به گزارش همشهری آنلاین به نقل از شرق، رابطه اصولگرایان و رئیس دولت مستقر دچار یک وضعیت پارادوکسیکال شده است. از یکسو برای رفتن روحانی و قبضه تنها قوه نه کاملا اصولگرا، لحظه‌شماری می‌کنند، از سوی دیگر توان کنارگذاشتن او را ندارند. گفتار به‌ویژه اصولگرایان مجلس پر از کنایه و طعنه و حمله به روحانی است. از نمایش هدیه بطری آب گل‌آلود از خوزستان به مقصد پاستور تا کنایه‌های توییتری؛ اما نه‌تنها از استیضاح او پشیمان شده‌اند؛ بلکه از طرح سؤال از او هم عقب‌نشینی کردند.
همین تناقض در کنار مسائلی مانند دیوان محاسبات، ماجرای قیر رایگان، فیش‌های حقوق و تسهیلات مسکن و خودروی شاسی‌بلند و واکسن آنفلوانزا و... باعث شده تصویر مجلسی که با ادعای انقلابی‌گری و انباشت مطالبه از سوی بدنه اجتماعی‌اش روی کار آمد، با آنچه در عمل در این چندماهه از خود نشان داده، فاصله معناداری پیدا کند. حامیان‌شان معتقدند تنها خاصیت این مجلس حمله کلامی به دولت بوده، بدون اینکه درعمل حتی یک وزیر را برکنار کرده باشد. جماعتی که دولت دوازدهم را متهم به دولت حرف کرده بود، حالا خودش به همان بلا مبتلا شده است. محسن دهنوی با اشاره به غیبت دوباره روحانی در جلسه رأی اعتماد به وزیر پیشنهادی صمت با کنایه توییت می‌کند: «برای دفاع از وزیر پیشنهادی «صمت»، اسحاق جهانگیری درخواست حضور و سخنرانی در صحن علنی را داشت که به علت مغایرت با آیین‌نامه مجلس، مخالفت کردیم؛ بنابراین با توجه به ترس پرزیدنت از کرونا، رزم‌حسینی تنها می‌آید. البته غیبت رئیس‌جمهور با حضورش تفاوتی ندارد؛ چه در مجلس چه در کابینه». کاربری در پاسخ به او نوشته بود اگر اعتقاد دارید بودن یا نبودن روحانی فرقی ندارد و او را برکنار نمی‌کنید؛ یا ریاکارید یا بی‌خاصیت!
این دقیقا همان تناقضی است که اصولگرایان به‌ویژه آن جماعت پارلمان‌نشینش در ارتباط با دولت دوازدهم گرفتارش شده‌اند. زمانی بخشی از آنها در مجلس دهم به دنبال طرح رأی به عدم کفایت روحانی بودند؛ اما عقب‌نشینی کردند. برخی مدعی شدند علتش یکدست‌نبودن آن مجلس بود و سنگ‌اندازی‌ها و اگر مجلس بعدی یکدست سهم آنها بشود، روحانی را مانند بنی‌صدر برکنار می‌کنند. در مجلس یازدهم هم تعدادی از آنها با همین فرمان جلو آمدند؛ اما دوباره عقب‌نشینی کردند. درعین‌حال هر دو باری که پیشنهاد استعفای روحانی از سوی یک اصلاح‌طلب مطرح شده، اصولگرایان موضع گرفته و مدعی شده‌اند که این پیشنهاد در راستای فرار از مسئولیت است. پیشنهاد اخیر و دوباره عباس عبدی به روحانی برای استعفا دوباره با همین واکنش روبه‌رو شده است این در حالی است که محمدعلی ابطحی، رئیس دفتر اسبق دولت خاتمی، معتقد است اصلا کناررفتن یک رئیس‌جمهور در اختیار و به اراده شخصی او نیست.
او در واکنش به پیشنهاد عبدی نوشته است: «استعفای رئیس‌جمهور دست خودش نیست. آقای خاتمی، می‌خواست و نتوانست، آقای روحانی که خودش هم نمی‌خواهد. شعار استعفای روحانی بیشتر ایذایی است برای جناح مقابل». اصولگرایان درعین‌حال که در دل، خواهان کناررفتن روحانی‌اند و با دست پس و با پا پیش می‌کشند، تمایلی به اینکه این پیشنهاد از سوی اصلاح‌طلبان مطرح شود، ندارند. کیهان نوشته همان‌ها که عبور از خاتمی را کلید زدند، حالا عبور از روحانی را هم کلید زده‌اند و این آدرس غلط دادن برای فرار از پاسخ‌گویی است و بانیان وضع فعلی مدعیان اصلاحات‌اند و در تلاش‌اند تا با انتقاد از روحانی و فاصله‌گذاری با دولت، خود را منتقد دولت نشان داده و از پاسخ‌گویی به افکار عمومی شانه خالی کنند. کیهان در تحلیلش مرزهای بیشتری را درنوردیده و مدعی شده اصلاح‌طلبانی که خواهان استعفای روحانی‌اند، رؤیای بی‌دولتی در سر می‌پرورانند که زمینه‌ای برای اغتشاش است و درعین‌حال برای مذاکره به آمریکا فشار وارد کنند: «مدعیان اصلاحات رسما می‌گویند که دولت باید با آمریکا مذاکره کند و اگر مذاکره نکند، همان بهتر که نباشد!»
کیهان در انتها پیش‌بینی کرده که از این زاویه، طرح استعفای روحانی را می‌توان تلاشی برای تمهید «بی‌دولتی» و لبنانیزه‌کردن کشور دانست. عباس عبدی ۱۰ ماه پیش پیشنهاد انتخابات زودرس ریاست‌جمهوری را داده بود. به‌تازگی هم نوشت اصولگرایان که در خلوت خود از این ایده قند در دل‌شان آب می‌شد، به علت تناقضات فکری و تحلیلی، در جلوت با آن مخالفت کردند و حتی مخالفت شدیدی کردند! او سپس با تحلیل شرایط سیاسی داخل و بین‌المللی نوشت: «ازاین‌رو حالا که اصولگرایان غالب، قدرت و اراده استیضاح را ندارند، پیشنهاد می‌کنم که روحانی شخصا دست به کار شود. کناررفتن نه به معنای اعتراض؛ بلکه به معنای گشودن راه برای حل ماجرا». یک اصلاح‌طلب که زمانی حامی روحانی بود و احتمالا به او رأی هم داده است، برای خروج کشور از بن‌بست پیشنهاد استعفای رئیس دولت را مطرح کرده است، اصولگرایان که از ابتدا تاکنون مخالف سرسخت روحانی‌اند و مشکلات کشور را ناشی از تصمیمات او می‌دانند، چرا با کناررفتن او مخالف‌اند؟ مگر قرار نیست با رفتن او همه مشکلات حل شود؟ پس چرا اصرار به باقی‌ماندن مشکلات کشور دارند؟