به گزارش همشهری آنلاین ساختن یک سفینه فضایی سرنشین‌دار همیشه هدف اساسی برای شرکت اسپیس‌ایکس ایلان ماسک بوده است.
سفینه سرنشین‌دار دراگون بر اساس یک سفینه باربری به نام دراگون یک ساخته شد که ۲۰ بار در فاصله ماه مه ۲۰۱۲ و مارس ۲۰۲۰ مامویت‌هایی برای انتقال محموله‌هایی به ایستگاه فضایی بین‌المللی به کار برده شد.
ماسک در ماه مه ۲۰۱۴ ایده سفینه سرنشین‌دار دراگون حاوی هفت صندلی را در رویدادی در مقر شرکت‌اسپیس‌ایکش در هاثورن در کالیفرنیا را رونمایی کرد.
دراگون سرنشین‌دار مانند دراگون یک طراحی کپسولی دارد و از این لحاظ بیشتر شبیه مدول‌های فرماندهی برنامه آپولو منتقل‌کننده فضانوردان به کره ماه است، تا شاتل‌های فضایی بالدار که هم سرنشین و هم محموله‌های بزرگ را جابه‌جا می‌کردند.
این کپسول از هنگام پرتاب تا مدت کوتاهی پیش از ورود دوباره به جو زمین به یک بخش به نام «بدنه» متصل است که دارای صفحه‌های خورشیدی، رادیاتورهای برطرف‌کننده حرارت و باله‌هایی برای ایجاد پایداری هنگام سقوط اضطراری است. این کپسول و بدنه در حالت ایستاده ارتفاعی ۸.۱ متری دراند و قطرشان به ۴ متر می‌رسد.
دراگون سرنشین‌دار به ۱۶ رانشگر «دراکو» مجهز است که برای مانور دادن آن در مدار زمین استفاده می‌شوند. هر کدارم از دراکوها می‌تواند ۴۰ کیلوگرم نیرو در خلاء فضا ایجاد کنند.
مهمترین خصوصیت در طراحی داخلی دراگون سرنشین‌دار صفحه‌های نمایش لمسی درون آن است که عملکرد خوبی دارند و هم استفاده از آنها ساده است.
سه صفحه نمایش بزرگ لمسی که به فضانوردان امکان پایش سیستم‌ها و کنترل سفینه فضایی را می‌دهند، تفاوت بسیاری با دکمه‌ها، شماره‌گیرها و کنترل‌های آنالوگ کابین شاتل‌های فضایی دارند.
دراگون سرنشین‌دار همچنین طوری طراحی شده است که بتواند «دو نقصان را تحمل کند» به این معنا که حتی اگر دو بخش اصلی آن مثلا کامپیوتر پرواز و رانشگر از کار بیفتند، بار بتواند سفینه را به طور ایمن به خانه بازگرداند.
دراگون می‌تواند به طور خودکار بدون هدایت انسان در ایستگاه فضایی بین‌المللی پهلو بگیرد. این کار با استفاده از حسگرهای GPS به همراه دوربین و حسگرهای تصویری در مخروط دماغه‌ای سفینه انجام می‌شود.
کامپیوتر پرواز نیز از الگوریتم‌هایی استفاده می‌کند که می‌تواند بر اساس اطلاعات به دست آمده از حسگرها طوری رانشگرها را فعال کند که سفینه به درستی در ایستگاه پهلو بگیرد.
عمر دراگون در مدار زمین محدود به چند ماه می‌شود، چرا که صفحه‌های خورشیدی آن در محیط خشن فضا به تدریج از بین می‌روند.
بازگشت دراگون به زمین مانند فرود شاتل‌ها در باند نیست، بلکه به اصطلاح روی کره زمین پرتاب می‌شود.
هنگام ورود دوباره سفینه به جو زمین با سرعت‌هایی تا ۲۵ برابر سرعت صورت اصطکاک سطح سفینه با هوا باعث ایجاد دماهایی می‌شود که داغ‌تر از سطح خورشید و سپر حرارتی سفینه باید در برابر این دماها مقاومت کند.
ماده موجود در سپر حرارتی دراگون سرنشین‌دار «فرسایش‌پذیر» است: این ماده به تدریج در دمای بالا می‌سوزد و می‌ریزد و بیشتر حرارت شدید را دفع می‌کند.
در نهایت سفینه با چتر نجات درون اقیانوس فرود می‌آید.