازیکنان موردعلاقه دومنک است که در فصل گذشته اصلاً خوب بازی نکرد.
برای اینکه ترکیب هافبکهای هجومی فرانسه کامل شود ژرمی تولالان، سمیر نصری و نیکولا آنلکا می‌توانند به کمک دومنک بیایند، اما آنچه مسلم است، حتی با وجود توانایی‌های قابل‌توجه ریبری، جای خالی زین‌الدین زیدان احساس می‌شود. بعد از 12 سال، این اولین تورنمنت بزرگ فرانسه است که بدون زیدان به میدان می‌رود.
تک‌مهاجم فرانسه در این بازیها تیری آنری است. وی نیز همچون خیلی از بازیکنان فرانسه فصل پرباری را سپری نکرده، ولی با توجه به آمار گلهایی که برای تیم سه‌رنگ پوش زده، از کریم‌بن زما بیشتر به ترکیب اصلی نزدیک است. ریموند دومنک با کنار گذاشتن پر سر و صدای داوید ترزگه کاری را که خیلی‌ها پیش‌بینی می‌کردند انجام داد تا جا برای بقیه مدعیان باز شود.
فرانسه در دور پایانی باز هم می‌بایست با ایتالیا روبه‌رو شود که مصاف این دو تیم مهم‌ترین بازی دور مقدماتی رقابتها محسوب می‌شود. فرانسه در سالهای اخیر معمولاً موفق به شکست ایتالیا شده و تنها فینال جام جهانی را در ضربات پنالتی به این تیم واگذار کرده است.
اخیراً مسئولان فوتبال فرانسه تصمیم گرفته‌اند پیراهن دوم تیم ملی این کشور را از سفید به قرمز تغییر دهند که این موضوع چندان به مذاق هواداران تیم فرانسه خوش نیامده است.
در گروهی که مشکل‌ترین گروه رقابتها است، شاگردان دومنک می‌خواهند یکی از تیمهای صعودکننده باشند، ولی برای این کار قربانی کردن تیمهای قدرتمندی لازم است.