همشهری آنلاین - رضا جوکار: پرسپولیس دو ستاره مهم خود در فصل گذشته را از دست داد. مهدی ترابی و علی علیپور که تاثیر فراوانی در قهرمانی سرخ‌ها داشتند پیشنهادات مالی بهتر را به ادامه حضور در پرسپولیس ترجیح دادند. تا به اینجا داستان همه چیز شبیه اتفاقات فوتبالی است حتی اگر جدایی بازیکنی مانند ترابی غیرحرفه ای که نه اما رنگ و بوی اخلاقی نداشته باشد.
اما واکنش احساسی و غیرمسئولانه سرمربی پرسپولیس را چطور می‌توان تحلیل کرد؟ آیا در تمام دنیا با جدا شدن هر ستاره‌ای سرمربی تیم تهدید به استعفا می‌کند؟ اگر ماجرا به این شکل بود که اساسا نقل و انتقالی در فوتبال دنیا شکل نمی‌گرفت. در اینکه امثال رسول‌پناه از اساس آدم‌های «اشتباهی» در فوتبال هستد شکی نیست. که اگر نبودند جوانکی مانند ترابی به راحتی به همه آنچه که در این دو سال او را در قامت ستاره فوتبال ایران بالا کشید، پشت پا نمی‌زد تا بدون دادن حتی یک ریال از سهم پرسپولیس با دلارهای عربی چرتکه بیاندازد. بله همه اینها از بی‌کفایتی رسول پناه است.
اما ترابی و علیپور اولین ستاره‌های پرسپولیس بودند که جدا شدند؟ پرسپولیس پیش از این بازیکنی را از دست نداده؟ به عقب برمی‌گردیم. زمانی که برانکو، هر جا اراده می‌کرد قلم قرمز روی نام ستاره‌های پرحاشیه و البته بی‌جانشینش در ترکیب سرخ‌ها می‌کشید. زمانی که در میانه‌های راه با جدایی تک ستاره خط حمله تیمش مهدی طارمی موافقت کرد و زمانی که بعد از جدایی امیری، محرمی، احمدزاده، مسلمان و سروش تیم را با ۱۳ بازیکن اصلی و ذخیره راهی فینال آسیا کرد. اگر قرار به استعفا بود و تهدید و هزار بامبول بود که از اساس پرسپولیس برانکویی وجود نداشت و این روزها به جای صحبت از پوکر قهرمانی هواداران این تیم باید دلیل ناکامی‌های خود را در اراده وزیر و وکیل و همه دست‌های پشت پرده و جدایی هر بازیکن تازه به دوران رسیده‌ای جست و جو می‌کردند.
سرمربی سرخ‌ها در آستانه ۵۰ سالگی کی قرار است به اندازه سن شناسنامه‌ای‌اش قد بکشد؟ نکته ناامیدکننده‌تر در مورد یحیی این است که از او در همه این سال‌ها به نماد و جنس خوب مربیان ایرانی یاد شده است. اگر سقف مربیان ایرانی جایی است که یحیی ایستاده است، حسرت فوتبال ایران برای از دست دادن مربیانی چون برانکو ابدی خواهد بود.
اگر قرار بر به صف کردن ستاره‌های لیگ در پرسپولیس باشد پس سهم سرمربی ستاره‌خواه سرخ‌ها در کشف استعداد چه می‌شود؟ بد نیست یحیی نگاهی به سرنوشت امثال محمد انصاری و محسن مسلمان و حتی علی علیپور داشته باشد. بازیکنان گمنام و رو به نزولی که برانکو تنها ظرف چند ماه از آنها ستاره ساخت.
حالا که دست سرخ‌ها برای داشتن سرمربی خارجی بسته است و این تیم برای یکی از معدود گزینه های داخلی‌اش فرش قرمز پهن کرده روا نیست که او پشت جام مشترکش با کالدرون اینچنین دم از بی‌وفایی بزند.
پرسپولیس سال‌هاست به چنین رفتار آماتورگونه‌ای عادت ندارد. قهر و توجیه‌های اینستاگرامی و آسمان و ریسمان بافتن برای یک باخت و تهدید به استعفا برای سرمربی که در دومین دهه از عمر مربیگری خود به سر می‌برد فقط و فقط از اعتماد و اعتبار او پیش شاگردانش و هوادارانش خواهد کاست.
رسول پناه اولین مدیر اشتباهی پرسپولیس نیست. همانطور که ایرج عرب آخرینش نبود. در آستانه جام باشگاه‌های آسیا وظیفه یحیی تمرین و تمرین و تمرکز است نه کشتن اعتماد به نفس بازیکنان و از ترس مرگ خودکشی کردن.
فراموش نکنیم توپ اتفاقات فوتبال گرد است و همیشه این نیست که فرش قرمز نیمکت سرخ‌ها پهن باشد. هوادار تکیه می‌کند اما هر لغزشی را هم در خاطره‌اش ثبت می‌شود.