به گزارش همشهری آنلاین، برخی کاربران شبکه‌های اجتماعی از اینکه شهر و دیارشان به عنوان تبعیدگاه معرفی شده گلایه دارند. هر چند برخی هم معتقدند برخی از این شهرها چنان آب و هوای خوش و فضای سرسبز دارند که محکوم تبعیدی می‌تواند در آنجا خوش بگذراند. از جمله این شهرها یاسوج است که همه آن را به سرسبزی و طراوت و هوای خوب می‌شناسند یا تویسرکان که شهرت درختان گردویش دنیاگیر است.
برخی کاربران شبکه‌های اجتماعی هم می‌گویند اگر واقعا هدف از تبعید کردن تادیب محکوم و مجرم است، شاید منطقی‌تر این باشد متخلفان نیمه اول سال را به مناطق گرم و مرطوب و نیمسال دوم را به مناطق سرد و خشک و پربرف تبعید شوند و حساب کار دست‌شان بیاید. اینگونه ماجرای تبعید هم جنبه مجازات به خود می‌گیرد و از این حالت شوخی و خنده خارج می‌شود.
ایذه، ازنا، دلفان، آشتیان، کلیبر، تکاب، مسجدسلیمان، تویسرکان، برازجان، میناب، فردوس، کاشمر، باغملک، خورموج، اقلید، فیروزآباد، گرمی، قیدار، رامهرمز، یاسوج، مهریز، سربند، شهربابک، گناباد، اردل، دوگنبدان، استهبان، نیریز، هریس، سیمرم، لردگان، سلسله، نیکشهر، دامغان، بافت و سنقر و کلیایی شهرهایی هستند که می‌توانند تبعیدگاه مجرمان باشند.
تصویر اصلی این خبر مربوط به طبیعت بهاری شهر یاسوج مرکز استان کهگیلویه و بویراحمد است.
وزارت کشور نقشی در تعیین جدول اقامت اجباری محکومان ندارد
سید سلمان سامانی معاون هماهنگی و سخنگوی وزارت کشور تاکید کرد: ادعای خلاف واقعِ تعیین جدولی به عنوان محل‌های اقامت اجباری محکومین دادگاه‌ها از سوی وزارت کشور، این روزها مجددا در فضای مجازی مطرح شده است. پیش از این در ۳۰ دی ماه ۱۳۹۷ وزارت کشور با انتشار یک یادداشت رسانه‌ای اینگونه ادعاها را بی اساس بر شمرده و مطلقاً رد کرده است. علت هم روشن است؛ بر اساس قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲، وزارت کشور هیچگونه نقشی در زمینه تعیین نقاط اقامت اجباری محکومین ندارد. آیین‌نامه مربوط به اقامت اجباری صرفا توسط وزارت دادگستری تهیه و به تصویب رئیس قوه قضاییه می‌رسد. بعلاوه در قانون مجازات اسلامی مصوب سال۱۳۹۲، هیچ منطقه از پیش تعیین شده‌ای برای اقامت اجباری محکومین (به اصطلاح تبعیدی) وجود ندارد. قضات دادگاه‌ها به تشخیص خود و بر اساس ملاک‌هایی همچون نوع جرم، حساسیت و تأثیرگذاری جرم، شخصیت و سوابق مجرم و دیگر شاخص‌ها، محل اقامت اجباری اینگونه محکومین را مشخص می‌کنند.