تمام راهروها و لابی‌ها و پاگردهای این تالار بزرگ با۹۰ اثر حجمی پوشیده شده است. هنرمندان این نمایشگاه آثارشان را بامواد گوناگون ساخته‌اند؛ مثلاً اثر «متفکر» از «صفورا فدایی»، اسکلتی دو بعدی است که از خمیر کاغذ، آهن و صندلی حاضر آماده تشکیل شده است.
اثر «ظرف از جنس مظروف» ساخته‌ی «مهسا الف» هم در دو طرف سالن قرار دارد. بشقاب‌هایی از جنس خمیر نان بر روی دیوار، روی میز و روی زمین چیده شده‌اند و توجه‌ام را به خودشان جلب می‌کنند.
امسال هشتمین دوسالانه‌ی ملی مجسمه‌سازی تهران در چهار بخش «مدعوین»،«فراخوانی»، «کیوریتوری» و «گالری‌ها» برگزار می‌شود. یکی از بخش‌های جالب این دوسالانه در بخش فراخوانی، صحنه‌ای است که به وسیله‌ی داربست، الوار و زنجیر به شکل معلق درآمده است. بازدیدکنندگان می‌توانند از پله بالا بروند و روی این صحنه‌ی معلق بایستند. «محسن رافعی»، خالق اثر «چلچراغ» درباره‌ی این‌که چه‌طور شد به‌فکر چنین اثری افتاد می‌گوید: «آثار من تعاملی هستند؛ یعنی درک آثار با ویدیو یا عکس به حداقل می‌رسد و مخاطب از نزدیک آن را درک می‌کند. مخاطب در اتمسفر فضا حضور پیدا می‌کند و خودآگاه و ناخودآگاه با تمام حواسش یک اتفاق را تجربه می‌کند.»
رافعی ادامه می‌دهد: «تئاترها و کنسرت‌های زیادی در تالار وحدت در ۵۰ سال گذشته برگزار شده است. مخاطبان هم برای هنرمندان این مکان را به‌عنوان یک صحنه‌ی اجرای تمام عیار می‌شناسند. اثر من با توجه به هویت فضا شکل گرفته است. به این ایده رسیدم که مخاطب هیچ‌وقت صحنه را مانند یک بازیگر درک نمی‌کند و همیشه در مقام تماشاچی قرار دارد. این‌بار برخلاف همیشه مخاطب را دعوت می‌کنم تا نقش یک بازیگر را ایفا کند. با معلق‌کردن صحنه، سعی کردم تا مخاطب به صحنه شناخت پیدا کند و تلاش کند که صحنه به تعادل برسد. ماده‌ای که برای ساخت این اثر به‌کار برده‌ام، مانند داربست‌ها و کیسه‌گونی‌ها، به موقتی بودن صحنه‌های واقعی زندگی اشاره می‌کند.»
با توجه به ادامه‌دار بودن دوران کرونا، بازدیدکنندگان با ماسک و با رعایت پروتکل‌های بهداشتی آمده‌اند تا بخشی از زمانشان را با تماشای آثار هنری بگذرانند. این دوسالانه هرروز به جز شنبه‌ها، تا ۲۱ بهمن از ساعت ۱۲ تا ۱۸ و جمعه‌ها از ساعت ۱۲ تا ۲۰، میزبان علاقه‌مندان است. راستی اگر خواستید برای تماشا بروید، ماسک یادتان نرود!