به گزارش همشهری آنلاین، ایسنا به نقل از ساینس‌دیلی، سال‌هاست محققان در تلاشند تا ارتباط میان ویتامین دی و سرطان را کشف کنند. مطالعات اپیدمیولوژیک(همه‌گیرشناسی) نشان داده است که افرادی که در نزدیکی خط استوا زندگی می‌کنند و بیشتر در معرض نور خورشید هستند و ویتامین دی بیشتری دریافت می‌کنند آمار مرگ و میر پایین‌تری در اثر ابتلا به سرطان دارند. در بررسی سلول‌های سرطانی در آزمایشگاه و همچنین موش‌های آزمایشگاهی دیده شد که ویتامین دی باعث کاهش سرعت پیشرفت بیماری می‌شود. اما نتایج آزمایشات بالینی تصادفی بر روی انسان‌ها نتایج واضح و روشنی نداشته است.
تحقیقات VITAL که بر روی ویتامین دی و امگا ۳ انجام شد و در سال ۲۰۱۸ به پایان رسید مشخص شد که ویتامین دی میزان ابتلا به سرطان را کاهش نمی‌دهد اما باعث کاهش مرگ و میر ناشی از آن می‌شود. اکنون بررسی دیگری توسط گروهی تحت هدایت محققان «بیمارستان بریگهام و زنان» در جریان است. این تحقیقات بر روی اثر مصرف مکمل‌های ویتامین دی بر کشندگی سرطان تمرکز دارد.
در مقاله‌ای که در مجله‌ی انجمن پزشکی آمریکا (JAMA) منتشر شد این گروه تحقیقاتی گزارش دادند که ویتامین دی ۱۷ درصد باعث کاهش خطر سرطان پیشرفته می‌شود. هنگامی که محققان تنها افرادی که شاخص توده بدنی(BMI) آنها طبیعی بود را مورد بررسی قرار دادند کاهش ۳۸ درصدی خطر را مشاهده کردند که نشان می‌دهد میزان وزن بدن می‌تواند بر روی رابطه ویتامین دی و کاهش خطر سرطان پیشرفته تاثیر بگذارد.
پائولت چندلر نویسنده‌ی این مقاله، پزشک عمومی و متخصص اپیدمیولوژیک در بخش پزشکی پیشگیری بیمارستان بریگهام در صحبت با این مجله می‌گوید: این یافته‌ها نشان می‌دهد که ویتامین دی می‌تواند خطر ابتلا به نوع پیشرفته‌ی سرطان را کاهش دهد. ویتامین دی مکملی در دسترس و ارزان است که برای دهه‌ها مورد مطالعه و استفاده قرار گرفته است. یافته‌های ما کاهش چشمگیر خطر ابتلا به سرطان پیشرفته در افرادی با وزن مناسب را نشان داده است. این یافته‌ها اطلاعات جدیدی در مورد ارتباط این ویتامین و سرطان به ما می‌دهد.
آشنایی با رابطه ویتامین D و سرطان پستان
تحقیقات VITAL مطالعه‌ای دقیق به همراه دارونما بود که بیش از پنج سال به طول انجامید. جمعیت مورد تحقیق در این مطالعه شامل مردان ۵۰ سال به بالا و زنان ۵۵ ساله و بالاتر بود که هنگام آغاز این مطالعه مبتلا به سرطان نبودند. جمعیت مورد مطالعه از نظر قومی نژادی متنوع بودند. این آزمایش برای بررسی اثرات ویتامین دی و امگا۳ به طور مستقل از هم و همچنین در کنار هم انجام شد. شرکت‌کنندگان به چهار گروه تقسیم شدند: ویتامین دی و امگا۳، ویتامین دی و دارونمای امگا۳، دارونمای ویتامین دی و امگا۳، دارونمای هردو ویتامین دی و امگا۳.
هدف نهایی بررسی مشکلات قلبی و عروقی و کاهش سرطان بود. در این آزمایش اختلاف آماری در میزان بروز سرطان مشاهده نشد اما محققان کاهش مرگ و میر در اثر سرطان را مشاهده کردند.
درتحقیقات ثانویه چندلر و همکارانش با ارزیابی میزان سرطان پیشرفته(کشنده) در میان شرکت کنندگانی که مکمل‌های ویتامین دی مصرف می‌کردند و آن دسته‌ای که نمی‌کردند، کاهش احتمالی مرگ ناشی از سرطان را بررسی کردند. آنها همچنین اثرات شاخص توده‌ی بدنی BMI بر این موضوع را بررسی کردند.
در میان بیش از ۲۵ هزار شرکت‌کننده در این آزمایش ۱۶۱۷ نفر طی پنج سال مبتلا به سرطان پیشرفته شدند. این سرطان‌ها شامل ترکیبی گسترده از انواع آن مانند سرطان پستان، پروستات، روده بزرگ، ریه و موارد دیگر بود. از میان ۱۳ هزار شرکت‌کننده‌ای که ویتامین دی دریافت کرده بودند، ۲۲۶ نفر دچار سرطان پیشرفته شدند. این در حالی است که از گروهی که دارونما دریافت کردند ۲۷۴ نفر مبتلا شدند. از میان ۷۸۴۳ نفری که شاخص توده‌ی بدنی مناسب داشتند یعنی BMI کمتر از ۲۵ تنها ۵۸ نفر از کسانی که ویتامین دی دریافت کرده بودند دچار سرطان پیشرفته شدند در مقابل گروهی که دارونما دریافت کرده بودند ۹۶ مبتلا داشت.
در حالی که یافته‌های این گروه تحقیقاتی ممکن است اتفاقی باشد شواهد قبلی وجود دارد که نشان می‌دهد شاخص توده بدنی می‌تواند بر روی عملکرد ویتامین دی اثر بگذارد. چاقی و التهاب می‌تواند باعث کاهش اثرگذاری ویتامین دی شود. احتمالا با کاهش حساسیت گیرنده های ویتامین‌دی
علاوه بر این آزمایش‌های مختلف بر روی ویتامین‌دی و دیابت نوع دوم نشان داده که ویتامین دی برای افراد با وزن طبیعی مزایای بیشتری دارد در حالی که مزیت چندانی برای افراد چاق ندارد.
کمبود ویتامین D در میان بیماران سرطانی شایع است، در یک مطالعه میزان کمبود ویتامین D در بیماران سرطانی تا ۷۲ درصد گزارش شده است. همچنین شواهدی وجود دارد که مقادیر بالاتر چربی بدن با افزایش خطر ابتلا به چندین سرطان مرتبط است.
چندلر می‌گوید: یافته‌های ما به همراه نتایج مطالعات پیشین از ضرورت ارزیابی مداوم مکمل‌های ویتامین دی برای جلوگیری از سرطان پیشرفته پشتیبانی می‌کند و ارتباط این ویتامین و سرطان از نظر زیست شناختی قابل قبول است. مطالعات بیشتر بر روی مبتلایان به سرطان برای بررسی نقش BMI ضروری است.